Βαγγέλης Παυλίδης

Είπα σήμερα το πρωί να σηκωθώ απο την καρέκλα μπροστα στην οθόνη του Η/Υ (αν και Η/Υ και οθόνη είναι ένα), όπου περνάω τις

περισσότερες ώρες μου μέχρι νάρθει η ώρα να πάω στην ταβέρνα του χωριού. Βγήκα και πήγα να κλαδέψω τα σκίνα (τους ασκινούς, που

λέμε εδώ), γιατί άμα τ’ αφήσεις ελευθερα να κάνουν τα δικά τους θα κατακτήσουν τον κόσμο στο τέλος.

Κλάδευα λοιπόν και κάτι μπήκε στο μάτι μου τ’ αριστερό. Κάποιο σκουπιδάκι ίσως που πετάχτηκε απο το κλάδεμα ή, όπως λένε η χωρικοί,

η “σκόνη” του ασκινού που είναι είναι “κακιά”. Ότι και νά ‘ναι το μάτι μου είναι χάλια κι αν δεν είναι καλύτερα μέχρι αύριο θα πάω στον

φίλο μου τον οφθαλμίατρο.

Όλη αυτή η εισαγωγή ήταν για να εξηγήσω το γιατί καταφεύγω πάλι σήμερα σ’ ένα λίμερικ, απο τα πολλά. Έτσι, για να μην αφήσω άδειο το

μπλόγκ μου.

This morning (Wednesday) I thought I should get off my butt where I sit in front of my computer until time comes for me to go to the

tavern, and I should go out in the garden. I was pruning the pistachia bushes when something got into my left eye. Whatever it was -the

locals say that the”dust” of this bush is “bad”- whatever it was then the fact is that my eye is a mess and if it isn’t better by tomorrow I’ ll

have to visit my friend the oculist.

This story was to explain why I have to resort once again to one of the many limericks I have written. Sorry it ain’t in English too… I am

bad enough of a poet i n Greek

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr