Ο άνθρωπος είναι μια διαστρεβλωμένη πράξη αγάπης.

Ένα «σ’ αγαπώ πολύ» στο κενό. Ένα χαστούκι στο πρόσωπο που ξαναγίνεται ρυθμικά σα σήμαντρο μοναστηριού ή καμπάνα Μητροπόλεως, καθ’ ένας με τη δόξα του και κάθε ράτσα με τις κατακτήσεις της.

Στραβός ως προς τον ευθύ σκύλο και δειλός απέναντι στο σπουργίτι που φυλά μόνο τ’ αυγά του μ’ ένα στήθος μικρότερο κι από νόμισμα σ’ έναν ουρανό γεμάτο αρπακτικά. Και μετά;

Το κοριτσάκι τεσσάρων θεωρεί τη μητέρα σοφή και παντοδύναμη.

Ο έφηβος τον πατέρα ανόητο και αντιδραστικό.

Ο ενήλικος αδιαφορεί για τους γονείς του –κυρίως εκείνος που τους τηλεφωνεί και τους επισκέπτεται τακτικότατα– κι ο γέρος τους αναπολεί σα χαμένη τρυφερότητα, σα χάδι που πέταξε και τον ελευθέρωσε.

Κι όμως, πουθενά εκεί ανάμεσα σε τόσες θεωρίες δε στεριώνει ο άνθρωπος.

«Ο άνθρωπος ορίζει τη φωτιά, τη φουρτουνιασμένη θάλασσα διασχίζει και τ’ αλέτρια του πάνε κι έρχονται πάνω στη Γη», που έλεγε κι ο παππούς μας. Τη φωτιά! Ναι καλά. Στον κόσμο του ανθρώπου η αμοιβαία τρυφερότητα απαγορεύεται. Μόνο ευτυχία. Ευτυχία με τη βία, με τσεκούρι και φωτιά. Αν μιλάμε γι’ αυτή τη φωτιά τότε καλά. Και μετά; Μετουσίωση του Θείου ή βιοτεχνολογικό επίτευγμα, σχέδιο αρχιτεκτονικό ή οργανωμένη τυχαιότητα, ο άνθρωπος δομή μες το χάος αναζητά τη δομή. Το χάδι και το χαστούκι. Και μη σε γελά που το χάδι είναι αθόρυβο ενώ το χαστούκι μιλά. Το ίδιο κάνει. Τρυφερός και βίαιος, ο άνθρωπος είναι μια διαστρεβλωμένη πράξη μίσους. Το ξανά ‘πα αυτό, ε;

* Ο Άγγελος Σπάρταλης είναι εικαστικός, σκηνοθέτης και κινηματογραφιστής. Σπούδασε Μηχανολόγος-Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.