Νίκος Σταθόπουλος

Η μητέρα μου, σχεδόν 90 ετών, επαναλαμβάνει, επίμονα και με ζωηρά χρώματα,  περιστατικά από τη ζωή της όταν ήταν 8 ετών, 12, 20. Τίποτα νεότερο, από όλα τα σπουδαία και καθοριστικά που έζησε στη συνέχεια, δραματικά και ευχάριστα, δεν την χάραξε, φαίνεται, αρκετά, ώστε να αναδύεται αυθόρμητα από τη μνήμη της. Είναι ένα από τα συμπτώματα του απαίσιου Άλτσχάϊμερ, που αποσαθρώνει την προσωπικότητα και εξανεμίζει την ικανότητα του ανθρώπου να διαχειριστεί διανοητικά το παρόν που ζει.

Τα τελευταία δέκα χρόνια αλλάξαμε 6 πρωθυπουργούς, υποστήκαμε αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, φορτωθήκαμε εξοντωτικούς φόρους, εξορίσαμε μισό εκατομμύριο νέους με υψηλή μόρφωση και αφήσαμε άνεργους τους μισούς από τους υπόλοιπους, διώξαμε πολλές από τις μεγαλύτερες και υγιέστερες εταιρίες της χώρας και κλείσαμε 300  χιλιάδες άλλες, υποθηκεύσαμε την κρατική περιουσία, υπομείναμε εξευτελιστικά κάπιταλ κοντρόλς, χαρίσαμε στις τράπεζες 64 δισεκατομμύρια ευρώ, φιλοξενήσαμε 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες. Από την άλλη, τον τελευταίο μόνο χρόνο, 35 εκατομμύρια αλλόφυλλοι επισκέπτες κατέλυσαν στη χώρα μας, ενώ εμείς κάναμε 8 εκατομμύρια ταξίδια στο εξωτερικό και διαθέτουμε 7,5 εκατομμύρια συνδρομές στο ίντερνετ.

Τι μας οδήγησε στην καταστροφή, τι συμβαίνει τώρα και τι έπεται; 

Όταν συναντώ πατριώτες, που, ενώ το θέμα που συζητείται είναι Το Σήμερα, αυτοί ανατρέχουν και διηγούνται με πάθος γεγονότα από το 1912, το ’22, το ’44, ή το ’49, η τρομερή εκφυλιστική γεροντική ασθένεια μου έρχεται στον νου. Όχι, φυσικά, σε σχέση με τους ίδιους αυτούς τους πατριώτες προσωπικά, αλλά σε σχέση με την εξασθένιση της συμπερασματικής ικανότητας της κοινωνίας μας και τα μεθοδικά συντηρημένα ανοιχτά τραύματα στο συλλογικό εθνικό μας ασυνείδητο. 

Ίσως λοιπόν, ο λόγος που στις ταβέρνες ανακατεύουμε ακόμα τη Φραγκοσυριανή του ’32 με το κρασί και το τσίπουρο, είναι γιατί ανακουφίζει την ψυχή μας σαν ομοιοπαθητικό βάλσαμο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr