Ο Αλέξανδρος Μπέμπης (Κανταρτζής) είναι συνταξιούχος, πρώην επιχειρηματίας που ασχολήθηκε με την ανακύκλωση. Έχει υπό έκδοσιν έξι παιδικά βιβλία.

Θεωρώ λάθος τον χαρακτηρισμό ”φτασμένος” όταν αφορά σε καλλιτέχνη. Ανέκαθεν με ενοχλούσε.

Ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι άφθαστος.

Μικρό παιδί ήμουν, τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση, που τα απογεύματα των καθημερινών και τα πρωινά Κυριακών και γιορτών

το ραδιόφωνο μαγνήτιζε τα άγουρα αυτιά μου.

Δύο κρατικοί σταθμοί όλοι κι’ όλοι στα μεσαία κύματα.

Τα FM ήρθαν αργότερα στη ζωή μου όταν αλλάξαμε το προπολεμικό ραδιόφωνο με σύγχρονο που έφερε φίλος μας από Γερμανία.

Ανάλογης ποσότητας ήταν και η ελληνική παραγωγή στον τομέα των τραγουδιών.

Λίγοι και εκλεκτοί οι συνθέτες, οι στιχουργοί και οι τραγουδιστές που τα τραγούδια τους έμεναν για πολύ χρόνο στην επικαιρότητα.

Ήταν και αυτός ένας λόγος που έγιναν διαχρονικά.

Το εντελώς αντίθετο δηλαδή από την καταιγιστική παραγωγή του σήμερα. Ας μην επεκταθούμε στους λόγους.

Εκεί που έμενα κυριολεκτικά άφωνος, ακίνητος, παραμερίζοντας κάθε παιδική δραστηριότητα ήταν στο άκουσμα μιας αγγελικής γυναικείας φωνής.

Της Γιοβάννας.

Πολλά μπράβο στην ΕΡΤ και τους συντελεστές της εκπομπής ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ που φιλοξένησαν με μεγάλη τιμή πριν λίγες μέρες

την μεγάλη αυτή καλλιτέχνιδα.

Μια μεγάλη προσωπικότητα που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Την άφθαστη.

Τραγουδίστρια, ποιήτρια, συγγραφέας και θεατρική συγγραφέας βραβευμένη από την UNESCO για το σύνολο της πολιτιστικής της προσφοράς.

Θεωρώ την ερμηνεία της μοναδική και αξεπέραστη στο κορυφαίο-κατά την ταπεινή μου άποψη-ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών.

Το ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ των Θεοδωράκη-Γκάτσου σε ενορχήστρωση Χατζιδάκι.

Μόνο να υποκλιθούμε μπορούμε.