Κομματιασμένο απο την καταιγίδα, λευτερωμένο απο τις ρίζες μου
πλέω προς το πεπρωμένο όπου
νέες περιπέτειες περιμένουν,
με αγωνία.

Της πορείας του πόταμου δεν είμαι πια απλός παρατηρητής
μα βαφτισμένος στην ικανότητα της φύσης να αναγεννιέται
πλέω, αιωρούμαι και πετάω,
με χαρά.

Σχήμα μοναδικό το ταξείδι μού έχει δώσει
ωραία σμιλεμένο από βράχους κοφτερούς,
ξασπρισμένο απο τον ήλιο,
λαμπερό.

Όπως ταξιδεύω η ζωή δεν με προσπερνά πια,
καθώς λαγοκοιμάμαι σε λιμνούλες σκιερές,
χορεύοντας με τον αφρό,
με ευγνωμοσύνη.

Πού θα τελειώσει η περιπέτειά μου;
Τι σημασία έχει εφόσον
είμαι ακόμα εδώ,
φυσικά.