Αλέξανδρος Μπέμπης

Εκείνο το ”forget it Yannis” που είχαμε ακούσει πριν μερικά χρόνια, είχε ενοχλήσει τις δημοκρατικές ευαισθησίες μου, το θεώρησα όμως ”αγαπούλες” μεταξύ ερωτευμένων.

Τώρα όμως το πράγμα χόντρυνε και σκλήρυνε.

Εξεμάνει, διαβάζουμε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι ο Jean Claude Juncker, με τις αντισυνταγματικές απαιτήσεις του γνωστού και μη εξαιρετέου ΔΝΤ. 

(Κάτι ψέλλισε και ο Jeroen Dijsselbloem αλλά αυτός δεν μετράει. Είναι πρώτα τεχνοκράτης!)

Μα δικαίως εξεμάνεις Jean Claude διότι είσαι ένας συντηρητικός μεν, δημοκράτης δε πολιτικός.

Όσο όμως εξακολουθεί να συμμετέχει στους ”θεσμούς” το ΔΝΤ, δεν θα έπρεπε να σου προκαλούν έκπληξη τέτοιες απαιτήσεις.

Είναι γνωστό ότι από όπου πέρασε το ευαγές αυτό ίδρυμα, δεν έδωσε την παραμικρή σημασία-πόσο μάλλον να σεβάστηκε-τα συντάγματα.

Θα έλεγα μάλιστα ότι στην περίπτωσή μας άργησε να εκδηλωθεί.

Αυτό που θα έπρεπε να σε ανησυχεί Jean Claude, σαν θεσμικό παράγοντα της Ε.Ε., ενός οργανισμού που θέλει να λέει ότι σέβεται τη δημοκρατία, είναι ότι ο πόλεμος πλέον είναι απροκάλυπτος.

Το βαθύ παρακράτος του καπιταλισμού βγάζει-ανέκαθεν έβγαζε-φλύκταινες με την προοπτική της ουσιαστικά ενωμένης Ευρώπης.

Στον βάλτο του ευρώ που δημιουργήσατε, άρχισαν πλέον να μαλώνουν τα βουβάλια και ως γνωστόν σ’ αυτή τη περίπτωση, την πληρώνουν τα βατράχια.

Όταν λέω βατράχια δεν εννοώ την Ελλάδα φυσικά. Αυτή είναι βατραχάκι. Θυμάσαι Jean Claude εκείνο το παιδικό παιχνίδι που έκανε σπαστικό θόρυβο;

Η Ιταλία βράζει Jean Claude, στην Ισπανία χοροπηδάει ήδη το καπάκι, η Πορτογαλία τελευταία στιγμή γλύτωσε το πραξικόπημα, η πρωτεύουσα του διαφωτισμού, το Παρίσι, ξεσηκώνεται. Το προσφυγικό σε λίγο θα εκραγεί και δεν θα το συγκρατήσουν τα συρματοπλέγματα.

Οι μηχανισμοί της Ε.Ε. αν δεν απαιτήσουν τώρα να γίνουν σεβαστά από όλους, οι δημοκρατικές κατακτήσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ευρωπαϊκό κεκτημένο αν δεν χτυπήσεις το χέρι σου τώρα και σ’ αυτούς που πρέπει να το ακούσουν, την ευρωπαϊκή ιδέα που υπηρετείς Jean Claude, forget it.

Υ.Γ. Στην πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της, τα τελευταία εφτά χρόνια δηλαδή, η χώρα μας δυστύχησε να έχει το πιο ανίκανο πολιτικό προσωπικό.

Στην ”ποδίτσα” της σφάζονται παλικάρια και δεν διαθέτουμε έναν ηγέτη με εκτόπισμα για να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη θα μπορούσαμε.

Αλλά αυτό είναι αντικείμενο για άλλο άρθρο.   

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

    The article expresses the views of the author .

   iPorta.gr