Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Το όνειρο της Σεχραζάτ, του Κωστή Α. Μακρή

Spread the love

Μια σχεδόν αληθινή ιστορία

 

Γυναίκα (Γ): Λοιπόν, τέλος. Αρκετά είπαμε! Θα ετοιμάσω να φάμε…

Άνδρας (Α): Να ετοιμάσεις… Κι εγώ πάω μέσα, να τελειώσω… Αλλά… Μπορούμε να σταματήσουμε τους καβγάδες γι’ αυτό το θέμα;

Γ: Εννοείται ότι μπορούμε… Αν αποφασίσεις ότι εσύ είσαι ο παράλογος…

Α: Σοβαρά; Εγώ είμαι ο παράλογος; Τώρα, ποιος το ξεκίνησε;

Γ: Κάνεις πως δεν θυμάσαι; Εσύ ξεκίνησες!

Α: Αν θυμάσαι, το μόνο που είπα ήταν ότι μου θύμισε τη Σεχραζάτ… Η γάτα, κάτω… Η γκρίζα…

Γ: Α, μην τα στρίβεις τώρα! «Θυμήθηκα τη Σεχραζάτ μου!». Αυτό είπες!

Α: Μπορεί… Αλλά… Τόσος θυμός πια γι’ αυτό;

Γ: Ακούς εκεί! Τη «Σεχραζάτ του»…

Α: Κι εσύ, αμέσως να μου ριχτείς! Μετά από τόσα χρόνια…

Γ: Ναι… Μετά από τόσα χρόνια! Και επιμένω ότι εσύ τον ξεκίνησες τον καβγά… Όπως πάντα. Με την επιμονή σου για το… Να μην μπορείς να παραδεχτείς το αυτονόητο.

 

Α: Ποιο αυτονόητο, μωρέ; Το «ανόητο» να λες… Αλλά μην ξαναρχίζουμε… Άλλωστε, έχει καμιά σημασία; Τώρα πια… Να μας άκουγε και κανείς…

 

Γ: Καλά, καλά… Να ετοιμάσω να φάμε;

Α: Να τελειώσω πρώτα, σου είπα… Σε κάνα τεταρτάκι…

Γ: Πεινάω όμως… Θα φτιάξεις εσύ τη σαλάτα; Έχω κόψει τα μαρούλια… Να συμμαζέψω και τα…

Α: Θα τη φτιάξω…

Γ: Σήμερα όμως…

Α: Σήμερα! Φαγώθηκες… Γιατί; Κάθομαι εγώ; Δεν κάνω δουλειές εγώ;

Γ: Ναι, πώς… Σπανίως!

Α: Γιατί; Λίγα πράγματα κάνω; Μην είμαστε κι αχάριστοι…

Γ: Καλά… Άσε… Μην τα θυμηθώ τώρα…

Α: Δεν χρειάζεται να θυμηθείς άλλα… Αρκετά θυμήθηκες…

 

Γ: Ναι, να μη θυμηθώ εγώ, αλλά εσύ να γκρινιάζεις…

 

Α: Δεν γκρινιάζω… Και ήταν, όπως συνήθως, ένας ανόητος καβγάς.

 

Γ: Ανόητος βέβαια! Λες και μ’ αρέσει να τσακωνόμαστε… Αλλά εσύ… Και μη γελάς!

 

Α: Εσύ γελάς!

 

Γ: Ναι, μωρέ… Γελάω. Να μας έβλεπε και κανένας… Να μας άκουγε και η Σεχραζάτ μου…

 

Α: Να! Το είπες πάλι! «Η Σεχραζάτ μου»! Και τι θα γινόταν αν μας άκουγε η Σεχραζάτ «σου»;

 

Γ: Θα μας πλάκωνε στις φάπες η Σεχραζάτ «μου»! Αυτό θα γινόταν…

 

Α: Γιατί;

 

Γ: Ξέρεις πολλά ζευγάρια να τσακώνονται για την αγάπη μιας γάτας;

 

Α: Αυτό το έχουμε λύσει. Τα γατιά δεν είναι κανενός. Απλώς, αν θυμάσαι, εγώ την είχα βρει στο λούκι, τότε. Σαν ποντίκι ήταν, ζαρωμένο, αδύνατο… Χάλια ήταν το κακόμοιρο.

 

Γ: Ναι, αλλά μετά όλο σε μένα ερχόταν! Δικιά μου ήταν…

 

Α: Ναι, αφού την περιποιήθηκα και έγινε μια γάτα όμορφη και τροφαντή, ερχόταν και σε σένα!

 

Γ: Και βέβαια έγινε όμορφη και τροφαντή! Με το φαΐ που της έδινα! Και με τα χάδια… Γι’ αυτό είχε διαλέξει εμένα η Σεχραζάτ μου!

 

Α: Άρχισες πάλι;

 

Γ: Καλά, καλά… Αλλά ήταν δικιά μου… Εμένα αγαπούσε…

 

Α: Θα σου πω τίποτα τώρα…

 

Γ: Να μη μου πεις! Αλλά, εντάξει… Και σένα σ’ αγαπούσε. Κι αν ζούσε ακόμα, θα μας αγαπούσε και τους δύο…

 

Α: (γελάει) Ναι, οχτακοσίων χρόνων γάτα…

 

Γ: (γελάει) Θα μπορούσε να είναι η γάτα των Χιλίων και ενός χρόνων! Άλλωστε, εσύ την είχες βγάλει Σεχραζάτ. Δε λέω… Μου άρεσε κι εμένα το όνομα. Μου έλεγε και παραμύθια… (γελάει) Νιαουροϊστορίες και πουρπουρομύθια…

 

Α: Πάλι καλά που θυμάσαι ποιος την είχε «βαφτίσει»!

 

Γ: Όλα τα θυμάμαι. Αλλά άλλο ο νονός κι άλλο ο γονιός… Ήταν πολύ όμορφη η Σεχραζάτ μου…

 

Α: Άααα! Φτάνει… «Η Σεχραζάτ μου» και «Η Σεχραζάτ μου»!

 

Γ: Καλά, ντε… Ήταν και «Η Σεχραζάτ σου»…

 

 

22 Νοεμβρίου 2014

 

Κωστής Α. Μακρής

 

SEXRAZAT_DREAM_KAM_22NOV14_LR.jpg

 

SHARE
RELATED POSTS
Ένα από τα μυστικά τής αποτυχίας μου, του Κωστή Α. Μακρή
Δανιήλ και Σταματία Συροπούλου: μια ωραία ιστορία αγάπης!
Μέχρι και ψέμματα έλεγαν…, του Χρήστου Χωμενίδη
2 Σχόλια
  • Γεροτάσος
    24 Νοεμβρίου 2014 at 07:14

    Τό θέμα δέν εἶναι “ποιός νοιώθει “μου” τήν γάτα”, ἀλλά “γιά ποιόν νοιώθει “μου” ἡ γάτα”. Ποιός μπορεῖ νά ἀπαντήσει; Γι’ αὐτό σᾶς λέω, πάρτε μιά Μάιρα ἤ μιά Toyo!

  • Τζίνα Δαβιλά
    23 Νοεμβρίου 2014 at 08:35

    σκέφτομαι να αρχίσω και γω καυγάδες για το “μου” μιας γάτας…

    καλημέρα!

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.