Ένας γιατρός πριν λίγο καιρό μου είπε πως η αϋπνία δεν είναι πια και τόσο φίλη μου…ανεβάζει, λέει, την πίεση. Άκου πράγματα! Και επειδή ο φοβος φυλάει τα έρμα, κι επειδή περνάνε και τα χρόνια και οι αντοχές δεν… ε, την απάτησα τελικά την αϋπνία μου. Την απάτησα με ένα τέλειο υπόστρωμα που με έκανε να μην θέλω να σηκωθώ από το κρεββάτι… Κομμένες οι άγρυπνες νύχτες…ευτυχώς όχι μαχαίρι. Και μια τέτοια νύχτα ήταν και η χθεσινή. Αϋπνία που με ξύπνησε…Ω, ναι, υπάρχουν και αυτές. Δηλαδή πέφτεις για ύπνο πτώμα κατά τις 10 και μόλις πάει 3 τσουπ, κλαρίνο! Κάτι με τον κιρκαδιο ρυθμό, το γκουγκλαρα και γω, μη νομίζετε. Βρε καλώς τα τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, σκέφτηκα. Στην αρχή μπήκα να δω τα νέα της ημέρας. Λεω, δεν μπορεί, όλοι νυσταζουν με τις ειδήσεις. Είχα ξεχάσει το χάος στον κόσμο μας. Χαλιά μαύρα και αδιόρθωτα. Πόλεμοι πάνω κάτω δεξιά ζερβά κι ολουθε, σεισμοί και καταποντισμοί, “γονείς” για σκότωμα και αθώα βρέφη, τα Τέμπη σαν τσεκούρι να αιωρείται σαν εκκρεμές πάνω από τα κεφάλια μας, ένας ζαβός πλανητάρχης, ένας πιο ζαβός πάμπλουτος βοηθός του ζαβού πλανητάρχη που θέλει να πάει στον Άρη (στο καλό και να μην μας γράφει και αν μπορούσε να έπαιρνε μαζί και τον ζαβό πλανητάρχη, θα μας υποχρέωνε, ευχαριστώ), αεροπλάνα πέφτουν, τρένα τρακάρουν, αυτοκίνητα κολλημένα στην κίνηση όπου δεν κινείται ούτε μύγα, ακρίβεια, και κάπου στις ειδήσεις γκεστ κάτι ευθυγραμμίσεις πλανητών, μία στο ποτέ σου λέει ο επιστημόνων – αστρολόγος -ινφλουένσερ-λαιφ κόουτσ.

Ουφ τώρα ξύπνησα πιο πολύ, και τώρα έχω και εκνευρισμό από πάνω. Βγαίνω βεράντα. Στην ανοιχτή, αυτήν που αγναντεύω όλο τον ουράνιο θόλο, εκεί που περίμενα συνήθως τα πεφταστέρια για να κάνω τις παραγγελίες μου. Η ώρα περασμένες 5. Ησυχία. Η πλάση κοιμάται, ο κόσμος επίσης. Δηλαδή όχι όλοι. Κάποιοι ξενύχτηδες περιμένουν να ανάψει πράσινο στο απέναντι φανάρι. Μπορεί να είναι και εργαζόμενοι, ή και τα δύο, ποιος να ξέρει τέτοια ώρα; Σηκώνω το βλέμμα μου στον συννεφιασμένο νυχτερινό ουρανό και τυλίγω πιο σφιχτά γύρω μου το φλις κουβερτάκι που περιφερω σαν την κάπα του Σούπερμαν. Από τότε που είδα τον ΕΤ τον εξωγήινο, κάποτε, στον κινηματογράφο Φιλίπ, πότε, ου, τον περασμένο αιώνα, ε, από τότε μια ματιά στον ουρανό πάντα την ρίχνω, έτσι, μπας και. Έχω τον νου μου βρε παιδί μου. Και ο ΕΤ, ε, όσο να πεις ήταν πολύ γλυκούλης…Δεν θα φοβηθω αν τον δω ξαφνικά μπροστά μου. Μαλλον θα τον υιοθετήσω, θα του φτιάξω κάνα φαγάκι. Πάντως και λογικά να το σκεφτείς θα ήταν παράλογο να είμαστε μόνοι μας σε ένα σύμπαν που έχει τον ασημάζευτο. Μισή ζωή λοιπόν πέρασα στραβολαιμιάζοντας. Ουδέν νεώτερον από τους εξωγήινους. Ούτε ΕΤ μηδέ χταποδοειδη, μήτε αιμοδιψή Άλιεν. Δεν είναι η τυχερή μου νύχτα. Ούτε απόψε μικρή μου ονειροπαρμένη… Δεν πρόλαβα να αποτελειώσω την σκέψη μου και να μου σχολιάσω πως ακόμα με βλέπω σαν μια μικρή ονειροπαρμένη…και τότε ξαφνικά η νύχτα γίνεται μέρα! Ενα τεράστιο φωτεινό αντικείμενο περνάει με τρελή ταχύτητα πίσω από τα σύννεφα και χάνεται στο βάθος του ορίζοντα . .. Πείτε μου τι να σκεφτώ εκείνη την στιγμή; Τον ΕΤ; Τον Έλον Μασκ; Τον Κιμ Γιονγκ Ουν ; Τον Πούτιν, τον Νετανιάχου, τους Αρειανούς, τους Ελοχιμ και τους Νεφελίμ ή το Μάτριξ; Πόση πληροφορία να μπορεί άραγε να ξερκαρταρει ένα μέσος εγκέφαλος που συνήθως σκέφτεται τα πιο απίθανα σενάρια αλλά που ποτέ δεν του συμβαίνουν;

Να λοιπόν που συνέβη το απίθανο και τώρα το σύστημα κόλλησε για τα καλά. Είμαι με το στόμα ανοιχτό κοιτάζοντας τον ουρανό που σκοτείνιασε ξανά. Αυτό που φώτισε τον θόλο έκανε μια μεγάλη φασαρία κάτι που μόλις το συνειδητοποίησα στην αρχική τρομάρα προστέθηκε ακόμα μία, τρομάρα. Δύο οι τρομερές δηλαδή. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής πίστεψα πως αυτό ήταν, τώρα θα δω κι ένα τεράστιο μανιτάρι και αντιός αμίγκος. Ούτε το πάτερ ημών δεν θα προλάβω να πω. Ωραία επεράσαμε, 57 ολόκληρα χρόνια , ούτε λίγο ούτε πολύ, αλλά δε βαριέσαι. Τα λέμε στην επόμενη ζωή. (I believe). Κι αφού αυτό δεν έγινε, δηλαδή δεν έγινα σκόνη κι όλα τα άλλα θρύψαλα, με την ελάχιστη λογική που μου είχε απομείνει σκέφτηκα πως δεν θα πεθάνουμε απόψε, μπιπ νεκροθάφτη. Οκ. Μέχρις εδώ καλά. Η επόμενη σκέψη ήταν μήπως κοιμόμουν και όλο αυτό το είδα στον ύπνο μου; Τα κάνω κάτι τέτοια από τις πολλές ταινίες τρόμου που έχω δει. Τσιμπηθηκα ( έτσι κάνουν όλες οι σοβαρές πρωταγωνίστριες ) και διαπίστωσα πως δεν κοιμάμαι καθόλου. Καλά πάμε, ξανασκέφτηκα . Κοίταξα κάτω τον δρόμο, ερημιά, κανείς δεν φαινόταν πουθενά τριγύρω. Ήμουν πιθανότατα η μόνη μάρτυρας του παράξενου φαινομένου. Ποιος θα με πιστέψει αύριο, μου λέτε παρακαλώ; Κι επειδή υπάρχει προηγούμενο, τότε που είχα δει 2 η ώρα την νύχτα ένα τεράστιο αρσενικό ελάφι να καλπάζει στον δρόμο του σπιτιού μου, κάποτε με τα πολλά χιόνια στην πόλη κι ακόμα με γλεντανε συγγενείς και φίλοι όποτε διηγούμαι το περιστατικό, τώρα πραγματικά δεν την γλυτώνω, θα με περάσουν για ντιπ τρελή. ( Αυτό πάντως με το ελάφι είναι αλήθεια και ευτυχώς ήταν εκεί και η αδερφή μου και ο αδερφός μου να το επιβεβαιώσουν… Τώρα όμως που είμαι μόνη σκούρα τα πράματα. ) Βρε μπας κι έπεσε κανένας δορυφόρος του Έλον; Αυτοί πάνε καμια 25αρια εν σειρά, μια βίδα να λασκάρει γεια σας. Έχει χαζέψει κι αυτός ο έρμος όλη μέρα παρέα με τον σερίφη – πλανητάρχη, μπορεί να τα φορτώσανε στον κόκορα στην εταιρεία. Μήπως αποφάσισε τελικά να πάει στον Άρη και πέρασε όπως έφευγε να μας κάνει φιγούρα, σαν τον Βουτσά στο ” Ραντεβού στον αέρα “; Ο Κιμ δεν είναι. Μπα. Θα είχε στείλει και το μανιτάρι. Τρομοκράτες πάλι όχι. Μας αγαπάνε. Ο Ρουβικωνας τέτοια ώρα κοιμάται. Μπρε λες να ‘ναι ο Σουλτάνος; Παναγία μου! Να πετάει άσφαιρα να δει αν μας φτάνει; Βάϊ βάϊ…

Ο ΕΤ δεν είναι σίγουρα, ούτε άλλος εξωγήινος, θα με είχαν απαγάγει. Σκέφτηκα τέλος πάντων διάφορα ώσπου δεν μπορούσα να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου από την νύστα. Έκανα έναν τέλειο ύπνο χωρίς όνειρα, πράγμα πολύ σπάνιο για μένα. Την άλλη μέρα με τον πρώτο καφέ άκουσα για τον μετεωρίτη που τα ξημερώματα λαχτάρησε το λεκανοπέδιο της Αττικής. Α, βαρετό. Εκτός κι αν ήταν κομμάτι ενός πελώριου μετεωρίτη που ερχόταν κατά πάνω μας και η ΝASA έστειλε τον Μπρους τον Γουίλις να τον βομβαρδίσει και να τον κάνει βοτσαλάκια βοτσαλάκια βοτσαλάκια… αλλά δεν μας το είπαν μην τρέχουμε στα σουπερμάρκετ να αδειάσουμε πάλι τα ράφια με τα γάλατα και τα χαρτιά υγείας. Ας πιω ακόμα μια γενναία γουλιά καφέ και φύγαμε. Μια νέα μέρα ξεκινάει κι αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα, γιατί αν το καλοσκεφτείτε κι από θαύμα ζούμε…