Η γιαγιά μου είχε αγοράσει ένα οικόπεδο πριν από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.

Οι Γερμανοί φυτέψανε μέσα στο οικόπεδο ένα πράμα από οπλισμένο μπετόν.

 

Ήταν ένα κτίσμα με μια πόρτα και δύο μικρά παράθυρα. 

Τοίχοι θεόχοντροι, σχεδόν 120 εκ. πάχος. 

Κάτι μεταξύ καταφυγίου, αποθήκης πυρομαχικών και πολυβολείου. 

Όταν φύγανε οι Γερμανοί, η γιαγιά μου πήγε και φύτεψε στο οικόπεδο πέντε πευκάκια. 

Μετά το περίφραξε. Της έμεινε και το κτίσμα για να πηγαίνουμε τα καλοκαίρια. 

Κάπου προς την Άνω Γλυφάδα ήταν και μας βόλευε μια χαρά. Πηγαίναμε και για μπάνιο με το λεωφορείο ή με ταξί. Βράχια, θυμάρι και μπούζι. Και τα πέντε πευκάκια που με το πότισμα και τη φροντίδα μεγαλώσανε γρήγορα. Η αδερφή μου πρόλαβε να κάνει και κούνια σε ένα από αυτά. 

Εγώ τα αγαπούσα πολύ εκείνα τα πευκάκια. 

Έχοντας ακούσει και την ιστορία τους από τη γιαγιά μου, τα αγκάλιαζα πολλές φορές. Κρυφά πάντα, γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν είναι και τόσο καλό σημάδι πνευματικής υγείας το ερωτικό αγκάλιασμα ενός δέντρου. Γιατι ήξερα ότι ήταν ερωτικό το αγκάλιασμά μου με κείνους τους τραχείς κορμούς με το ρετσίνι που κόλλαγε στα ρούχα μου και στα πόδια μου και στα χέρια μου και μετά ήθελε τρίψιμο με μπλε οινόπνευμα για να βγει. 

Πρόλαβα να σκαλίσω και βαρκάκια σε κομμάτια της φλούδας τους. 

Και αργότερα άρχισα να βλέπω μορφές μέσα από τα ξύλα. 

Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με τα γιορτασμένα ξύλα. 

Ξύλα από συσκευασίες, κομμάτια από δέντρα, κομμάτια που είχαν χρησιμοποιηθεί αλλά ξέμειναν, κομμάτια από φωτιές για νυχτερινές ερωτικές συναντήσεις σε παραλίες, κορμοί από Χριστουγεννιάτικα έλατα που ποτέ δεν πέταξα στα σκουπίδια. 

Το οικόπεδο της γιαγιάς πουλήθηκε, πολύ αργότερα, για να στεγαστούμε εμείς τα εγγόνια της. Δεν μου λείπει γιατί πολύ το γιόρτασα κι ακόμα με δροσίζει η σκιά από τα πευκάκια. Έχω ακόμα στη μύτη μου τις μυρωδιές απ’ το ρετσίνι, το θυμάρι, τους κεφτέδες και τις τηγανητές πατάτες της γιαγιάς μου. Και τα βράδια με λάμπα θυέλλης ή λουξ, και τα βαρέλια με το νερό, και το τεράστιο “τρανζίστορ” με τις μπαταρίες τις κοτρώνες να μας κρατάει συντροφιά τα βράδια με θέατρο, μουσική, αστυνομικές ιστορίες του Φώσκολου.

Είχα ήδη αρχίσει να δηλώνω ερασιτέχνης ξυλουργός. 

Μου άρεσε και μου αρέσει να μεταμορφώνω τα ξύλα σε γιορτασμένα ξύλα. 

Ακόμα κι αν δεν έχουν γιορταστεί ποτέ πριν, όπως ένα έλατο ή ένα κομμάτι ελιάς σε παραλιακό μπάρμπεκιου. 

Τραπεζάκια, κουτάκια, ένα μεγάλο κρεβάτι με αποθηκευτικούς χώρους, καναπεδάκια ντιβανοκασελίτσες, ντουλάπια, πορτ-μαντό, βιβλιοθήκες μικρές και μεγάλες, κρεμάστρες και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα. Και πολλές μαγγούρες από κορμούς και κλαδιά και μαγικά ραβδιά από κλαράκια ελάτου και άλλων δέντρων. 

Μάζεψα αρκετά ξυλουργικά εργαλεία μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, διαβάζω για ξυλουργική, ζητάω όποτε μπορώ συμβουλές από μαστόρους, έμαθα λίγα κι ακόμα μένουν πάρα πολλά να μάθω. 

Ακόμα αγκαλιάζω κρυφά κάποια δέντρα, διαβάζω τα μυστικά της βροχής και του αέρα σε κάποια ξύλα, χαϊδεύω τις κορφές κάποιων φυτών, θησαυρίζω κλαδιά και κούτσουρα από τις βόλτες μου. 

Γι’ αυτό δηλώνω στα βιογραφικά σημειώματά μου και ερασιτέχνης ξυλουργός. 

Μην τυχόν και μερικοί με αντιμετωπίσουν σαν έναν ακόμα άχρηστο καλλιτέχνη. 

Να δείξω ότι πιάνουν τα χέρια μου, ότι ξέρω να κάνω και κάτι χρήσιμο. 

Δεν βολεύονται όλοι μόνο με ζωγραφιές και βιβλία…