War (πόλεμος) και recession (ύφεση)= warcession (νονός της λέξης ο αναλυτής D.Roche). Αμέσως το σύστημα βρίσκει ένα σημαίνον ώστε να μαλακώνει στο ασυνείδητο η κατάσταση. Είναι οι λέξεις εκείνες που ενσωματώνουν την μηχανική κάθοδο του βιοτικού επιπέδου και ωθούν όλους εμάς να προσαρμόσουμε την ζωή μας σε ένα χαμηλότερο επίπεδο ευημερίας (για κάποιο αποσδιόριστο χρονικό διάστημα).

Με τέτοιες λέξεις αποφεύγεται κυρίως η πλάνη της λήψης του ζητούμενου : αφού σου ονομάζουν αυτό που συμβαίνει, άρα τώρα το ξέρεις οπότε και δεν μπορείς να ρωτήσεις τι ακριβώς συμβαίνει. Ο ψυχαναλυτής Lacan μιλούσε προ δεκαετιών για το ”υποκείμενο που νομίζει ότι γνωρίζει”.

Ακριβώς αυτό συμβαίνει : μας ονομάζει την κατάσταση το σύστημα και εμείς την νιώθουμε οικεία ενώ στην πραγματικότητα νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει, ότι γνωρίζουμε τι συμβαίνει.

Το ανώτατο στάδιο του συστήματος, ο ιμπεριαλισμός των μεγάλων κρατικών και καπιταλιστικών συμφερόντων, είναι η πραγματική μεγάλη εικόνα (αν και προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι ότι είναι πολιτισμικός ο πόλεμος).

Μέσα μας έχει εγκατασταθεί αυτό ακριβώς το πλανητικό παίγνιο. Και τα λιγότερα λεφτά -που ήδη βλέπουμε ότι μένουν από τον ιδρώτα μας λόγω της ακρίβειας-θα οφείλονται στην warcession. Ωραίος κόσμος : επεξηγηματικός, κατανοητός και αφομοιώσιμος.

Δεν είναι φυσικά καλό να μεμψιμοιρούμε διότι σε χώρες σαν την δική μας η φτώχεια δεν είναι μάλλον άμεση απειλή. Οι ανισότητες όμως θα διευρυνθούν. Για την ακρίβεια θα αναδυθούν στην επιφάνεια. Και ο άνθρωπος δυστυχεί όταν συνειδητοποιεί την διαφορά του με τον άλλον. Ειδικά στην Ελλάδα..

Το μη λεχθέν όμως είναι η ταξική σύνθεση. Το ότι οι από κάτω αυξάνονται επικίνδυνα. Οι λίγοι στα ψηλά( οι πάνω) συγκεντρώνουν περισσότερη ισχύ και πλούτο. Αυτό είναι το ανομολόγητο συστημικό μυστικό: «μην μιλάς για φτωχούς και πλούσιους αλλά για πετυχημένους και αποτυχημένους».

Το σύστημα όμως μεταλλάσσεται ξανά : από άυλο σε βιομηχανικό (οπότε μάλλον θα λιγοστέψουν οι influencers και θα αυξηθούν οι βιομηχανικοί εργάτες).

Αυτή η μετάλλαξη είναι το ιστορικό  γνώρισμα του καπιταλισμού. Και στο DNA της περιλαμβάνει την ταυτόχρονη αναδιανομή κερδών και απωλειών (δηλαδή την δημιουργία ανισοτήτων: φυσιολογική και κοινά αποδεκτή πλέον σταθερά σε όλη την οικουμένη).

Αυτό που σίγουρα δεν θα εμφανιστεί σχεδόν ποτέ είναι τα ανάκτορα για κατάληψη( το γνωστό σκίτσο του Altan : ο διευθυντής λέει στον εργάτη ότι τελείωσα η ταξική πάλη και ο εργάτης του απαντά «να το πούμε στο αφεντικό να μην παλεύει ο άνθρωπος μόνος του σαν μ…..»)

Και γιατί είναι καλά σκεπασμένη η κοινωνική χύτρα της οργής και έχει εξαντληθεί η επαναστατική γυμναστική στον ψηφιακό ( καλή ώρα ) ακτιβισμό.

Το εργατικό δυναμικό υποτίθεται ότι έχει ενσωματωθεί στην δυνητική πραγματικότητα της μαζικής προόδου. Αγνοεί όμως την θέση του στην πυραμίδα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και χάνεται μεταξύ μικρομεσαίων και πλουσίων του κοσμοπολιτισμού ( όπως Άραβες που αγοράζουν βίλες στην Μύκονο και στους ουρανοξύστες του Ελληνικού, και φυσικά έχει πεισθεί ο cyber προλετάριος ότι μπορεί και να ωφεληθεί από αυτές τις συναλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε κάπου το λέει η θεωρία οικονομικής μεγέθυνσης)

Και κάπως έτσι φυσικά το καθυποταγμένο βιοπολιτικά υποκείμενο θα συνεχίσει να νομίζει ότι γνωρίζει. Είναι κάτι σαν αναπόφευκτη συνάντηση Marx με Lacan μέσα στο καπιταλιστικό ασυνείδητο (Tomscic)…