Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ  

«Μαργαριτάρια του Αιγαίου»

Μέσα σε μια μέρα τόσο ανήσυχη, σε κλίμα αβεβαιότητας και προβληματισμού για όλους τους απανταχού Έλληνες η βραδιά μου δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί καλύτερα. Ο λόγος ήταν απλός αλλά και ξεχωριστός. Η καλή μου φίλη, γνωστή εδώ και χρόνια στην Βιέννη, τραγουδίστρια Λουκία Αγαπίου με προσκάλεσε να παρευρεθώ στην συναυλία της στο πανέμορφο μικρό αλλά θαυματουργό Θέατρο στο Σπίτελμπεργκ στην όμορφή μας πόλη.

Η Λουκία δεν είναι «καινούργια» στο είδος της. Γεννήθηκε στην Λευκωσία και έχει ήδη αρκετά σημαντική πορεία στην μουσική. Εδώ και 3 χρόνια περίπου είναι καθηγήτρια στο Κονσερβατόριο Franz Schubert της Βιέννης, όπου διδάσκει κιθάρα στην σολιστική τάξη και παράλληλα μας ταξιδεύει με την φωνή της μέσα από διάφορες εμφανίσεις της σε μουσικές σκηνές της πόλης, εδώ και κάμποσα χρόνια.

Η φωνή της είναι χαρακτηριστική. Μελωδική, νοσταλγική με ένα μέταλλο ιδιαίτερο, ταξιδιάρικο. Όταν την ακούς να τραγουδά οι νότες γίνονται εικόνες και η Ελλάδα έρχεται λίγο πιο κοντά, στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή. Έτσι ακριβώς ήταν και χθες. Η συναυλία είχε τίτλο «Μαργαριτάρια του Αιγαίου», ένα μουσικό ταξίδι στην απεραντοσύνη της μάγισσας θάλασσας. Η Λουκία είχε για μουσική της παρέα «διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα». Όλοι μοναδικοί στο είδος τους έλαμψαν, μας διασκέδασαν, μας γέμισαν χαμόγελα και κέφι για τραγούδι. Ο Κώστας Λιάσκος με το καθαρόαιμο ελληνικό του μπουζούκι, ο «ρυθμικός» Δημήτρης Κεραμάς στα ντραμς, ο ξεχωριστός Herwig Thöny στο κοντραμπάσο, ο βιρτουόζος της κιθάρας Γιάννης Ράπτης και ο χαρούμενος Aleksandar Pandilovski στα πλήκτρα, όλοι τους ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικοί.

Το πρόγραμμα της συναυλίας ήταν αρκετά ανατρεπτικό για τα δεδομένα της ελληνικής σκηνής εδώ. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν ξεχωριστή και η Λουκία έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Αγαπημένα τραγούδια, παλιά μα και καινούργια που έχουν ερμηνεύσει η Μελίνα Ασλανίδου, η Άλκηστη Πρωτοψάλτη, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Νατάσα Θεοδωρίδου και η Μαρινέλλα ήταν μερικά από αυτά.

Ενθουσιάστηκα τόσο εγώ όσο και το (κατά κύριο λόγο) αυστριακό κοινό. Επιτέλους κάτι καινούργιο, φρέσκο και διαφορετικό ήρθε να στολίσει τα μοναχικά μας βράδια μακριά από την μικρή πατρίδα. Έτσι ο χρόνος γίνεται παιχνίδι και η διάθεση αλλάζει.

Εννοείται πως θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενή τους συναυλία. Από τώρα σκέφτομαι τι τραγούδια θα σιγοτραγουδήσουμε παρέα και το χαμόγελό μου δεν λέει να ξεκολλήσει. Λουκία, σε ευχαριστώ!