Γιάννης Σιδέρης

«Μα τι διαγωνισμό έκανα», αναφώνησε με – μάλλον χιουμοριστικό – αυτοθαυμασμό, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο Νίκος Παππάς στα γραφεία του Μαξίμου, Πέμπτη μεσημέρι, όταν ρώτησε και τον ενημέρωσαν, ότι ακόμη δεν είχε λήξει η δημοπρασία των αδειών.

Αναφερόταν στο αυστηρό και αδιάβλητο της διαδικασίας και μάλλον είχε δίκιο ως προς αυτό – με βάση τις ως τώρα υπάρχουσες πληροφορίες. Όμως ήταν το μόνο θετικό σε μια εμβληματική διαδικασία συνολικής πολιτικής και κοινωνικής έκπτωσης.

Η κυβέρνηση

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι τα χρήματα που θα εισρεύσουν στα ταμεία του Δημοσίου από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες θα διοχετευθούν σε έκτακτες δράσεις για την στήριξη των ευπαθών ομάδων και την στήριξη της κοινωνίας που το έχει ανάγκη.

Όμως τα έσοδα από τις τηλεοπτικές άδειες είναι μνημονιακή υποχρέωση της χώρας και έχουν εγγραφεί στον προϋπολογισμό (πάνω από 300 εκατομμύρια). Για να γίνει κοινωνική πολιτική και να διοχετευθούν στη στήριξη των ευπαθών ομάδων, θα πρέπει να υπάρξουν πλεονάσματα, κάτι που δεν διαφαίνεται επί του παρόντος, εκτός αν κάνει το θαύμα της η δημιουργική λογιστική, και αν της το επιτρέψουν οι «θεσμοί» (ήδη στο Μαξίμου αποκλίνουν αιδημόνως από τις εύκολες υποσχέσεις του πρωθυπουργού προς το πόπολο, και προβάλουν την ανάγκη συνεννόησης με τους «θεσμούς» για το θέμα…).

Πάντως ο εκπρόσωπος της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς δήλωσε ότι τα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν για την εκπλήρωση δημοσιονομικών στόχων της χώρας…

Αν τα χρήματα ήταν το ζητούμενο, ίσως περισσότερες άδειες θα έφερναν περισσότερα χρήματα. Το αντίθετο βέβαια ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός, αλλά δεν συνάγεται από καμία λογική ανάλυση δεδομένων. Απλώς αποτελεί άλμα λογικής για να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό περισσότερων καναλιών.

Θα πρέπει η κυβέρνηση να αιτιολογήσει το δικό της ηθικό πλεονέκτημα, (αυτό που έχει αναφερθεί πολλάκις, δεν κομίζουμε γλαύκαν) πως χτυπάει τη διαπλοκή όταν εν ενεργεία λήπτης δημοσίων έργων γίνεται καναλάρχης. Θα του απαγορεύσει πλέον να συμμετέχει σε διαγωνισμούς του δημοσίου;

Το ίδιο ισχύει για άλλον κύριο, πανίσχυρο δημόσιο πρόσωπο ελέω «ερυθράς θρησκείας», το οποίο έχει εκκρεμότητες με τη δικαιοσύνη. Σαφώς οι προαναφερθέντες είχαν δικαίωμα συμμετοχής, αλλά κατά πόσο εναρμονίζεται η περίπτωσή τους με το αθώο προφίλ που προβάλει η κυβέρνηση, όταν απλώς τα πρόσωπα και τα γεγονότα φωνάζουν ότι πρόκειται για τους νέους πρωταγωνιστές στον αέναο κύκλο εναγκαλισμού πολιτικής εξουσίας και ισχυρών συμφερόντων που λαμβάνει χώραν στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα; (κάτι θα ξέρει η κ. Δούρου επ’ αυτού, με την «τυχαία» προεκλογική συνάντηση με τον κ. Μαρινάκη σε ταβέρνα του Πειραιά).

(Σε τρέχον μικροπολιτικό επίπεδο η κυβέρνηση ηττήθηκε στρατηγικά εν μέρει, καθώς θα έχει ένα σίγουρο φιλικό κανάλι (Καλογρίτσας) και ένα δεύτερο εν δυνάμει φιλικό (Μαρινάκης), αλλά ατύχησε να βγάλει εκτός παιχνιδιού τον ΣΚΑΙ. Η ύπαρξή του δεν είναι απόδειξη του πλουραλισμού της αλλά λάθος εκτίμησης δεδομένων. Ο πλουραλισμός καταπνίγεται με την μεθόδευση που έγινε).

Η κοινωνία

Η κυβέρνηση είναι αυτή που είναι: Μια παρέα άπειρη που πάτησε πάνω σε παλιές ιστορίες άλλων και τις αξιοποίησε επ΄ ωφέλειά της. Αξιοποίησε επίσης και την ανάγκη της κοινωνίας να άρει από πάνω της τα κρίματα των συμφεροντολογικών της επιλογών επί δεκαετίες, και να τις αποδώσει (ως αθώος αμνός …που ήταν ) στο «παλιό πολιτικό σύστημα που μας κατέστρεψε».

Το πρόβλημα είναι ότι με αφορμή και τις άδειες, στην κοινωνία παρατηρείται έκπτωση κριτηρίων.

Από τους οπαδούς τους κυβερνώντος κόμματος προβάλλεται ως δικαίωση το ποσό που πρόσφεραν οι υποψήφιοι καναλάρχες. Προφανώς οι ένθερμοι αριστεροί οπαδοί αυτό περίμεναν από τον ΣΥΡΙΖΑ, και όχι τον εκδημοκρατισμό και την εμπέδωση της πολυφωνίας στα ΜΜΕ. Επίσης σε ευρύτερα κοινωνικά τμήματα υπάρχει ικανοποίηση γιατί οι φραγκάτοι υποχρεώθηκαν να σκάσουν πολλά λεφτά για τις άδειες – άσε που τους έβαλε και κοιμήθηκαν σε ράντζα. Κατόπιν αυτών ( και μόνον αυτών) …ο αγώνας δικαιώθηκε.

Με γλαφυρότητα και ευθυκρισία περιγράφει τα χαμηλά πλέον κοινωνικά στάνταρντ, στο λογαριασμό της στο facebook, η Δέσποινα Κουτσούμπα :

«Τουλάχιστον θα πληρώσουν» λένε οι περισσότεροι. Σωστό; Σταματήστε λίγο το χρόνο, γυρίστε πίσω και θυμηθείτε. Πριν από 20 χρόνια, πριν από 10 χρόνια, πριν 5 χρόνια τι σας πείραζε πρωτίστως;

Τότε η συζήτηση ήταν για την αντικειμενικότητα και την ποιότητα της ενημέρωσης. Για το αν τα κανάλια θα συμβάλλουν στην ελληνική κινηματογραφική παραγωγή. Για το αν θα δείχνουν θεατρικές παραστάσεις. Για τις εκπομπές λόγου. Για ποιοτικό παιδικό πρόγραμμα. Για το αν οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ έπρεπε να μην έχουν άλλες επιχειρήσεις, ώστε να μην έχουν άλλες δουλειές να προωθήσουν μέσα από τα κανάλια τους …

Όλα αυτά μας ενοχλούσαν επειδή τα κανάλια κατείχαν δημόσια συχνότητα (…) Τώρα; Τώρα αποδεχτήκαμε ότι όλα αυτά είναι τελειωμένα, δεν υπάρχουν ως δημόσια αγαθά, δεν μας αφορούν, και το μόνο που μας νοιάζει είναι τα φράγκα …τα κανάλια είναι επιχειρήσεις, άρα το θέμα είναι να πληρώνουν, κι από κει και πέρα ας κάνουν ό,τι θέλουν».

Ναι, η έκπτωση είναι παντοειδής: σε κυβερνητικό επίπεδο αλλά και σε τμήματα της κοινωνίας. Η παρούσα εξουσία με τις επιλογές που κάνει δεν πείθει ότι μπορεί να την ανατάξει. Δεν έχει το αναγκαίο πολιτιστικό υπόβαθρο. Στην σκέψη της πλεονάζει η πολιτική κουτοπονηριά των πρόσκαιρων ελιγμών και μόνο.

Και θα προβάλει στο λαό της το λάφυρο των 246 εκατομμυρίων, ως δικαίωση των αριστερών οραμάτων του για τα ΜΜΕ. Το χειρότερο είναι ότι τον πείθει!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr