Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Βιέννη: 

Ημέρα Σάββατο, ξεκίνησε η μέρα όπως κάθε φορά που ξεκινά το Σαββατοκύριακο και σκέφτεσαι πως έχεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου και θες να τα προλάβεις όλα. Με λίγη γκρίνια το πρωί, λίγο η πρόωρη μελαγχολία της άνοιξης, λίγο ο καιρός που έχει τις «αστάθειές» του, λίγο απ’ όλα τέλος πάντων. Δεν είχα και πολύ μεγάλες απαιτήσεις, ομολογώ.

Ήξερα βέβαια πως είχα μια επιλογή, που τηρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να αλλάξει την χλιαρή μου αίσθηση της συγκεκριμένης ημέρας. Μια εκδήλωση με καθαρά ελληνικό χρώμα σε ένα από τα πιο παλιά συναυλιακά μέρη της πόλης αυτής.

Η καλή μου φίλη από την όμορφη Κύπρο Λουκία Αγαπίου οργάνωσε ένα κονσέρτο, με φιλανθρωπικό χαρακτήρα καλώντας φίλους της αγαπητούς να την πλαισιώσουν στην μουσική σκηνή του Reigen live, με την ευγενική χορηγία του εξαιρετικού ελληνικού εστιατορίου Odysseus. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, απλά όλο και κάτι συνέβαινε και δεν μπορούσα να παρευρεθώ…

Η Λουκία, δεν είναι άγνωστη στην ελληνική μουσική της Αυστρίας (και όχι μόνο)…και δεν το λέω επειδή τυχαίνει να την γνωρίζω κάμποσα χρονάκια. Είναι μια τραγουδίστρια που έχει ένα αρκετά «βαρύ» μουσικό βιογραφικό πίσω της και η μελωδική της φωνή όχι μόνο σε συνεπαίρνει καθώς νομίζεις πως σε χτυπάει το θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπο, αλλά είναι και μια παρουσία που σε τραβάει να της δώσεις παραπάνω σημασία.

Το γεγονός πως έχει και καλή καρδιά, το γνωρίζουμε όλοι μας εδώ στην μικρή ελληνική κοινότητα. Αυτή την φορά προτίμησε να υποστηρίξει οικονομικά το Δημοτικό Σχολείο Ηλιοκάστρου στην Πελοπόννησο, γεγονός που έχει μεγάλη σημασία. Μπράβο.

Οι «γκεστ σταρ» της βραδιάς, οι φίλοι της (μας) δεν ήταν άλλοι από τους εξίσου γνωστούς μας Όλγα Καίσαρη και Λάκη Ιορδανόπουλο. Εντάξει… τι να πω εγώ τώρα όμως για την Όλγα… ο χαρακτηρισμός «φωνάρα» είναι πολύ λίγος! Η Λουκία και η Όλγα είναι η ζωντανή απόδειξη πως μέσα σε όλο αυτό το κακόφωνο ελληνικό γίγνεσθαι υπάρχει ελπίδα.

Ο Λάκης με την σειρά του, με αρκετό χιούμορ και μέσα από επεξηγήσεις σχετικά με τα τραγούδια που ερμηνεύει κάθε φορά, με σκοπό να φέρει το αυστριακό κοινό πιο κοντά στο ελληνικό μας τεμπεραμέντο συμπλήρωσε αυτή την μοναδική μουσική βραδιά.

Οι μουσικοί, βασικό συστατικό της επιτυχίας, έλαμψαν με την θετική τους ενέργεια και το ταλέντο τους. Ο Κώστας Λιάσκος με το μαγικό του μπουζούκι, ο βιρτουόζος της κιθάρας Γιάννης Ράπτης, ο Δημήτρης Κεραμάς στα ντράμς, ο μοναδικός Herwig Thöny στο μπάσο και ο Alexander Pandilovski στο πιάνο. Δυνατή ομάδα!

Μας έδωσαν μεγάλη χαρά. Ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη μας, στην καρδιά μας που χτυπάει αιώνια ελληνικά και αποζητά κάθε φορά το δικό μας άκουσμα για να μην χρειαστεί να «χαλάσουμε την θάλασσα» που λέει και το τραγούδι.

Η μοναξιά του ξενιτεμένου δεν είναι μια τόσο εύκολη έννοια να εξηγήσει κανείς. Όσοι ζουν μακριά από τις πατρίδες τους καταλαβαίνουν τι εννοώ. Ένα τραγούδι, ακόμη και ένας απλός ήχος μπορεί να μας φέρει εικόνες στο μυαλό, συναισθήματα, πρόσωπα, μυρωδιές που έχουμε λησμονήσει και αναζητούμε. Είναι σαν να ψάχνουμε μια νοητή αγκαλιά, σαν αυτή της μητέρας, σ’αυτή που τρέχαμε σαν παιδιά για να παρηγορηθούμε… η παρηγοριά.

Κάθε φορά λοιπόν που συναντιόμαστε υπό αυτές τις ευχάριστες «ντόπιες» μουσικές συνθήκες, παίρνουμε κουράγιο, «γεμίζουμε καύσιμα» για να αντέξουμε άλλο λίγο από την σκληρή πολλές φορές καθημερινότητά μας σε έναν ξένο τόπο, μακριά.

Λουκία μου σε ευχαριστούμε και ευχόμαστε να συνεχίσεις να μας ενώνεις έτσι… και μόνη σου, αλλά και με όλους τους καλούς σου φίλους, ξέρεις εσύ…