Βαγγέλης Παυλίδης

Δεν ξέρω αν η θλίψη είναι ισχυρότερη από τον θυμό μου, αν τα δάκρυά μου είναι δάκρυα αγανάχτησης ή απελπισίας.

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική με την κάπνα και την μυρωδιά της φωτιάς. Δύσκολο ν’ αναπνεύσει κανείς κι ετοιμαζόμαστε για ένα δύσκολο βράδυ.

Οι πληροφορίες για την φωτιά είναι την στιγμή αυτήν συγκεχυμένες, με κάποιες ειδήσεις να μιλούν για πάνω από 30.000 στρέμματα καμένα. 30.000 σήμερα, 30.000 πριν δυο χρόνια, 50.000 πριν απ’ αυτό.

Τα αίτια αδιευκρίνιστα την στιγμή αυτήν, μα τι χρειάζονται οι διευκρινίσεις. Ως συνήθως, το πιθανότερο είναι πως για την φωτιά δεν είναι υπεύθυνα τα ελάφια, ούτε τα κατσίκια και οι ασβοί, ούτε τα γεράκια και οι μελισσοφάγοι. “Ανθρώπινη αμέλεια” λέγεται ευγενικά και με όλη την πολιτική ορθότητα το αίτιο: κάποιο ανθρωπόμορφο ον, ένας ηλίθιος που πετάει το τσιγάρο, ένας εξυπνάκιας που νομίζει πως μπορεί να καίει ξερά χόρτα, κάποιος που θέλει να ψήσει τις μπριζόλες του, ένας τελείως αδιάφορος για τις συνέπειες των πράξεών του στο κοινωνικό σύνολο.

Τρεις πυρκαγιές σε 24 ώρες στην Νότια Ρόδο κι ακόμα είμαστε στην αρχή του καλοκαιριού. Κι αν κρίνουμε από παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, οι υπαίτιοι -αν βρεθούνε- θα “τιμωρηθούν” με λίγους μήνες, μάλλον με αναστολή, και λίγες χιλιάδες ΕΥΡΩ πρόστιμο. Η Ρόδος όμως πάει.

Το σκίτσο είναι παλαιότερο, ίσως και να το ΄χω ξανα-αναρτήσει εδώ… οι ευκαιρίες ήταν τόσο πολλές…