Ηλίας Καραβόλιας

[email protected]

Ο συνεχής πόλεμος ενάντια στα μετρητά από κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο συναντάει- σε ένα επικίνδυνο “ραντεβού” -τον κόσμο των αρνητικών επιτοκίων. Οι τράπεζες απανταχού της γης αρχίζουν να περιλαμβάνουν στις προβλέψεις τους το πόσα θα πληρώνουν για να έχουν ρευστότητα. Μια βαριά τιμωρία για την αδράνεια του χρήματος συναντιέται με την εφήμερη μεταβλητότητα και την εσωτερική αυτοδιόρθωση των αγορών.

Το μακροπρόθεσμο παρκαρισμένο χρήμα αρχίζει να κοστίζει επικίνδυνα και να ψάχνει καταφύγιο προστασίας. Βραδυφλεγείς βόμβες όπως τα δημοσιονομικά της Ελλάδας και η πιθανότητα κατάρρευσης της γερμανικής βασίλισσας ( Deutche Bank) δημιουργούν ένα σκηνικό τέλειας καταιγίδας.

Ομόλογα σε απλησίαστες τιμές, φθηνές μετοχές που συνεχίζουν να γίνονται φθηνότερες και στην Αθήνα να φλερτάρουν με το απόλυτο…μηδέν, συνθέτουν ένα σκηνικό τέλειας καταιγίδας.

Σχεδόν τα περισσότερα συμβάντα στις αγορές ξέρουμε ότι ξεκινάνε από τα δάχτυλα των χρηματιστών στο Λονδίνο και στην Ν.Υόρκη. Η αλήθεια είναι ότι ο κίνδυνος μετριέται πλέον και με δείκτες ψυχολογίας : Οι αγορές μετατρέπονται σε αρένα συναισθημάτων από τολμηρούς, δειλούς, νευρωτικούς και ψύχραιμους.

Η Κίνα είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Θα αντέξει να αναπτύσσεται ή θα αρχίσει έναν θανατηφόρο κατήφορο παρασύροντας την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση; Τι έχει συμβεί άραγε και ζούμε με το άγχος για την μεγαλύτερη σε πληθυσμό οικονομία της γης ; Θα προσπαθήσω να το πώ με μια φράση: Ο μεγαλύτερος φθηνός παραγωγός στον πλανήτη είναι και ο μεγαλύτερος επενδυτές( η Κίνα κατέχει 2,5 τρις κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ και έχει συναλλαγματικά διαθέσιμα κυρίως σε δολάρια ). Επίσης, αυτό το ίδιο μεγαλύτερο εργοστάσιο της γης παράγει πλέον περισσότερα από αυτά που ζητούνται διεθνώς και ταυτόχρονα δεν μπορεί να προκαλέσει εσωτερική ζήτηση.

Για να μην χαθούμε σε αριθμούς ας κάνουμε μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε ότι η παγκόσμια οικονομία έχει πέσει στην παγίδα που εδώ και δεκάδες χρόνια στήνει ο καπιταλισμός: Στην παγίδα ρευστότητας( υπάρχει χρήμα που δεν ζητείται) με αρνητικά επιτόκια διακράτησης (κοστίζουν τα μετρητά δηλαδή) και σε μια κρίση υπερσυσσώρευσης (τα λεφτά δεν πήγαν στην Σελήνη άλλα παρκάρανε στα βαλάντια των ισχυρών της γης αφού έφυγαν από τα μικρά πορτοφόλια των πολλών).

Η πραγματικότητα συναντά τον φόβο και οι ελεύθερες αγορές συναντούν τον κρατικό παρεμβατισμό( διάσωση). Με πιθανή πλέον εκδοχή για bail-in σε τράπεζες( κούρεμα σε μετόχους και μετά σε καταθέσεις) , η σακατεμένη τραπεζοκρατία της Ευρώπης βλέπει ότι άργησε να κάνει αυτά που πρόλαβε το κράτος των ΗΠΑ: να διασώσει τις τράπεζες με λεφτά των φορολογούμενων και μετά από 3-4 χρόνια να τους τα επιστρέψει με… κέρδος!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr