Φανταστείτε (όχι ότι θέλει και πολλή φαντασία, συνέβησαν αυτά) ένα απολυταρχικό καθεστώς, τύπου κομμουνισμού ή εθνικοσοσιαλισμού, μιας προσωποπαγούς δικτατορίας.

 

 

 

Στα πλαίσια των υποχρεωτικών κανόνων αυτού του καθεστώτος, όλα τα μικρά παιδιά ηλικίας από ολίγων μηνών έως το πολύ δύο ετών, σε ηλικία δηλαδή χωρίς ιδιαίτερη συνείδηση, λαμβάνουν μέρος σε μια υποχρεωτική (το ξανατονίζω!) τελετή κατά την οποίαν χρίζονται ισόβια μέλη του καθεστώτος. Με άλλα λόγια, κατά την συμβολική αυτή τελετή, αναγορεύονται κομμουνιστές, ή ναζί ή οτιδήποτε παρόμοιο. Η δε τελετή έχει και έναν σαφή μεταφυσικό χαρακτήρα, πράγμα καθόλου περίεργο – στον καιρό τους ο Μάο, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ιντι Αμίν κλπ εθεωρούντο κάτι πολύ κοντινό σε θεότητες, άποψη φυσικά που αν δεν καλλιεργούσαν οι ίδιοι, της έδιναν άφθονο πρόσφορο έδαφος. Τώρα, αντικαταστήστε στην παραπάνω παράγραφο τον κομμουνισμό, π.χ., με τη χριστιανική θρησκεία, και φτάσατε με ένα πολύ απλό βήμα στο “έθιμο” που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμε “βάφτιση”.

 

Δε μου αρέσει ο φανατισμός, και προσπαθώ να μην είμαι φανατικός, αλλά όταν έχω να αντιμετωπίσω κάτι που συμπεριφέρεται με φανατισμό, τότε το αντιμάχομαι φανατικά, με τη σειρά μου.

 

 

Είμαι λοιπόν φανατικός άθεος, αυτό με βοηθά να αντιμετωπίζω κάτι που βασίζεται στο φανατισμό, τη θρησκεία. Και ειδικά την αυτάρεσκα αποκαλούμενη “ορθοδοξία” – και μόνο η ονομασία, “εμείς έχουμε την ορθή πίστη και όλοι οι άλλοι κάνετε λάθος”, φανερώνει το στρεβλό, λανθασμένο της πρόσωπο.

 

 

Η ορθοδοξία, λοιπόν, εφαρμόζει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποτίθεται πως ενστερνίζεται. Ποιο ήταν το “ζουμί”, η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού; Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Αυτό ήταν όλο. Όχι να αγαπάτε τους φίλους σας, ή αυτούς που έχουν το ίδιο χρώμα, θρήσκευμα, απόψεις με σας, αλλά ο ένας τον άλλον. Όλοι, όλους.

 

Αντιπαραβάλλετε αυτή τη διδαχή με την πρακτική του χριστιανισμού, και θα βρείτε μόνο διαφορές. Παίρνουν τα μικρά παιδιά, και με το ζόρι τα προσηλυτίζουν σε μια θρησκεία την οποίαν είναι πολύ αμφίβολο, αν θα ασπάζονταν όταν βρίσκονταν σε ηλικία ικανή να κατανοήσουν, και ονομάζουν τη βάρβαρη πρακτική “έθιμο” και κοινωνική δραστηριότητα, διαιωνίζοντάς το, ώστε να μη χάνουν πελάτες.

 

 

Αποκρύπτουν δε επιμελώς το γεγονός ότι το παιδί παίρνει ένα όνομα με τη διαδικασία της ονοματοδοσίας, που καμμία σχέση δεν έχει με τα θρησκευτικά, απλώς την προσεταιρίστηκαν πονηρά σκεπτόμενοι οι παπάδες, όπως έκαναν και με το γάμο (πριν 500 χρόνια ο γάμος δεν είχε καμμία σχέση με την εκκλησία, ώσπου κάποιος Πάπας διαπίστωσε ότι χάνει έσοδα…).

 

 

Παράλληλα, αφορίζουν μετά βδελυγμίας το…παιδομάζωμα και τον προσηλυτισμό, ενώ κάνουν ακριβώς το ίδιο. Το χειρότερο απ’ όλα είναι η αναγόρευση αυτής της κακής, φασιστικής, εσφαλμένης συνήθειας σε “έθιμο”. Πόσες φορές έχετε ακούσει τη φράση “να, εμείς δε θα το βαφτίζαμε, αλλά οι γιαγιάδες, καταλαβαίνεις…” Τι θα πει ο κόσμος, με άλλα λόγια. Πόση σχέση έχει αυτή η πρακτική με τη θρησκεία του “αγαπάτε αλλήλους”; 

 

Επικοινωνείστε: www.skylos.gr