Άγγελος Παπαδημητρίου

(στην εκδότρια μου Φρόσω Μιχάλη)

Ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να τσαλακωθεί, να γελοιοποιηθεί, να σαρκάσει τη δημόσια εικόνα του, έχει τον άπειρο σεβασμό μου. Κυρίως γιατί διδάσκει σε μια κοινωνία άκρως αυτιστική πλέον και έμφοβη, (η οποία όμως παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της – καλύτερα…τον εαυτούλη της), τον αξιακό όγκο του ελαφρού. Την ηθική του χαμόγελου.

Ιδιαίτερα τώρα που ο φαντασιακός τρόμος για τον άλλο, η αντιμετώπιση του διπλανού ως πιθανού φορέα – άρα ως πραγματικής απειλής θανάτου – είναι όχι μια εγωπαθής, κατακριτέα αντίδραση αλλά η επίσημη πολιτική. Το απόλυτο polically correct! Άνθρωποι που κοιτούν με απόλυτη καχυποψία τον απέναντι τους στο μετρό, τον άγνωστο του πεζοδρομίου.

Άνθρωποι που φορούν τις μάσκες περισσότερο εσωτερικά και λιγότερο εξωτερικά. Που τις έχουν αποδεχτεί σαν τον ρόλο που ανέκαθεν ήθελαν να παίξουν. Άνθρωποι που σχεδόν με ανακούφιση, δεν κρύβουν απλώς αλλά διαγράφουν το πρόσωπό τους πίσω από την προστασία της προσωπίδας. Άνθρωποι που βολεύονται να μη χαμογελούν. Ζευγάρια που χωρίζουν επειδή δεν αντέχουν όχι τόσο τη διαρκή παρουσία του άλλου μέσα στα λίγα τετραγωνικά ενός διαμερίσματος αλλά τον εαυτό του τους τον ίδιο.

Αξίζουν όμως τόσες θυσίες για μια τέτοια ζωή; Ζούμε άραγε έτσι, απλώς επιβιώνοντας; Ο γάτος μου στο μπαλκόνι που φλερτάρει μ’ όλες τις γάτες της γειτονιάς, είναι πιο ευτυχισμένος από το αφεντικό του.

Άρα ιδιαίτερα τώρα…. Τώρα που οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στον βαθύτερο πυρήνα τους και που οι άνθρωποι επιλέγουν κάτι τόσο απάνθρωπο όπως είναι η απόσταση, ο διαρκής εγκλεισμός, η ασφάλεια της μόνωσης αντί του… κινδύνου μιας αγκαλιάς κι ενός φιλιού, εκείνες οι εξαιρέσεις που χαμογελούν, που καθιστούν τον εαυτό τους ευφρόσυνο θέαμα – ο υγιέστερος ορισμός της τέχνης – και που δεν ταυτίζουν την ερωτικότητα με το σεξ αλλά με την επαφή και την επικοινωνία, με κάνουν περίεργα αισιόδοξο μέσα στην απελπισία μου.

Επειδή υποκαταστήσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις και την σωματική επικοινωνία με τις φιλίες στο fb, ένα μεγάλο αδελφό που μας υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσοι από τους εκατοντάδες “φίλους” μας έχουν γενέθλια. Και ότι κάνουμε το καθήκον μας αποστέλλοντας ηλεκτρονικές ευχές. Παρασύροντας μας έτσι σ’ ένα παιχνίδι εικονικών, ως εκ τούτου ασφαλών, σχέσεων από απόσταση που όμως δεν είναι σχέσεις άλλα προσομοιώσεις (simulacres) και ενταφιασμός των σχέσεων. Ένα είδος άυλης φυλακής. Μιας φυλακής που λέγεται απόσταση. Τουλάχιστον μάς απομένει η σχέση με την τέχνη ως διαρκής έρωτας και εξορκισμός του θανάτου…

Σημ. Οι φίλοι μου ξέρουν πόσο πολύ αντιπαθώ τα τηλέφωνα. Επειδή υποκαθιστούν με πολύ ύπουλο τρόπο το σώμα.