Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

              Θα καταλάβατε πως ο χρόνος μετράει μέρες, ώρες και κάτι λεπτά… για το 2021 λέω που μας σπαζοχόλιασε κι αυτό σαν το προηγούμενο, το 2020 που κάναμε και μιά χαρά όταν μπήκε, μα τί χαρά τρομάρα μας και πού να ξέραμε…

Είμαστε ντυμένοι με τα καλά μας (καλά μας …λέμε τώρα, με τις καλές  τις πυτζαμούλες μας είμαστε πιθανότατα) όρθιοι, με το τσαντικό στο χέρι (μάσκες απολυμαντικά ταυτότητες κινητά κομπλέ)  ή-και (προαιρετικό είναι τώρα αυτό, άμα θέτε) μιά πιατέλα μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να γλυκάνουμε, λέει, το νέον έτος μπας και μας λυπηθεί. Στεκόμαστε πίσω από την πόρτα έτοιμοι να την ¨κάνουμε¨…και  ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα παρακαλώ. 

Και τώρα θα προσπαθήσω να σας βάλω στο κλίμα της…κουζίνας μου, ενόσω σας γράφω αυτά που διαβάζετε… αν τα διαβάζετε  και πιθανά σας κάνω παρέα για λίγα λεπτά, περαστικά, ασήμαντα… αλλά πέρα για πέρα υπαρκτά μέχρι να δώσουν τη θέση τους στα επόμενα. Το ραδιόφωνο παίζει ένα παλιό τραγούδι των Cranberries, η τραγουδίστρια – που  έφυγε απίστευτα νωρίς, πόσο κρίμα – με την αθάνατη φωνή της περιγράφει την ζωή μου, και πολλών άλλων, σε λίγους στίχους. (Αν ζούσε σήμερα η Dolores O’ Riordan  θα είχε μόλις κλείσει τα 50 της χρόνια.)   « Oh my life is changing everyday in every possible way…»,  ο καφές μου τελειώνει στο κόκκινο φλυτζάνι με τον χριστουγεννιάτικο χιονάνθρωπο , δώρο της κόρης μου,  και έξω βρέχει μιά βροχούλα ειρηνική και αθόρυβη.

Ποιός είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα, θα με ρωτήσετε; Ο τελευταίος των Μοϊκανών; Ο τελευταίος είναι αυτός  που πέφτει  πάντα στο πόδι του τραπεζιού, είτε κάθεται σε οικογενεικό τραπέζι,  είτε στα μπιζολάδικα της Βάρης, είτε σε ροτόντα στο γάμο του δευτεροξάδερφου από το σόι της μαμάς …και ναι, ακόμα και οι ροτόντες έχουν πόδι. Καρατσεκαρισμένο.

Αυτός ντε,  που όταν κλείνει η πόρτα του ασανσέρ  μένει απ’ έξω γιατί μόλις παραμέρησεγια να μπει η κυρία με τις πολλές σακούλες. Αυτός που δεν κορνάρει στον μπροστινό μόλις ανάψει το φανάρι και δεν τον στέλνει να πλύνει πιάτα, αν ο οδηγός είναι γυναίκα  ή για εξέταση τεστοστερόνης αν είναι άντρας στο τιμόνι του αυτοκινήτου που δεν είναι Πόρσε και δεν τρέχει στο ράλι του Μονακό…

Αυτός που κάνει εντέχνως ένα βήμα πίσω στην ατελείωτη ουρά του σουπερμάρκετ να περάσει το ζευγάρι των συνταξιούχων με τις φρυγανιές τα γιαούρτια και την μαρμελάδα Ζωγράφου για διαβητικούς και κλαίει σπαρακτικά με όλες τις χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις όλων των γνωστών και διαβολικών εταιριών που χρησιμοποιούν όλα τα καλοδουλεμένα  κλισέ  που  την πέφτουν καρφί στο συναίσθημα,  γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια Λίνα μου, όπως τα λες.  Αυτός που δεν θα κοιτάξει με βλέμμα εκατό καρδιναλίων τον φοιτητή που τον σερβίρει και δεν θα κακομιλήσει στον ντελιβερά που καθυστέρησε λόγω βροχής, που δεν θα κοιτάξει το παληκαράκι στο καροτσάκι με λύπηση, την γεματούλα κοπέλα με ειρωνεία, το ζευγαράκι των γκέι με απέχθεια και τον δύσμοιρο πρόσφυγα με σιχασιά. ..

Δεν είναι ένας ο τελευταίος, υποπτεύομαι. Δηλαδή τί υποπτεύομαι, είμαι σίγουρη. Και ευτυχώς να λέμε.  Επικοινωνούν με τα μάτια  και σε ένα άλλο σύμπαν, παράλληλο ζουν ευτυχισμένοι ακόμα κι αν δεν το ξέρουν. Όταν το συνειδητοποιούν  είναι πια πολύ αργά, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει η στιγμή. Μερικές φορές κατοικούν και στα σύννεφα. Ειδικά όταν έχει ξαστεριά κι από κει χαζεύουν τα αστέρια. Όλος ο γαλαξίας πιάτο. Τζάμπα θέα, αναψυκτικά και μεζεδάκια προσφορά του καταστήματος « Ο καλός Θεούλης», ανοίξαμε και σας περιμένουμε, εγκαίνια καθημερινώς …όλο το εικοστετράωρο. Υστερόγραφον : Γλάστρες μήν φέρνετε άλλες, γκώσαμε. 

Ο τελευταίος μπορεί να είναι και ο τελευταίος στην παρέλαση που αν κάποια στιγμή όλοι οι μπροστινοί κάνουν μιά μεγαλοπρεπή μεταβολή, θα βρεθεί πρώτος των πρώτων και θα καμαρώνει βαδίζοντας περήφανα ανάποδα και με την όπισθεν…προς τα εμπρός.  Ο τελευταίος που θα σπρώξει, που θα βρίσει, που θα αδιαφορήσει για την αδικία, που  θα σχολιάσει  κακοπροαίρετα, θα αδικήσει, θα δολοφονήσει ανθρώπους και χαρακτήρες…

Γιατί ο τελευταίος βρίσκεται στο τέλος από επιλογή…κι αυτό είναι ένα μυστικό που οι τελευταίοι το μοιράζονται μόνο αναμετάξυ τους …να μην διαρρεύσει όμως παραέξω παρακαλώ  γιατί οι πρώτοι θα ζηλέψουν και ποιός ξέρει πώς θα αντιδράσουν…μπορεί να θέλουν να έρθουν όλοι μαζί στο τέλος και να μην υπάρχει χώρος για άλλη καλοσύνη στον κόσμο. Να μην υπάρχει χώρος για άλλη ανθρωπιά και ευγένεια. Αχαρτογράφητες θάλασσες είναι αυτές. Χωρίς φάρους, χωρίς πυξίδες, χωρίς διαχωρισμούς και συρματοπλέγματα. Να φοβάσαι το υπέροχο! Πόσο τρελό;! Είναι δεν είναι;

Τώρα που όλοι οι φόβοι μας απόκτησαν όνομα και ζουν ανάμεσά μας ( αυτό κι αν είναι τρελό!) λέω να αφήσουμε το 2021 να φύγει ειρηνικά, χωρίς κατάρες κι αναθέματα … έτσι για  να σπάσουμε την συνήθεια και να φτιάξουμε μιά νέα. Τώρα που όλα αλλάζουν  ας αλλάξουμε και μεις , να κάνουμε μιά θέση πιο κει για το καλό. Γιατί κι αυτό το έρμο το 2021 έγινε τελευταίο και μέχρι το τελευταίο του λεπτό θα ελπίζει για το καλύτερο του. 

« Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο, κι αυτό που κάνω ποιός σου το ΄πε αδυναμία. Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία» .

Λίνα Νικολακοπούλου