•Η επιλογή διοικητών νοσοκομείων, με διαγωνιστική διαδικασία ήταν ένα βήμα προόδου. Θα αποφύγουμε στο μέλλον τις υπηρεσίες του καλου ανθρώπου που είχε επιλεγει με προσόν τη θητεία του σε βουλκανιζατέρ. Είναι μια αργόσυρτη πρόοδος. Η αφετηρία το ΑΣΕΠ του Σακη Πεπονη. Το τι είχε υποστεί γι αυτό δεν λέγεται. Τώρα τον μακαρίζουν. Το δεύτερο το opengov του Γιώργου Παπανδρέου. Κι αυτός είχε ακούσει τα εξ αμάξης. Λίγο λίγο ξεπερνάμε την οθωμανική καταγωγή του Κράτους μας. Ο δρόμος όμως είναι ακόμα μακρύς.  «Πρώτα εγώ, μετά η φαμίλια μου, μετά το χωριο μου και μετά η Ελλάδα» είχε γράψει ο φίλος Κώστας Κωστής στο σημαντικό του έργο «Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστοριας».

•Θυμηθηκα μια ιστορία. Δευτερεύουσα αλλά έχει τη πλάκα της. Ο πρόεδρος ήμουν εγώ. Η ανηψιά θα σας πω. 1987. Εκείνο το φεγγάρι ήμουν πρόεδρος του Ταμείου Αρχαιολογικών Πορων. Μελινα γαρ. Εντολη να δώσω πνοή σε έναν από τους πολλούς δεινόσαυρους του δημοσίου που χειριζόταν τς έσοδα των πορων από τα μουσεία κλπ. Το έτρεχα παράλληλα με τη δικηγορια. Καθόλου εύκολο αλλα κάτι είχα κάνει . Στο μικρόκοσμο του ΥΠΠΟ το κ,Πρόεδρε έπεφτε σύννεφο και γελούσα. Στην Ελλάδα αν ρίξεις πέτρα ή σκύλο χτυπάς ή πρόεδρο. Είχε γίνει μια προκήρυξη για πρόσληψη υπαλλήλων και φυλάκων. Ήθελα να γίνει αδιάβλητη αν και δεν υπήρχε ΑΣΕΠ. Τα τηλ. ειχαν πάρει φωτιά αλλα δεν ίδρωνε το αυτι μου. Τότε με παίρνει ο φίλος μου, αείμνηστος πια, ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος. ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού Σπουδαίος άνθρωπος με αγώνες στη χούντα , ικανότατος. Το alter ego της Μελινας. Τότε δεν υπηρχε ακόμα η πολιτική ορθότητα. Είμασταν όλοι αθυρόστομοι και έντονοι. Μου λέει “Πάνο με αυτό με τους φύλακες μου έχει πρήξει…..ο…θέλει να βάλει μια δικιά του. Δεστη σε παρακαλώ δεν τον αντέχω. Δεν μπορούσα να του χαλάσω χατήρι. Οκ, του λέω αλλά ρε… δεν είπαμε να μη τα κάνουμε αυτά. Ναι ρε…αλλα αυτός ειναι ο..που.. ξέρεις τώρα.. έλα δεν θα χαλάσει ο κοσμος. Ο ο…ήταν μια πασίγνωστη ιστορική και προβεβλημένη προσωπικότητα της αριστεράς. Δεν θέλω να πω ποιος ήταν. Ιδιαιτερα σεβαστή σε όλους μας. Άντε χαλάλι.

•Μια συμπαθής νεαρά κοπέλα μπήκε στο γραφείο μου. Τότε φοριόταν ακόμα το δεσποινίς. Δεσποινίς θέλετε να γίνετε υπάλληλος; μάλιστα κ.Πρόεδρε. Εχω να σας δώσω και μια συστατική επιστολή. Να τη δω, ευχαρίστως. Μου έδωσε ένα κλειστό φάκελο. Τον άνοιξα. Ήταν ένα χειρόγραφο με μια λέξη «ΑΝΗΨΙΑ μου». Και μια τεράστια υπογραφή της ιστορικής προσωπικότητας. Την κοίταξα έκπληκτος. Α ρε Κωνσταντίνε είπα μέσα μου. Γαμω το. Ελλάς το μεγαλείο σου.