Και χωρίς περίστροφα.

Είσαι κακός άνθρωπος; Θέλεις το κακό του τόπου σου;

Σε πιάνει ένα ντελίριο μόλις δεις κάτι που είναι έξω από τη λογική σου;

Σε πιάνει φαγούρα στο σβέρκο και κνησμός στον καβάλο μόλις σου προσβάλλουν τα ιερά και τα όσια;

Και ποια είναι τα ιερά και τα όσιά σου;

Η πατρίδα; Η θρησκεία; Η τιμή της αδερφής; Η τιμή τής φέτας; Η τιμή τού πετρελαίου; Η δυνατότητά σου να διαλανθάνεις της ίδιας σου της προσοχής την ώρα που ψεύδεσαι με πολλές περιστροφές και περιφράσεις στον εαυτό σου;

Τι μισείς περισσότερο;

Αυτούς που σε καθηλώνουν στην αλήθεια τους, που τη θεωρείς μοναδική;

Ή αυτούς που αποκαθηλώνουν τις αλήθειες σου;

Τι σε θυμώνει πιο πολύ;

Το να σου λένε ψέματα;

Ή να σου λένε «λες ψέματα»; Και να έχουν και δίκιο.

Τι χαίρεσαι πιο πολύ;

Να αγαπάς με λίγους; Κι ας νιώθεις μια μικρή ανασφάλεια…

Ή προτιμάς να μισείς με τους πολλούς; Και να νιώθεις κάπως ασφαλής.

Πότε θα πεις την αλήθεια;

Χωρίς περιστροφές. Χωρίς περίστροφα.

Στον καθρέφτη… Ενώπιος ενωπίω. Τολμάς; Μίλα, ρε…

– Σας παρακαλώ, κύριε! Φτάνει πια! Πώς τολμάτε; Γνωριζόμαστε;

– Σε μένα μιλάτε, κύριε;

– Σε σας, βεβαίως! Τι είναι αυτά που μου λέτε… Σας ανέχομαι τόση ώρα…

– Α… Μα, όχι… Δεν τα έλεγα σε σας. Παραμιλούσα… Συγγνώμη.

– Βρε, δεν πάμε καλά… Καθόλου καλά δεν πάμε…

– Δίκιο έχετε…