Χαράς …ευαγγέλια για την εκπρόσωπο της ΝΔ, που μόνο αυτή ανακάλυψε ότι «έχει ανάψει το πράσινο φως για την αμφισβήτηση της ηγετικής ομάδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης», με αφορμή κείμενο βουλευτών και ανωτάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο θα ασκείται κριτική στην ηγετική ομάδα, ενόψει και της Κ.Ε το Σαββατοκύριακο.

Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό το φόντο δυστοπίας που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετά τα σημεία δυσανεξίας ως προς την πρακτική της ηγετικής ομάδας, με πρώτιστο τον διττό λόγο του Αλέξη Τσίπρα: Μειλίχιος στο εξωτερικό, στην επιδίωξή του να δημιουργήσει διόδους προκειμένου να καταστεί συνομιλητής των διεθνών κέντρων εξουσίας και παράλληλα ριζοσπαστικός έως και λαϊκιστικός στο εσωτερικό πεδίο, προκειμένου να ικανοποιήσει την αριστερόφρονη λογική του κομματικού μηχανισμού.

Τα προβλήματα – κατ’ αυτούς που δυσανασχετούν – εντοπίζονται κυρίως σε μια τάση αυτονόμησης του προέδρου και της ηγετικής ομάδας, καθώς μια σειρά αποφάσεις που λαμβάνονται, δεν είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών και αποφάσεων των κομματικών οργάνων. Παραδειγματικά αναφέρουμε: την συνάντηση με τους μισητούς εχθρούς του ΣΥΡΙΖΑ, τους ιδιοκτήτες ισχυρών ΜΜΕ, τους καταστροφικούς χειρισμούς σε επιλογές προσώπων αλλά και τεκμηρίωσης θπεσεων, στις πρόσφατες εκλογές για την Τ.Α., τη δημιουργία κάποιων sites, προκειμένου να εκφράσουν, εν ήδη κεκαλυμμένου κομματικού οργάνου, τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο να έχει αποφασισθεί συλλογικά μια τέτοια δράση, την υποδοχή κάποιων «επαϊόντων» της επικοινωνίας που είχαν χρηματίσει ως ευνοημένα πρόσωπα πρώην πασοκικών προέδρων, και βρέθηκαν να προσφέρουν τις πρόθυμες υπηρεσίες τους στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την (φτηνής πολιτικής προστιθέμενης αξίας), κουτοπόνηρη και παλαιοκομματικής υφής, «απαλλοτρίωση», του συνθήματος Νέα Ελλάδα του κ. Σαμαρά, τον διαφαινόμενο παραγοντισμό κάποιων στελεχών, κλπ.

Ωστόσο τα προβλήματα αυτά, για τα οποία επιχαίρει η εκπρόσωπος της ΝΔ και η αναμενόμενη δια κειμένου αντίθεση από την τάση «ΑρΑρεν» -πάντα η Αριστερά είχε φαντασία στα αρκτικόλεξα- δεν είναι σοβαρά, και δεν σηματοδοτούν αμφισβήτηση του Αλ. Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος. Αλλωστε παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίσουν και τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης.

Αν όχι ως πρόσωπο, ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, σίγουρα όμως η πολιτική του, καθώς και η παρ’ αυτώ ηγετική ομάδα της ΝΔ, αμφισβητούνται εντόνως από την Καραμανλική πτέρυγα (όχι κατ΄ ανάγκην με εντολή του πρώην αρχηγού της ΝΔ), καθώς και από εκείνο το τμήμα του κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ιστορικά ως «λαϊκή Δεξιά». Τα προβλήματα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Βενιζέλου, είναι έτι μεγαλύτερα. Το ιδρυτικό συνέδριο της «Ελιάς» που ανήγγειλε για το Φθινόπωρο, ενεργοποίησε τον κομματικό πατριωτισμό και το ένστικτο αυτοσυντήρησης ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία ήδη βρίσκονται σε φάση κινητικότητας και συσκέψεων. Στη καλύτερη των περιπτώσεων θα μείνει χωρίς αυτούς στο ιδρυτικό συνέδριο της «Ελιάς».

Απλώς στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ (εν αντιθέσει με αυτή του ΚΚΕ) τα όποια εσωτερικά προβλήματα – καλώς – δημοσιοποιούνται. Τα στελέχη της προέρχονται από μια διαφορετική κουλτούρα, διεκδικούν να είναι συμμέτοχα στην χάραξη πολιτικής, και δεν εκχωρούν στους όποιους αρχηγούς το δικαίωμα να αποφασίζουν ερήμην των.

Ωστόσο και οι αντιρρήσεις αυτές, θετικές προσώρας, δεν εντοπίζουν το ουσιαστικότερο: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εμπλακεί σε ένα θεαματικό παιχνίδι εντυπώσεων εξουσίας, παραγνωρίζοντας την ουσιαστική πολιτική παρέμβαση στην κοινωνία και τα προβλήματά της. Ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει για «Τσιριμώκους» και αποστασίες, ποινικοποιώντας εκ των προτέρων την όποια στάση των ανεξάρτητων βουλευτών και των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ. Επίσης αναδεικνύει ως μέγα θέμα την τοποθέτηση Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδας, διεκδικώντας, ως μη είθισται, συνδιαχείριση της θέσης. Όμως η εκλογή προέδρου θα γίνει σε 8-9 μήνες και η πρόταση για το πρόσωπο του Διοικητή της ΤτΕ, ανήκει αποκλειστικά στην όποια εκλεγμένη κυβέρνηση.

Ως τότε; Ως τότε έρχεται, για παράδειγμα, το ασφαλιστικό, που θα αποτελέσει κοινωνικό αρμαγεδδώνα, αλλά η ενεργοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ πόρω απέχει από το να χαρακτηρισθεί εστία αντίστασης. Εξ άλλου ο κ. Τσίπρας δείχνει να αντιγράφει την πορεία των κ Καραμανλή, Παπανδρέου, Σημίτη, Σαμαρά. Ολοι τους για να ανέλθουν στην εξουσία στηρίχθηκαν στο κόμμα τους, στα όργανα και τα στελέχη του, αλλά όταν άρχισαν να «κόβουν αζιμούθιο» για το Μαξίμου, αποστασιοποιήθηκαν σταδιακά από το κόμμα, έγιναν συνομιλητές κοινωνικών παραγόντων και οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν από την λαϊκή τους βάση, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να τους στηρίζει διαχρονικά, και κυρίως στα δύσκολα.

Το μέλλον θα δείξει αν ο κ. Τσίπρας μπορεί να ακολουθήσει μια διαφορετική πρακτική, ή αν ο ρεαλισμός συμβιβασμός, αποτελεί μοναδική και αναπόδραστη πορεία…

Γιάννης Σιδέρης