Φίλους έχω πολύ λίγους. Έτσι πρέπει να είναι μια κι η φιλία είναι πολύτιμη και πρέπει να δίνεται και να παίρνεται με προσοχή και σε μετρημένες δόσεις. Ο Lowell είναι φίλος μου, Αμερικάνος που τώρα ζεί στην μακρινή Καλιφόρνια. Είναι καλλιτέχνης μ’ έναν γενικό και καθολικό τρόπο που δεν περιορίζεται δηλαδή μόνο στην τέχνη αυτήν καθ’ εαυτή, μα που εκφράζεται και με τον ίδιο ακόμα τον τρόπο που αντιμετωπίζει την ζωή.

Γνωριστήκαμε στην Ρόδο πρίν λίγο παραπάνω απο μισό αιώνα, τότε που εδώ ναυλοχούσε το Courier, ένα καράβι ραδιοφωνικός σταθμός της Φωνής της Αμερικής. Ο Lowell υπηρετούσε την θητεία του στην Αμερικάνικη ακτοφυλακή και καθώς η Ρόδος ήταν τότε πολύ μικρή δεν μπορούσε παρά να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Και γίναμε φίλοι.

Τον σκέφτομαι συχνά μα ιδιαίτερα τώρα, την προ-εκλογική περίοδο, ήταν συνέχεια στο μυαλό μου. Το 1978, στους προκριματικούς του Δημοκρατικού Κόμματος για Κυβερνήτης της Καλιφόρνια, ο Lowell ήταν ένας από τους υποψήφιους. Την απόφαση αυτή την πήρε, λέει, όταν διαπίστωσε πως το Κυβερνητικό Μέγαρο θα ήταν γι αυτόν η τέλεια κατοικία: τζάμπα τηλεφωνήματα και υπηρετικό προσωπικό, έξτρα δωμάτια για τους φίλους του και μια μεγάλη πισίνα, ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα. Στο πρόγραμμά του υπήρχε και η υπόσχεση να καταργηθούν τα τέλη στάθμευσης γιατί ήταν καλύτερα για τα αυτοκίνητα να είναι παρκαρισμένα παρά να κυκλοφορούν και να μολύνουν το περιβάλλον. Επίσης και η κατάργηση του έτους1984 -κάτι σαν τον 13 όροφο των ξενοδοχείων- ώστε να πάμε κατ’ ευθείαν απο το 1983 στο 1985.

Αυτό όμως που πιο έντονα μου τον έφερε στη σκέψη ήταν άλλο: στην διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, γυρίζοντας με το πανάρχαιο αυτοκίνητό του την Καλιφόρνια, είχε προσαρμόσει στην άκρη ενός σκουπόξυλου ένα ξύλινο χέρι. Μ’ αυτό χαιρετούσε τους ψηφοφόρους γιατί, λέει, είχε διαβάσει πως το χέρι του Μίκυ Μάους στην Ντισνεϋ Λαντ είχε ατροφήσει απο τις πολλές χαιρετούρες. Πέρα απ’ αυτό φορούσε κι ένα δαχτυλίδι που είχε το σχήμα ενός στόματος- δυο χειλιών. Μ’ αυτό ακουμπούσε τα παιδάκια στο μάγουλο για να μην λερώσει το καλό, κυβερνητικό του κοστούμι με σάλια και παιδικές τροφές.
Τον θυμώμουνα έντονα αυτές τις μέρες, τον Lowell, καθώς παρακολουθούσα τα σούρτα φέρτα των πολιτικών μας, τις τζάμπα χαιρετούρες και τους ασπασμούς, τα χαμόγελα, τις ανέξοδες υποσχέσεις. Ας κρατήσουν τις ιδέες αυτές οι πολιτικοί μας, είμαι βέβαιος πως ο Lowell δεν θα είχε αντίρρηση αν τις αντέγραφαν.

I have only a few friends. This is as it should be, as friendship is precious and should be given and taken carefully, in small and well measured doses. Lowell is my friend, an American that now lives in far away California. He is an artist in a general and universal way, in a manner where there is no separation between art and reality -art and life.

We first met in Rhodes a bit over half a century ago, at the time when this island was home to the “Courier”, a ship radio-station of the Voice of America. At the time, Lowell was doing his military service with the US Coast Guard and Rhodes being so small at the time it was inevitable we would bump into one another. And we became friends.

I often think of him but especially now, during the days of our pre-election campaigning, he has been continuously in my mind. In the 1978 Democratic primary campaign for the governorship of California, Lowell was one of the candidates. As he explained, he took the decision when he realised that the Governor’s mansion would be a perfect home for him, with free phone calls, lots of extra rooms for his friends and a swimming pool, among other things. Among the planks of his platform was to abolish parking tickets, since cars are better parked than driving around, and the ban of 1984- something like the 13th floor of hotels.

It was something else though that especially brought him to my mind: while campaigning he had a wooden hand attached to the end of a broomstick and with this he would greet the voters. His explanation was that he had heard that Mickey Mouse’s hand had atrophied from all the handshakes in Disneyland and didn’t want the same to happen to him. He also had a pair of artificial lips attached to a ring he wore. With this he “kissed” babies without getting Pablum all over his gubernatorial suit.

I was thinking of him these days, as I was watching the comings and goings of our politicians, the hand shakes, the kisses, the promises… Let our politicians keep those ideas in mind for future reference. I am sure Lowell would not mind at all if they were to copy them.

Βαγγέλης Παυλίδης