Γιάννης Σιδέρης

Απ΄ αρχής εξηγούμε ότι ο γράφων δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τον κ. Πολάκη και δεν θα το κάνει στο μέλλον, γιατί απαρέσκεται στους διδακτισμούς σχετικά με την προσωπική συμπεριφορά δημοσίων προσώπων. Την συμπεριφορά των δημοσίων προσώπων εναπόκειται στους πολίτες να την αξιολογήσουν, υπό το φίλτρο των δικών τους κριτηρίων (ηθικών, λογικών, αισθητικών, πολιτικών).

Αν αποτυγχάνουν ορθής κριτικής, αν τα κριτήριά τους είναι στομωμένα ή διαστρεβλωμένα από ανεπίκαιρες και παρωχημένες ιστορικές επιβαρύνσεις (π.χ. εμφύλιος), από πολιτική μονομέρεια, εμπάθεια, άγνοια, κοινωνικό μίσος (που το μεταφράζουν ως ταξικό), ή από έλλειψη Παιδείας (δεν εννοούμε τυπική μόρφωση), ουδεμία επίκριση κατά του δημοσίου προσώπου, θα τους μεταβάλει τη γνώμη.

Εν προκειμένω, σε όσους άρεσε το «αψύ» ύφος Πολάκη, εξακολουθεί να αρέσει, ό,τι και να του καταλογιστεί. Οι πολίτες είναι υπόλογοι στον εαυτό τους για την επιλογή τους και δεν έχουν χρείαν καθοδηγητών και νουθετήσεων.

Ωστόσο κάνουμε για πρώτη και τελευταία φορά μια παρέκβαση, γιατί ο κ. Πολάκης χθες, παρότι έγραψε επί προσωπικού, άγγιξε θέμα δημοσίου και… «φιλοσοφικού» ενδιαφέροντος.

Αποκαθήλωσε – θα λέγαμε «απομάγευσε» – το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, αυτό το τόσο μυθολογημένο, στο οποίο βασίστηκε επικοινωνιακά η επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ και η καταγγελιολογική απαξίωση των αντιπάλων του.

Ξεπερνούμε κατ΄ αρχάς ως μη υφιστάμενο τον Συριζαίϊκο ισχυρισμό, ως μη όντα. Οι πολιτικές παρατάξεις και οι κοινωνικές τάξεις, ως συλλογικές οντότητες, δεν έχουν ηθικό πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, και δη κληρονομημένο. Αυτό το έχουν – ή δεν το έχουν – οι ανθρώπινες μονάδες. Ο καθένας το δικό του, και υπόλογος για το δικό του.

Δεν στήθηκαν κάποιοι στο εκτελεστικό απόσπασμα για να έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κληρονομικό «ηθικό πλεονέκτημα», επειδή επικαλείται την ιδεολογία και την ιστορία τους (ναι στήθηκαν ως φορείς συγκεκριμένης ιδεολογίας, αλλά στήθηκαν ως άτομα επειδή –και όσοι – δεν υπέγραψαν. Αρα τα άτομα φέρουν το μεγαλείο ή το άγος των πράξεων).

Ο κ. Πολάκης ως απάντηση στη θύελλα που ακολούθησε την επίθεση προς τον Κυμπουρόπουλο, δημοσίευσε ένα «μανιφέστο», στο οποίο εξηγεί τι είναι γι’ αυτόν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς:

Φευ, δεν κόμισε γλαύκαν ες Αθήνας. Δεν έγραψε παρά αναμασημένες αρχές του αστικού ηθικού οπλοστασίου, που ισχύουν για κάθε αξιοπρεπή πολίτη ανεξαρτήτως κομματικής θέσης. Προς λύπη του (υποθέτουμε) εντοπίζονται και στους δεξιούς, και στους κεντρώους, και στους σοσιαλιστές και στους φιλελεύθερους, και στους απολιτίκ πολίτες.

Γράφει π.χ.: Το «να έχεις φτάσει ψηλά χωρίς να γλύφεις, χωρίς να προσκυνήσεις». Μα αυτό το συναντάς σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, σε κάθε πολίτη που έχει προσωπική αξιοπρέπεια και εντιμότητα. Δεν είναι ίδιον των αριστερών.

(Ξεπερνούμε ως μη εμπίπτουσα στην δημοσιογραφική κριτική αρμοδιότητα τη φράση ενός αριστερού «να φτάσεις ψηλά»: Ανήκει στην κριτική αρμοδιότητα των φιλοσόφων της Αριστεράς, κατά πόσο δηλαδή αποτελεί αριστερή αξία «να φτάσεις ψηλά», εντός του συστήματος που μισείς, που το θεωρείς ταξικό και το αντιμάχεσαι. Επειδή το «να φτάσεις ψηλά» σημαίνει καριέρα. Θα είχε ενδιαφέρον επ΄ αυτού και η γνώμη του συντρόφου Καρανίκα που έχει διακηρύξει ότι «η καριέρα είναι χολέρα»).

Ακολουθούν παραινέσεις του στυλ «να ξέρεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα γίνεται, να την κάνεις με τίμιο τρόπο χωρίς λαμογιές και παράπλευρα οφέλη». Μα αν κάποιος διαβάσει τις διακηρυγμένες αρχές, τα άρθρα, τις αναρτήσεις, τις επιδιώξεις των φιλελέδων που τόσο μισεί ο υπουργός, ή ακόμη και… του κατηχητικού, θα δει ότι λένε ακριβώς τα ίδια!

( Ας ξεπεράσουμε και το ότι η προτροπή προέρχεται από πολιτικό πρόσωπο που κατά προσωπική του ομολογία κρατούσε ως δήμαρχος διπλά βιβλία. Το παραβλέπουμε αποδεχόμενοι ότι αυτό έγινε… υπέρ λαού, και υπό τη λενινιστική επιταγή ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα).

Επίσης προτρέπει «να λες τον κλέφτη κλέφτη, νασαι με τους καλούς καλύτερος, με τους κακούς χειρότερος γιατί αλλιώς δεν πολεμιούνται», κλπ (σύνταξη και ορθογραφία πρωτοτύπου). Μα και αυτά είναι πάγκοινες αρχές. Τις έχεις ή όχι. Τις ορίζει η ατομική αξιοπρέπεια και η ατομική αίσθηση δικαιοσύνης. Δεν χρειάζεται να ανέβει κανείς στο Σινά της Αριστεράς και να τις παραλάβει σε πλάκες του Μωυσή. Υπάρχουν τόσοι μη αριστεροί γύρω μας που τα τηρούν.

Επίσης: Αν αρχή αριστερής ηθικής είναι το «να στηρίζεις τους αδύναμους, να χτυπάς τους εκμεταλλευτές και τα τσιράκια τους πολιτικά ή δημοσιογραφικά», συμφωνούμε απολύτως. Αρκεί να εμπεριέχει και τους δημοσιογράφους που παρουσιάζονται εδώ και τέσσερα χρόνια στα τηλεοπτικά παράθυρα και σε άλλα Μέσα (εξαιρουμένων τον επίσημων κομματικών οργάνων), δίκην κυβερνητικών εκπροσώπων – κάτι που σε τέτοιο μέγεθος και ένταση ποτέ δεν έγινε στο παρελθόν (scripta manent. Ουδέποτε φιλελέδες χαρίστηκαν τόσο πολύ σε φιλικές τους κυβερνήσεις).

Πλήρες τέτοιων κανόνων αστικής ηθικής είναι το «μανιφέστο του κ. Πολάκη, που νομίζουμε θα το υπέγραφε ακόμη και… ο Τζήμερος!

Εκεί που διαφέρει είναι το υστερόγραφο: «Μην περιμένετε από μένα να μαλώσω δημόσια με συντρόφους και συναγωνιστές. Ο εχθρός είναι απέναντι…».

Για τον Αναπληρωτή Υπουργό δεν υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι. Υπάρχουν εχθροί που είναι απέναντι!

Είτε ζει σε έναν μεταχρονολογημένο εμφύλιο εν έτει 2019, θεωρώντας εαυτόν συνεχιστή ηρωικών πράξεων (όμως η ψήφιση του τρίτου μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει γι’ αυτό), είτε λαϊκίζει ψαρεύοντας ψήφους σε ψηφοφόρους που έχουν καθηλωθεί σε παλιές εποχές, τότε που όντως οι αντίπαλοι ήταν εχθροί. Ο ίδιος γνωρίζει…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr