Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Η χρονιά του μεταλλικού βουβαλιού, της Ματίνας Ράπτη-Μιληλή

Spread the love

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ήταν, όσο να πεις , ένα όμορφο νούμερο. Είχε μια συμμετρία θαυμαστή! Ήταν στρογγυλεμένο και πειθαρχημένο. Το έγραφες και φχαριστιόταν ο καρπός σου καμπύλες! Ένα απαλό χάδι. Γωνία καμιά! Η χαρά του φενγκ σούι. Μπορούσες να το γράψεις με μονοκονδυλιά και σαν γούρι ήταν το ιδανικό, σε σχέση με πολλά, πολλά προηγούμενα χρόνια… Ούτε το μοναχικό 1, ούτε το ημιτελές 9, το αμήχανο 7, το δυσοίωνο 6, το τρελό 3, το ακροβατικό 5, το αγκαθωτό 4, το μυστηριώδες 8, το ζαλιστικό 2 στο τέλος δεν είχαν την δύναμη να το ανταγωνιστούν. Ενώ το μηδέν , α, αυτό το μηδέν έφτιαχνε ένα τέλειο 20 και μάλιστα επί δύο! Κι όπως λέει και το τραγούδι “το μηδέν θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω…”.

Ε, εμείς το πιστέψαμε. Τί αριθμός, λέγαμε, και περιμέναμε το θαύμα του αιώνα να συμβεί κάπου ανάμεσα στα δύο τέλεια παραταγμένα εικοσάρια του που έστεκαν μπροστά μας σαν μια τεράστια διπλή πόρτα που ετοιμαζόταν να ανοίξει για να μας υποδεχτεί στην μεγάλη σάλα του παλατιού! Για χορούς και πανηγύρια, ξέρετε, όπως στα παραμύθια. Το 2020, λέει, που θα έκλεινε τον κύκλο της στεναχώριας. Και εκεί μέσα θα χορεύαμε εμείς ξέγνοιαστα. Τόσες προσδοκίες βέβαια από μια χρονιά δεν ξέρω από που προέκυψαν τότε! Ίσως το είχαμε και μεις τόσο μεγάλη ανάγκη. Ίσως να πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα και φαινόταν πως τα χρόνια τα άσχημα τελείωναν πια και μεις χρειαζόμασταν μια επιβεβαίωση. Έναν αριθμό πολλά υποσχόμενο. Όχι 10 αλλά 20! Το άριστα!

Τί άλλο θέλαμε! Διπλό στο μάτι, φαινόταν όχι απλά άκακο, αλλά το ακριβώς αντίθετο! Ευεργετικό ! Όλα διπλά τα βλέπαμε και είπαμε τότε “άχτικαλά!” ( που λέει κι ο φίλος Κωστής Μακρής). Διπλές οι χαρές θα ‘ρθουνε φέτος. Διπλά τα κέρδη! Βάλε κυρ Στέφανε, βάλε γιατί βρήκαμε μια σπουδαία χρονιά και έχουμε γλέντια! Βάλε και 20 μπύρες και 20 σοκολάτες, αυτές με το ολόκληρο το αμύγδαλο…ξέρεις εσύ. Αλλά τελικά το “μαγικό” 2020 ήξερε καλύτερα κι απ’ τον κυρ Στέφανο και μας την έφερε κανονικά…και μας έκατσε το αμύγδαλο στον λαιμό, γίναμε ντέφι τούρκικο από τις μπύρες, πέσαμε και σε ένα αλκοτέστ στον γυρισμό από το γλεντοκόπι και να ‘μαστε τώρα εδώ, με καφεδάκι μαύρο, μασκοφορεμενοι και μαυροφορεμένοι, να μετριόμαστε και να βγαίνουμε κάθε μέρα και λιγότεροι…Κάθε μέρα και λιγότεροι. Ένας εφιάλτης. Με μικρά διαλείμματα για διαφημίσεις, μερικώς χαρούμενα για μερικούς από εμάς, αλλά σε γενικές γραμμές, ο εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες …λιγότερο με φόβισε.

Και τώρα, που έχει αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρηση για την χρονιά που ζήσαμε, κάνω εικόνα τον άσσο της νέας χρονιάς, να έρχεται με φόρα καταπάνω στο τελευταίο φαρμακερό μηδενικό του 2020, για να πάρει την θέση του. Το φαντάζομαι να στέκεται από πάνω του απειλητικά και να του φωνάζει ” Είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος, λυπάμαι πολύ” Εγώ πάλι καθόλου. Αν ήμουν εγώ αυτός ο άσσος θα το πλάκωνα και στις σφαλιάρες τις ξανάστροφες. Αυτές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που έτρωγε ο Βέγγος από τον Χατζηχρήστο στον Ηλία του 16ου. Που σε πονεί και που σε σφάζει. Πάει λοιπόν, σιγά σιγά και βασανιστικά, ο παλιός ο χρόνος, αυτός ο παλιοχρόνος να λέμε καλύτερα, που τόσα μας έμαθε, τόσα πάθαμε και τόσα μας άφησε για να θυμόμαστε… Κι αν το κάνετε εικόνα, είναι παράξενο, αλλά αυτός ο άσσος που έρχεται φουριόζος, μοιάζει με σύριγγα !Δεν μοιάζει;! Και δεν είναι μόνο σημειολογικό, είναι και ουσιαστικό! Αχ! Ουμπέρτο Έκο, λείπεις…

Στο μυαλό μου παίζει σαν διαφημιστικό σποτάκι η ιστορία της αλλαγής χρόνου. Οι αριθμοί της χρονιάς που φεύγει, σαν καρτούν, χορεύουν ξέφρενα, εκτός από το τελευταίο μηδενικό που μοιάζει μουτρωμένο και είναι φτυστό εκείνος ο αγκαθωτός κορωνοϊός (και μια τρελόμπαλα που είχαν τα παιχνιδάδικα κάποτε, άσχετο). Ξάφνου σκάει μύτη ένας άσσος μασκαρεμένος σε σύριγγα, με την κάπα του Σούπερμαν να ανεμίζει πίσω του και τον πλακώνει στις ενέσεις μέχρι που ξεφουσκώνει σαν σκασμένο μπαλόνι και διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Το “ένα”, μόλις βρήκε την θέση του στο τέλος της σειράς και ένα ευτυχισμένο 2021 εμφανίστηκε μέσα από κομφετι και πυροτεχνήματα. The end! Ή καλύτερα, the beginning of the end! Αποχαιρετούμε λοιπόν, κατά του “φίλους” μας τους Κινέζους, το έτος του αρουραίου ( τυχαίο κι αυτό;! ) και υποδεχόμαστε το έτος του μεταλλικού βουβαλιού. Κι όπως λέει και το κινέζικο ημερολόγιο, ( που μας πρόκοψε ), πρόκειται για ένα έτος σκληρής δουλειάς και αποφασιστικής δράσης…

Υγεία για όλο τον κόσμο, καλό βόλι σε όλους τους άσσους εκεί έξω και μακριά από αρουραίους και άλλα αιμοδιψή τρωκτικά.

SHARE
RELATED POSTS
_1.jpg
«Αυτό», της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου-Τσίσσερ
181f88054488236c2679da41b7cf6faf_XL_1.jpg
Και μαζί και χώρια, της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μύγα περαστική…, της Ματίνας Ράπτη-Μιληλή

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.