«Από τη φύση του ο άνθρωπος, αυτό που θέλει, αυτό πιστεύει»

(Ιούλιος Καίσαρας, στο «Περί του Γαλατικού πολέμου»)

Γέμισε ο βίος με επιλογές που μας κυνηγάνε παντού και δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε, επειδή δεν ξέρουμε τι ακριβώς θελουμε, αλλά και τι ακριβώς θέλουν.

Παντού το «πολύ» και δίπλα του το «επιλέγω»(κόμματα, κρυπτονομίσματα, social media, πληροφορίες, φίλοι, αγαθά)

Και τελικά, πολλές ζωές, πολλοί ρόλοι, που δικαιώνουν τους καταραμένους ποιητές: τον Ρεμπώ (το εγώ είναι ένας άλλος) αλλά και τον Πεσσόα (είμαι οι μάσκες μου).

Χωρίς να έχουμε πόλεμο γινόμαστε με τις νέες πλατφόρμες «ψηφιακοί πρόσφυγες», όπως οι αληθινοί πόλεμοι γεννούν μετανάστες και νομάδες.

Διαβάζουμε : το X απειλείται από το Bluesky επειδή το δεύτερο περιλαμβάνει  «πακέτα εκκίνησης» για τον χρήστη και τον «πυρηνικό αποκλεισμό»

Δηλαδή, με τα προκαθορισμένα αυτά πακέτα ροής στο μέσο, ο χρήστης θα βλέπει να περνάνε στην οθόνη του μόνο ότι θέματα θέλει εκ των προτέρων να βλέπει ( πχ αθλητικά, πολιτικά, οικονομικά ).

Ο αλγόριθμος δηλαδή θα προεπιλέγεται από τον χρήστη ώστε να μην είναι τυχαίος (και άρα κυρίαρχος) ως προς αυτόν («φτιάξε το echo chamber σου, τον περίκλειστο κόσμο αντήχησης δηλαδή, όπως θέλεις εσύ»)

Με τον δε «πυρηνικό αποκλεισμό», στο νέο social που απειλεί τον Μασκ στην πρωτοκαθεδρία της επικοινωνιακής και πληροφοριακής βιομηχανίας, θα μπορείς να διακόπτεις κάθε σύνδεση με όσους έριξες μπλοκάρισμα( όπως πχ στο Facebook )

Ανάλογα δε με αυτά που γίνονται στα social media, και τον ψευδό -εκδημοκρατισμό της επιλογής μας προς τους αλγόριθμους, γίνονται κάποια παρόμοια και στο πολιτικό σκηνικό.

Αυτό που γεννάει αναποφάσιστους( και ας λέει πχ ο Κασσελάκης  ότι το νέο του κόμμα θα είναι πιο αριστερό από την αριστερά και πιο κεντρώο από το κέντρο..!)

Ξανά στα σοβαρά : το multi focusing και το multichoice συμβαδίζει με το εργασιακό multitasking. Και βάση αυτή της δομικής αντιστοιχίας, ακολουθεί» η κάθε ιδεολογία τον κάθε ψηφοφόρο.

Πολιτική, μιντιακή, τεχνολογική και οικονομική εξουσία αφήνουν τις μάζες έρμαια των επιλογών τους και ελεγκτές του εαυτού τους( εσύ διαλέγεις το εμβόλιο που πρέπει λογικά να κάνεις, ώστε να μην νιώθεις οτι τελικά στο επιβάλλαμε)

Ο καπιταλισμός της πλατφόρμας και των πολλών επιλογών δηλαδή είναι όπως το ράφι με της ιδεολογίες: αν κάτι θέλεις, τότε θα βρεις οπωσδήποτε αυτό που ψάχνεις.

Τίποτα πιο κουραστικό όμως δεν διχάζει τελικά το υποκείμενο από το ανελέητο αυτό zapping σε οθόνες, θεάματα, δόγματα, πιστεύω και επιθυμίες. Και τίποτα πιο επικίνδυνο τελικά από αυτό το ύπουλο και αθέατο «more is less» που διατύπωσαν πολλοί.

Το «just do it» της Nike έγινε με τον καιρό το «φτιάξτο μόνος σου» του ΙΚΕΑ αφού «nothing is impossible» που έλεγε η Adidas…

Και μπορεί τα νέα social media να σου επιτρέπουν να φτιάξεις ατομικό αλγόριθμο ροής πληροφοριών, όμως ποτέ δεν θα σε αφήσουν να μάθεις πως διάολο δουλεύει ο άλλος αλγόριθμος που σταματά την ροή των χρημάτων στο γραφείο και στο σπίτι και αυξάνει την ροή των εξόδων στα μαγαζιά.

Ποτέ κανένα κόμμα, καμία νέα θρησκεία κρυπτονομισμάτων, ή καμία ψηφιακή ψευτοκομμούνα , δεν θα σου επιτρέψει να δεις το κρυφό λογισμικό ( απόσπασης βίου και υπεραξίας) του αόρατου αλγορίθμου στο εργοστασιακό ασυνείδητο του συστήματος…

ΥΓ Αν δεν το καταλάβατε έτσι λειτουργεί ο νεοφιλελευθερισμός : είσαι ελεύθερος να επιλέξεις ότι θέλεις αρκεί να υπακούς στο σύστημα και στις δομές του ( πχ όταν πατάς την συναίνεση).

Με αυτό το δόγμα της «ελευθερίας στην υπακοή» δίδαξαν τους ανώτερους διοικητές των ναζί  οι ordoliberals θεωρητικοί, την περίοδο της Βαϊμάρης..