Η Στέλλα Αλαφούζου είναι Δημοσιογράφος 

Εσύ μπορείς να την κόψεις. Ο καρκίνος όχι…

Σχεδίαζα να γράψω ένα κείμενο για τον καρκίνο του στήθους καθώς διανύουμε μήνα ευαισθητοποίησης. Όμως, προτιμώ να εξηγήσω γιατί ο καρκίνος λατρεύει τη ζάχαρη και οτιδήποτε ανεβάζει τη γλυκόζη και πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός. Όχι ένα εύκολο κείμενο αλλά αξίζει να δώσετε λίγη προσοχή.

Όσο πιο ψηλά η γλυκόζη τόσο πιο κοντά ο καρκίνος

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι άτομα με συχνά υπεργλυκαιμικά επεισόδια διατρέχουν τον κίνδυνο εμφάνισης κάποιας μορφής καρκίνου, περισσότερο από άτομα με σταθερή γλυκόζη. Άτομα που κάνουν συχνά spikes είναι για παράδειγμα τα άτομα με αντίσταση στην ινσουλίνη, προδιαβήτη ή έναν όχι ρυθμισμένο Διαβήτη τύπου 2. Ωστόσο, υπάρχει έρευνα που μας λέει κάτι ακόμη χειρότερο. Ότι όσο πιο ψηλά είναι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) τόσο πιο κοντά βρίσκεται κανείς στον καρκίνο, ανεξάρτητα από το αν είναι διαβητικός ή όχι.

Στο post “Πόσος χρόνος χρειάζεται για να αντιστρέψεις τον προδιαβήτη” είχα εξηγήσει τι είναι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη και τι σημαίνουν οι τιμές της.

“Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη δείχνει τον μέσο όρο της γλυκόζης για το τελευταίο 3μηνο. Κάποιος με γλυκοζυλιωμένη 5,5%-6% έχει 9-25% πιθανότητες να γίνει διαβητικός σε 5 χρόνια ενώ κάποιος με γλυκοζυλιωμένη 6%-6,5% έχει 25%-50% πιθανότητες να γίνει διαβητικός στα επόμενα 5 χρόνια.”

Σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα, ο κίνδυνος για κάποιες μορφές καρκίνου αυξάνεται ακόμη και όταν η τιμή της γλυκοζυλιωμένης είναι κάτω από 6,5%, δηλαδή κάτω από τα όρια ενός διαβητικού ενώ υπάρχουν και μορφές καρκίνου ακόμη πιο ευαίσθητες, όπου εκεί ο κίνδυνος αυξάνεται ακόμη και αν η γλυκοζυλιωμένη είναι κοντά στο 5% ή και κάτω από αυτό…

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και αναλυτικά για την αντίσταση στην ινσουλίνη. Συνοπτικά, υπενθυμίζω ότι η δουλειά της ινσουλίνης είναι να δίνει εντολή στα κύτταρα να μετατρέψουν τη γλυκόζη σε ενέργεια. Όμως, όταν η γλυκόζη είναι μονίμως ψηλά, τότε το πάγκρεας αναγκάζεται να εκκρίνει όλο και περισσότερη ινσουλίνη ώστε να ανταποκριθεί στην αντιστάθμιση της γλυκόζης. Κάπως έτσι, αποκτά κανείς αντίσταση στην ινσουλίνη αφού το πάγκρεας παράγει περίσσεια αυτής και άρα ο οργανισμός βρίσκεται σε υπερινσουλιναιμία που συνδέεται με πολλές μορφές καρκίνου. Στο post “Ινσουλίνη: Μια ζωτικής σημασίας μέτρηση”, μπορείτε να διαβάσετε για ποιους λόγους δεν πρέπει να την αγνοούμε.

Την ίδια ώρα, τα άτομα με υπερινσουλιναιμία έχουν και αυξημένα επίπεδα IGF-1, δηλαδή ινσουλινοειδούς αυξητικού παράγοντα. Και αυτό είναι κακό γιατί διάφορα καρκινικά κύτταρα έχουν υποδοχείς για IGF-1 όπως και για την ινσουλίνη. Είναι σαν να λέμε ότι τρέφονται με IGF-1 και ινσουλίνη. Επιπλέον, και τα δύο αυτά συμμετέχουν στην απόπτωση δηλαδή στον κυτταρικό θάνατο και την εξάπλωση του καρκίνου.

Σας άγχωσα; Εγώ να δείτε πόσο αγχώνομαι ακόμη και όταν τα γράφω. Γιατί σκέφτομαι πόσοι από εμάς έχουμε διανύσει τον λάθος δρόμο για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Έχει και συνέχεια…

Μια άλλη μεγάλη αγάπη του καρκίνου είναι η φλεγμονή. Τα spikes γλυκόζης ευνοούν τις φλεγμονές. Τις βοηθούν να εδραιώνονται, να μένουν εκεί και να μεγαλώνουν και να χρονίζουν. Και αυτό δίνει μια πολύ μεγάλη ευκαιρία στα καρκινικά κύτταρα προκειμένου να εξαπλωθούν. Η φλεγμονή τι κάνει; Πάει στα αιμοφόρα αγγεία και αυξάνει τη διαπερατότητα των τοιχωμάτων τους και από εκεί με άλλους μηχανισμούς βρίσκουν τρόπο τα καρκινικά κύτταρα να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος.

Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι τα spikes γλυκόζης μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την αποτελεσματικότητα μιας θεραπείας για τον καρκίνο, σύμφωνα με έρευνα. Πώς το κάνουν αυτό; Παρεμβαίνοντας στον τρόπο με τον οποίο η χημειοθεραπεία λειτουργεί πάνω σε έναν όγκο αλλά και μειώνοντας την ανταπόκριση στην ανοσοθεραπεία.

Και τι κάνουμε;

Προσπαθήστε να μην κάνετε spikes. Υιοθετήστε μια διατροφή χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη. Πετάξτε τη ζάχαρη, τους επεξεργασμένους υδατάνθρακες. Κάντε intermittent fasting. Είναι περισσότερο εύκολο από όσο νομίζετε ότι είναι. Ύστερα το συνηθίζετε και δεν μπορείτε να μην κάνετε! Όπως άλλωστε έχουμε πει στο post “Το κόστος της συνήθειας να μην πεινάμε” :

“Το Nobel Ιατρικής το 2016 απονεμήθηκε στον Yoshinori Ohsumi για την έρευνά του πάνω στην αυτοφαγία, δηλαδή πάνω στον τρόπο με τον οποίο τα κύτταρα ανανεώνουν/αποτοξινώνουν τον εαυτό τους τρώγοντας εκείνο το μέρος τους που έχει υποστεί φθορές, που έχει καταστραφεί. Ξέρω πως θα χαμογελάσετε αν σας πω ότι τα κύτταρα που τρώγονται πρώτα, είναι τα δυσλειτουργικά κύτταρα όπως είναι τα καρκινικά. Οι ιστοί στους οποίους η αυτοφαγία είναι πιο επαγώγιμη είναι αυτοί στο ήπαρ, στο πάγκρεας, στο μυϊκό σύστημα και στον εγκέφαλο. Αυτή είναι μια διαδικασία που κάνουν τα κύτταρα σε συνθήκες στέρησης θρεπτικών ουσιών δηλαδή σε συνθήκες fasting”

From:

The Entry by Stella Alafouzou