Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου σε λίγες ημέρες και προσπαθώ να ανασυντάξω τις σκέψεις μου. Θέλω να κάνω έναν απολογισμό, να δω που βρίσκομαι, που «πατάω» γερά και που έχω ίσως λοξοδρομήσει, ποια γεγονότα με στιγμάτισαν σε αυτά τα 40 χρόνια ζωής, τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει (για καλό πάντα φαντάζομαι) το ίδιο.

Είναι μέρες τώρα που η αγαπημένη μου πόλη φοράει χαμόγελα, λιακάδες και ζέστη που θυμίζει φθινόπωρο στην γενέτειρα πόλη μου, Αθήνα. Αλήθεια σας λέω, δεν έχουμε να ζηλέψουμε και πολλά, παρά μόνο την θάλασσα… (γεγονός που δεν αφήνει κανέναν Έλληνα εδώ αδιάφορο… ειδικά με όλες τις φωτογραφίες που ποστάρουν οι φίλοι και γνωστοί στο φατσοβιβλίο… ) όλοι είναι πρόσχαροι, έξω στους δρόμους, χαμογελαστοί και φουριόζοι, τα καφέ γεμάτα και τα μαγαζιά έτοιμα να δεχτούν πελάτες. Ο τουρισμός σε αυτή την πόλη δεν σταματά ποτέ και όταν έχει τον συγκεκριμένο καιρό, το κέντρο της πόλης γεμίζει ασφυκτικά!

Στο θέμα μας όμως… όλον αυτό τον χρόνο που μας πέρασε, εκτός των δυσκολιών και των εμποδίων που αντιμετωπίζει κανείς, στριφογύριζε αυτό το στρογγυλό νούμερο στο μυαλό μου με το τέσσερα μπροστά, και προσπαθούσα να βρω κάπου να πιαστώ για να παρηγορηθώ. Όπου έβλεπα άρθρα με τίτλο που αναφέρονταν στην ηλικία, «η κούκλα 40άρα Κάμερον Ντίαζ», «οι γυναίκες είναι πιο ώριμες στα 40», «το σεξ γίνεται καλύτερο μετά τα 40» και τηλεοπτικές δηλώσεις από γυναίκες – σύμβολα της διεθνούς Σόου μπιζ να περιγράφουν πως πέρασαν τα 40ά γενέθλιά τους… όπως η Σάρον Στόουν, που ανέφερε χαρακτηριστικά πως πήρε ένα μπουκάλι σαμπάνια και κλείστηκε στο μπάνιο, μέχρι να πιει όλο το μπουκάλι και να δεχτεί το γεγονός… προβληματίστηκα.

Πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει συνέχεια για αυτό το νούμερο, που μόνο αυτό είναι και τίποτε άλλο τελικά, να χασκογελάει ολίγον λυπημένα και να νομίζει πως όλος ο κόσμος ξέρει την ηλικία μου. Σαν να μου έχουν κρεμάσει ταμπελάκι με φωτάκια που αναβοσβήνουν ρυθμικά καθώς μιλάω (ή μόνο που το σκέφτομαι) όπου αναγράφεται το όνομά μου και η ηλικία μου…

Μπορεί να γελάτε μερικοί με το «πρόβλημά» μου, αλλά σας μιλάω σοβαρά… όταν έκατσα μετά από πολύ καιρό ξανά στα θρανία του Πανεπιστημίου στις αρχές του μήνα, κοίταζα αριστερά – δεξιά αν με κοιτάει κανείς περίεργα. Ένιωθα κάπως άβολα «μεγαλύτερη»… Όταν ανακάλυψα ένα ζευγάρι, να κάθεται στην απέναντι σειρά, γύρω στα περασμένα «ήντα», τότε ξεφύσηξα και είπα μέσα μου, «ουφ, Αλεξάνδρα την γλίτωσες».

Η λογική μου μου λέει πως είναι απλά μια ιδέα όλο αυτό… πως είναι απλά ένα νούμερο και πως έχω μπροστά μου (αν όλα πάνε καλά, να χτυπήσω ξύλο!!) αρκετά παραγωγικά χρονάκια ακόμη. Εξάλλου είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια εποχή που το φλούο χρώμα, οι φράντζες, οι βάτες και η bibibo, είχαν μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη από αυτή που έχουν τα κινητά, οι ηλεκτρονικές συσκευές και το διαδίκτυο σήμερα, εποχή που η μουσική σε χαροποιούσε από την πρώτη κιόλας νότα και είχες ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.

Είχα βέβαια και την μεγάλη ευκαιρία να δω και μια άλλη κουλτούρα, να την ζήσω, να την αφουγκραστώ, να την καταλάβω, από τα 18 μου, εκεί γύρω στο 1993. Η Βιέννη ήταν και θα είναι για μένα πάντα σημείο αναφοράς. Η πόλη αυτή με έχει στιγματίσει και τώρα που είμαι πια εδώ μόνιμα, συνεχίζει να με εκπλήσσει θετικά με την διαφορετικότητά της.

Από την μια η Κοντσίτα Βούρστ φιγουράρει ως κεντρικό πρόσωπο της διαφημιστικής καμπάνιας της κατά τα άλλα «συντηρητικής» Bank Austria και από την άλλη ξεκινάει η Βιεννάλε, με τα εισιτήρια να έχουν εξαντληθεί ήδη από την πρώτη ημέρα… ένας κόσμος που έχει την διάθεση και την όρεξη να ανοίξει τους κινηματογραφικούς του ορίζοντες, αλλά και να θαυμάσει το φετινό αφιέρωμα στον μεγάλο Αμερικανό σκηνοθέτη Τζον Φόρντ (Τα σταφύλια της οργής, Άλαμο, ο επαναστάτης και η χορεύτρια).

Αισθάνομαι διαφορετικά. Αρκετές φορές, όταν μιλάω με κάποιον που έχει τα μισά χρόνια από την αφεντιά μου, προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση του και να δω μέσα από τα μάτια του αυτά που τον απασχολούν. Νιώθω ευγνώμων που έχω τόσα να θυμηθώ και άλλα τόσα να ξεχάσω. Περιμένω πως και πως να δω, να νιώσω και να ζήσω καινούργιες περιπέτειες μετά από αυτό το διψήφιο νούμερο. Θέλω να συνεχίσω την διαδρομή μου, να δω τους ανθρώπους που αγαπώ να μεγαλώνουν και να παραξενεύουν (μαζί κι εγώ) και να γυρίζω στα παλιά μου λημέρια να μαζεύω την ενέργεια που μου λείπει.

Ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά τα 40, είμαι σίγουρη

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ