Όποιος μου πει ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης του κόβω την καλημέρα! Ο ένας και μοναδικός Αη Βασίλης των παιδικών μας χρόνων. Αυτός που δεν τον συναντούσες σε όποια γωνιά της πόλης κι’ αν ήσουν. Σε καμιά βιτρίνα, σε καμιά πλατεία. Τότε, που δεν τον βλέπαμε ποτέ επειδή όρος απαράβατος ήταν να κοιμόμαστε αν θέλουμε να μας επισκεφτεί φέρνοντας το δώρο που ζητήσαμε ώστε να το βρούμε το πρωί κάτω από το δέντρο. Τότε που ζούσε, επειδή υπήρχε στα όνειρά μας, πλημμύριζε με αγάπη τις καρδούλες μας και χαρά τις ψυχούλες μας. Ο τωρινός σε κυνηγάει από πίσω -και ενίοτε πλακώνεται στο ξύλο με τον διπλανό αη βασίλη- για ένα χο-χο-χο και μια φωτογραφία που την χρυσοπληρώνεις. Ένα οπτικό και ηχητικό μπούκωμα στο βωμό μιας πλαστής χαράς και ευδαιμονίας. Μια κιτς εικόνα με άθλιες στολές και τόνους βαμβάκι για τάχαμου γενειάδα με τη συνοδεία σπαστικής κινέζικης μονότονης μουσικούλας. Μια εικόνα που σου κάνει θρύψαλα μάτια και αυτιά, που προκαλεί τόση απέχθεια που σου έρχεται όχι απλά να την σκίσεις αλλά αν έχεις ένα κουβά νερό να την πνίξεις. Που δεν μας επιτρέπει ούτε να ονειρευόμαστε ούτε να αγαπάμε ούτε να χαιρόμαστε. Ναι, αυτός ο Άη Βασίλης του τώρα δεν υπάρχει και θα συμφωνήσω μαζί σας αν μου το πείτε.

Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι του μικρού Γιαννάκη Χαμαλίδη που δημιούργησε το 2024, όταν ο παππούς του Αλέξανδρος (Μπέμπης) Καταρτζής του διηγήθηκε πώς ήτραν τα Χριστούγεννα όταν ήταν εκείνος παιδί.