Για τις Λαμπρές και τις Πρωτομαγιές

που πέρασαν και για εκείνες που θα έρθουν

Πώς μπορώ να θριαμβολογώ για νίκες, όταν ποτέ δεν γνώρισα τα όπλα μου;

Πώς μπορώ να κρύβω τη νίκη τής ζωής, θανάτους μνημονεύοντας και δρόμους μαρτυρίου;

Πώς μπορώ να χαίρομαι για ό,τι δεν μπόρεσα να εμποδίσω.

Πώς μπορώ να καμαρώνω για μια ήττα, όταν αρνιέμαι την ανικανότητά μου να νικήσω;

Πώς μπορώ να μοιρολογάω για θυσίες, όταν κι εγώ έσπρωχνα τους εαυτούς μου στο μαχαίρι;

Πώς μπορώ να θρηνώ για τις απώλειες, όταν έχω αποτύχει να διακρίνω την προδοσία;

Πώς μπορώ να θλίβομαι για ό,τι δεν μπόρεσα να εμποδίσω;

Πώς μπορώ να φανερώσω σε σένα, όσα δεν μπόρεσα να φανερώσω σε μένα;

Πώς μπορώ να κρύψω από σένα, όσα δεν μπόρεσα να κρύψω από τον εαυτό μου;

Πώς μπορώ να βλέπω μόνο τον σταυρό, όταν παντού ο άνθρωπος με τ’ απλωμένα χέρια υποφέρει;

Πώς μπορώ για θάνατο να μη μιλάω, όταν η σκέψη μου πάντα γύρω απ’ τη ζωή γυρνάει;

Πώς μπορώ να μιλάω για Ανάσταση μια φορά το χρόνο, όταν κάθε μέρα κάποιο παιδί, ανθρώπου ζώου ή φυτού, ορθώνεται και περπατάει ή ανθίζει;

Πώς μπορώ να κοιτάξω μακριά, με σπασμένα τα γυαλιά της αγάπης;

Πώς μπορώ να φέξω στο σκοτάδι, αν δεν κάνω κεριά τα δάχτυλά μου;

Κωστής Α. Μακρής