Πριν από  μια δεκαετία αν έλεγε κάποιος ότι ο κος Τσίπρας θα έκανε Αριστερή Κυβέρνηση αποτελούμενη από πέντε κόμματα, θα τον θεωρούσαν αιθεροβάμονα, λέξη που πρωτοχρησιμοποίησε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κι όμως: ο Πρωθυπουργός έχει σχηματίσει κυβέρνηση με: ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΡΑΤΤΩ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ [Παύλος Πολάκης] και τελευταία ΝΔ.

Με την αποχώρηση του κου Κοτζιά για λόγους πολιτικής αξιοπρέπειας και ήθους, σπάνιες και δυσεύρετες αρετές για τους σημερινούς πολιτικούς, ο τέως Υπουργός Εξωτερικών έχει την δυνατότητα να δηλώσει δυναμικό παρόν εντός Κοινοβουλίου στις εκλογές του 2019 ως «ΠΡΑΤΤΩ», την Πολιτική Κίνηση Αριστερής ιδεολογίας, την οποία ιδεολογία ο Νίκος Κοτζιάς υπηρετεί με συνείδηση. Αυτό σημαίνει προφανώς και το δηκτικό του σχόλιο περί σπόρου από το ποίημα του Χριστιανόπουλου. Ο κος Κοτζιάς δεν θα χαθεί από το πολιτικό προσκήνιο, γιατί ως Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο μόνος που αποτελούσε καύχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και ο μόνος που σε όλη τούτη την μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας έθεσε στόχους Πολιτικής Σταθερότητας και Ασφάλειας στη Μεσόγειο, πηγαίνοντας κόντρα στον καιρό. Επιπλέον, υπενθυμίζω ότι στην πρόσφατη τραγωδία στο Μάτι με τους 99 καμένους ανθρώπους, οι μόνοι που ζήτησαν συγγνώμη και ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη παραιτούμενοι από θέσεις ηγετικές ήταν από το ΠΡΑΤΤΩ: παραιτήθηκε ο κος Τόσκας [στέλεχος του «ΠΡΑΤΤΩ»[ σκίτσο Σαράφογλου εδώ] και συγγνώμη ζήτησε μόνο το Κίνημα «ΠΡΑΤΤΩ». [σύνδεσμός εδώ].  Τα λοιπά κόμματα αναλώθηκαν σε αντιπαραθέσεις, μεταθέσεις ευθυνών, φανφαρονισμούς, πομπώδεις μεγαλοστομίες. Αλλά ουσιωδώς έπραξαν το τίποτα.

Και ο Πρωθυπουργός επιλέγει να θυσιάσει τον μοναδικό υπουργό του που έχει γνώση, ευφυΐα, σταθερή πολιτική στάση, αξιοπιστία, του ‘‘έβαλε πλάτη’’ γερή στο Μακεδονικό… Τον «αδειάζει» για να μην δυσαρεστήσει τον … πολιτικό γκαφαδόρο ΥΠΕΘΑ κο Καμμένο – ο οποίος τον εξέθεσε στις ΗΠΑ προσφάτως και εν αγνοία του, πού να το πεις και να μην το δεχτούν ως ανέκδοτο. Τούτο το «άδειασμα» στον Κοτζιά ο Πρωθυπουργός θα το πληρώσει οικτρά διότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν τον προδότη ουδείς. Το πολιτικό παρελθόν του κου Καμμένου δεν εγγυάται την συνεργατική ομαλότητα. Άλλωστε ο πολιτικός που επιλέγει τον δρόμο των αγωγών και των μηνύσεων σε δημοσιογράφους μας κάνει καχύποπτους για το αν είναι μια ατελής προσωπικότητα. Οι συμπαγείς-στιβαροί χαρακτήρες και η δικομανία δεν συμβαδίζουν.

Οι σχέσεις που είναι ακλόνητες στηρίζονται στην εμπιστοσύνη. Μόνο σε αυτήν. Ούτε η αγάπη, ούτε ο έρωτας, ούτε η εκτίμηση, ούτε ο σεβασμός και ο θαυμασμός αποτελούν εχέγγυα για την διάρκεια μιας σχέσης. Αν υπάρχει εμπιστοσύνη, όλα τα αλλά μπορούν να κερδηθούν. Ο κος Τσίπρας έχασε την αξιοπιστία του εδώ και καιρό και την σφράγισε με την αποπομπή του κου Κοτζιά. Θυσίασε τον χρήσιμο για τον απαραίτητο, όπου χρήσιμος ο Κοτζιά, απαραίτητος ο Καμμένος για να μην πέσει η Κυβέρνηση. Όμηρος του Πάνου Καμμένος ολόκληρος Πρωθυπουργός και η χώρα; Προφανώς. Γιατί αν θέλει ο κος Τσίπρας να σώσει την αξιοπρέπειά του θα πρέπει να δείξει την έξοδο στον ΥΠΕΘΑ που αναμενόμενα έχει γίνει καρτούν στα πενάκια των γελοιογράφων-αρθρογράφων. Θυμίζω Ανδρέα Πετρουλάκη τον οποίο και μήνυσε για το άρθρο του «Π.Καμμένος. Έχουν αρχίσει να του μοιάζουν» ζητώνταςως ηθική αποζημίωση το ποσό των 2 εκατομμυρίων ευρώ και Γιώργο Σαράφογλου, που προφανώς του έχει διαφύγει. Παραθέτω σκίτσο.

Και αν ο κος Κυριάκος Μητσοτάκης τρίβει τα χέρια του με τα τελευταίες εξελίξεις στοχεύοντας στην εξουσία,  να θυμίσω ότι δεν είναι καλύτερος από τον πολιτικό αριβίστα Αλέξη Τσίπρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτού ακόμα γίνει κυβέρνηση εφαρμόζει την επιλεκτική απαξίωση συμβάντων που αφορούν σε πρόσωπα που στηρίζει η ίδια η ΝΔ. Ενώ, λοιπόν, ο κος Μητσοτάκης τοποθετείται δημόσια εξαγγέλλοντας ότι θα καταργήσει την αυτόφωρη διαδικασία σύλληψης των Δημοσιογράφων με αφορμή την σύλληψη των δημοσιογράφων του Φιλελεύθερου, δεν απάντησε ποτέ και με κανένα τρόπο στα δυο μειλ που έλαβε από μένα στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 που αφορούσαν στην δική μου αυτόφωρη σύλληψη από τον άνθρωπο που ο ίδιος και το κόμμα του στηρίζουν και σήμερα: τον περιφερειάρχη Ν.Αιγαίου Γιώργο Χατζημάρκο. Ακολουθεί η φωτογραφία από το μειλ που απαξίωσε ο αναξιόπιστος κος Μητσοτάκης.

Πολιτικός τυχοδιωκτισμός; Πολιτική ανηθικότητα; Πολιτική νοσηρότητα; Ο κος Μητσοτάκης υπόσχεται εμπαίζοντας την νοημοσύνη των πολιτών. Όπως ακριβώς κάνει και ο κος Τσίπρας.

Τσίπρας-Μητσοτάκης είναι η προσωποποίηση της πολιτικής τακτικής αδούλευτων και ατελών χαρακτήρων που χωρίς τις πολιτικές πλάτες από οικογένειες και κομματάρχες δεν θα τους ήξερε κανείς. Διότι δεν είναι ηγέτες με κοινωφελείς ικανότητες.  Εκπαιδευμένοι στα σχολεία της κομματικής κουλτούρας παρέμειναν στην ασφάλεια της ιδιοτέλειας και της πολιτικής ανηθικότητας. Και οι δυο είχαν δίπλα τους το ίδιο πολιτικό πρόσωπο: τον κο Πάνο Καμμένο. Δυστυχώς και για τους δυο η Ιστορία γράφεται ανεξίτηλα και κατατάσσει τον καθένα μας εκεί που του αξίζει. Και στιγματίζει τις επιλογές τους.

Δεν λυπήθηκα που παραιτήθηκε ο Υπουργός Εξωτερικών κος Κοτζιάς αν και ήμουν όμως εφησυχασμένη με την παρουσία του τέως Υπουργού στο δυσκολότερο Υπουργείο. Το είχα γράψει εδώ. Χάρηκα για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του που δεν πρόδωσε την αρχική μου εκτίμηση στο πρόσωπό του, δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μου. Ο κος Κοτζιάς είναι ένα από τα πρόσωπα που στηρίζω φανερά ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος. Δεν αναλώθηκα ποτέ στην στήριξη φτηνών, μετρίων, τυχοδιωκτών. Δεν έκρυψα, δεν κρύβω τις πολιτικές μου επιλογές ή την υποστήριξή μου σε ανθρώπους που κατά την κρίση μου την αξίζουν. Μιλώ και γράφω διάφανα, με παρρησία και επιχειρήματα πάντα. Και γι’αυτό διώκομαι από τους φαιδρούς. Αλλά πριν μήνες έδωσα ως απάντηση τον στίχο του Χριστιανόπουλου που χρησιμοποίησε και ο τ. ΥΠΕΞ.

Ο Νίκος Κοτζιάς είναι πολιτικός εμπιστοσύνης και σηκώνει με θάρρος και αποφασιστικότητα τα βάρη που του αναλογούν. Συχνά παίρνει πάνω του και βάρη που δεν του αναλογούν, λχ. η συγγνώμη του για το Μάτι. Κρίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ που εκτίθεται ανεπανόρθωτα, κρίμα για τον κο Καμμένο που στερείται ανάλογης ευθιξίας και αυτοσεβασμού και περί άλλως τυρβάζει, κρίμα για τον κο Μητσοτάκη που παραμένει ένας μικρού πολιτικού μεγέθους πολιτικός.

Κρίμα για όλους αυτούς που δεν κατάλαβαν ότι πιότερο από την αγάπη, την φιλία, την εκτίμηση, την αφοσίωση και όλα τα άλλα τα καλούδια, την εμπιστοσύνη ποθήσαμε. Προσωπικά και Πολιτικά.

ΥΓ: Στις 21 Ιουλίου μας άφησε χρόνους ο σπουδαίος Σταύρος Τσακυράκης. Μα και όσο ήταν κοντά μας πόσοι τον γνωρίσαμε, πόσοι παραδειγματιστήκαμε, πόσοι τον στηρίξαμε στις επιλογές του. Πόσοι από μας κατανοήσαμε ότι αξία η ζωή έχει όταν αποκτήσει κάποιο νόημα. Στην Πολιτική, έλεγε ο Δάσκαλος Τσακυράκης, αξία έχει η σοβαρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την αρχή, αλλά γρήγορα έχασε το δρόμο, η ΝΔ έκανε την αρχή, προσπάθησε να πάει μέχρι τη μέση, αλλά το’χασε στην πορεία οριστικά, οι ΑΝΕΛ.. δεν  έκαναν καν την αρχή.

Τζίνα Δαβιλά