*Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς.Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής.Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων.Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος.

 

 

 

 

 

 

 

 

• Περνώντας το στενό ο άνεμος λυσσομανούσε. Το σκαρί όμως απτόητο έτεμνε το κύμα και λικνίζοντας πλώρη και πρύμνη, θαλασσινή μπαλαρίνα σε ρευστό σπαγγάτο, έπιασε Τήνο. Ο Αννίκερις αναζήτησε αμέσως τη γλυκόπικρη ηδονή του καπουτσίνο για να προσεδαφιστεί ομαλά στην άγνωστη νήσο. Είχε ξανάρθει αλλά τόσο παλιά που ήταν σαν να μην είχε ποτέ συμβεί. Αφορμή και αιτία μια νομική εργασία στο πλαίσιο της επερχόμενης “ανάπτυξης”στο Υποθηκοφυλακείο. Την ανέλαβε η Μαρίνα κι ο Αννίκερις έκοβε βόλτες.

 

•Χωριά πετράδια. Σκαρφαλωμένα στα υψώματα σαν αετοφωλιές. Έρποντα σε άτακτο ταξίδι στις κοιλάδες. Πανέμορφα, ατίθασα, λευκά. Λάμπουν στον ήλιο. Τα δυο χωριά, το πάνω και το κάτω, Φαλατάδος, Βώλαξ, Πύργος. Ένα χάρμα οφθαλμών που αξίζει να το βιώσεις. Κάπου εκεί δεσπόζει το αγριωπό Ξώμπουργκο που προστάτευε τον οικισμό-πρωτεύουσα 1000 σχεδόν χρονάκια πριν από το τώρα. Στις παρυφές του η καθολική Μονή της Ιερας Καρδίας ημερεύει την αγριάδα και στο γύρω του οι λίθινες μπάλες του Βώλακα να σχηματίζουν γλυπτά αναχώματα. Ένα αληθινό θαύμα τυχαίας αισθητικής.

 

• Στο πεζόδρομο της Παναγίας η πολύβουη εμποροπανήγυρη. Κεριά, λιβάνια, θυμιατό, εικόνες κι ό,τι βάζει ο νους του πολυμήχανου εμπορικού δαιμονίου. Δια πάντα ενδιαφερόμενο πωλείται ειδικό μαυρολίβανο για τη “γλωσσοφαγιά”. Στίφη πιστών πίσω από παπάδες οδηγούς περιμένουν το προσκύνημα. Κόσμος, λαός, συρφετός συνθέτουν το αναπτυξιακό μοντέλο του θρησκευτικού τουρισμού. Μπίζνα ολκής. Ο Αννίκερις ψώνισε κούπα με επίγραμμα. “Στον αγαπημένο μου εγγονό με Αγάπη ο Παππούς, Τήνος”

 

• Πριν από χρόνια θα το ξεπερνούσα με αλαζονεία και περιφρόνηση ανατρέχοντας σε μια παλιά μου εργασία για τη νομική σημασία της “αμάθειας, της δεισιδαιμονίας και της πρόληψης”. Ο Αννίκερις όμως μέστωσε, άσπρισε και νοιωθει βαθύ σεβασμό στη γνήσια εκδήλωση της ψυχής και τις αγωνίες της όποια μορφή κι αν παίρνουν στους αιώνες. Απο το Αμφιαράειο της Αττικής, στην Έφεσο όπου ο επιχώριος Θεός ίαινε το πόνο μέχρι τη Παναγιά της Τήνου. Παρακολούθησα με αγωνία κάποιες γυναίκες που ανέβαιναν με τα γόνατα τον ατέλειωτο πεζόδρομο τιμώντας το τάμα. “Πόνεσαν” και τα δικά μου γόνατα στο γολγοθά τους. Αναλογιζόμουν ποιός πόνος τις οδηγούσε και παρακαλούσα να περάσει. Είθε νά’ναι μαζί τους η δύναμη στην οποία καταφεύγουν και η αυθυποβολή.

 

• Ο μονότονος τονικός ήχος ποπ, τέκνο δεν ξέρω ακριβώς έφτιαχνε την ατμόσφαιρα στις παραλίες. Επίκεντρο τα beach bar που οι πιτσιρικάδες τα ενσωμάτωσαν στα Ελληνικά ως “μπιτσόμπαρα”. Μεγάλο το αναπτυξιακό στοίχημα του τουρισμού σε εποχές κρίσης. Πρέπει όμως να το κερδίσουμε αρμονικά. Με μέτρο όχι με μιμητισμό και ανισορροπία. Υπάρχει χώρος για όλα και για τα μπιτσόμπαρα και για την “Ιερά Καρδία”. Αρκεί να κατανοούμε ότι η ανάπτυξη θα γκρεμιστεί σαν πύργος στην άμμο αν εκχωρήσουμε άκριτα στο όνομα της τη παράδοση και την ιδιοπροσωπία μας, αν δε κρατήσουμε όρθια την Ελλάδα.

 

• Ο Αννικερις κολύμπησε στην Αγία Θάλασσα απέναντι από το Πάνορμο. Εκεί δεν υπήρχε μπιτσόμπαρο. Ας μείνει ανέγγιχτη Παναγιά μου.

 

Ακολουθεί έκθεση εικόνων από το ταξίδι του Αννίκερι στην Τήνο.