Γιώργος Αρκουλής

Το τελευταίο βιβλίο του Γ. Αρκουλή τιτλοφορείται

 “Ιστορία γράφουν και οι Δεύτεροι…”

Παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης ήταν το περασμένο Σάββατο, σκέφτηκα λοιπόν, από την προηγούμενη να αγοράσω ένα μικρό κουμπαρά αλλά από τους αξιόπιστους. Δηλαδή κάποιον που ούτε σπάει, ούτε ανοίγει, ούτε ‘κλέβεται’, ώστε ο εγγονός μου να μάθει από τα τριάμισι χρόνια του πως είναι καλό να βάζει στην άκρη μέρος από το μικρό του χαρτζιλίκι. Δεν ξέρω αν προσέξατε το μήνυμα της τηλεοπτικής διαφήμισης των ΕΛΤΑ σχετικά με το θέμα. Εδειχνε τον παππού να ρίχνει στον μεταλλικό κουμπαρά του ταχυδρομείου ένα κέρμα, ώστε το εγγονάκι του κάποια στιγμή να αγοράσει μια…γαλέρα!

Κατέληξα, λοιπόν, στον μικρό, φθηνό αλλά αξιόπιστο κουμπαρά που διακινούν αποκλειστικά τα (υπο)καταστήματα των ΕΛΤΑ και που για να τον ξεκλειδώσεις, πρέπει να τον πας στον υπάλληλο του ταχυδρομείου. Μια μικρή αλλά για μένα ασήμαντη λεπτομέρεια: Ηθελα να αγοράσω σε χρώμα κόκκινο, που είναι το πιο ζωηρό και θα γοήτευε τον μικρό μας βλαστάρι. Τζίφος.

Πήγα στο κεντρικό κατάστημα της πλατείας Συντάγματος –αυτό που κάνει τεράστιους τζίρους καθημερινά- μου πλάσαραν κουμπαρά σε πράσινο, κίτρινο, λευκό, μπλε και γκρι. Κόκκινο γιοκ!

Κατέληξα αργούτσικα Παρασκευής στην γειτονιά μου, σε ενημερωμένο υποκατάστημα και βλέποντας σε δύο μικρές βιτρίνες με τετράδια, κοσμήματα, εικόνες αγίων και λοιπά αναμνηστικά, δύο κουμπαράδες. Και οι δύο κόκκινοι. ‘Εδώ είμαστε’ σκέφτηκα. Πλησίασα την ταμία και ρώτησα αν έχουν κουμπαράδες. ‘Και βέβαια έχουμε κύριε’ η ευγενική κυρία πίσω από το γκισέ. ‘Θέλω ένα κόκκινο’.

Τότε, από το βάθος της αίθουσας, μία μεγαλοκοπέλα εξαιρετικά τροφαντή με ένα σωρό χαρτιά μπροστά της μου πέταξε:

«Κόκκινους δεν έχουμε»

«Και βέβαια έχετε. Αυτοί οι δύο στην βιτρίνα τι είναι;»

«Είναι χαλασμένοι κύριε»

«Και γιατί τους μοστράρετε τότε;»

«Διότι οι κόκκινοι είναι η λοκομοτίβα του αντικειμένου. Θέλετε κίτρινο;»

«Να τον δώσετε σε ΑΕΚτζή».

«Θέλετε πράσινο;»

«Εχθροί του γένους!»

Κάπου μπερδεύτηκε με την πλάκα που είχα στήσει, οπότε η κυρία –που ήταν Καλαματιανή, όπως μου συστήθηκε αργότερα, και διευθύντρια του καταστήματος- έδωσε τέλος στο μπλα μπλα.

«Κύριέ μου, λέτε να μη θέλω να πουλήσω; Οι κόκκινοι κουμπαράδες έχουν έλλειψη»

Σκέφτηκα ότι με δούλευε για τα καλά η συντρόφισσα, και δεν έδωσα συνέχεια. Μπορεί να είχε δίκιο και λόγω θαλασσοταραχής να μην έφυγε το φορτηγό πλοίο από την Γουδελούπη, όπου ίσως κατασκευάζονται! Αγόρασα ένα κίτρινο και έφυγα για το σπίτι του εγγονού μου, αλλά με μπόλικες απορίες στο μυαλό:

Μήπως οι κόκκινοι κουμπαράδες ανήκουν στα εδώδιμα αποικιακά και, πράγματι, χτυπήθηκαν από έλλειψη; Ή μήπως ολόκληρη την κ ό κ κ ι ν η παρτίδα την αγκαζάρισε ο Τζορτζ Σόρος προκειμένου να στείλει δωράκια σε παιδάκια πρώην κομμουνιστών, με το σκεπτικό κάποια στιγμή να βάλει το κομπόδεμά τους ‘στο χέρι’;

Για σκεφθείτε το!