* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας  

Σκηνή πρώτη: Έχω ένα φίλο-ραδιοφωνικό παραγωγό-τον Κώστα Λάζαρη,ο οποίος εργάζεται (αμισθί) για τη μουσική και μόνο στο ιντερνετικό ραδιόφωνο metadeftero.gr στην οδό Πανεπιστημίου-στο τελευταίο εναπομείναν δισκάδικο της Αθήνας το music corner-το πατάρι του οποίου έχει δωρεάν παρασχεθεί για τις μουσικές εκπομπές και τις παρουσιάσεις δίσκων, Ελληνική ποιοτική μουσική άντε κι διανθισμένη ενίοτε με εξ ίσου ξένη, επίσης ποιοτική.

Το πολιτικό στοιχείο εκλείπει αφού ως όπλο των παραγωγών έχουν επιβάλει την μουσική και τον πολιτισμό και μόνο αυτά.

Μου επιφύλαξε λοιπόν την τιμή ο φίλος. να με ”περπατήσει” ένα απόγευμα Πέμπτης στον ωραίο μουσικό κόσμο του.
Φτάνοντας όμως έξω από την πόρτα του δισκοπωλείου-σταθμού αντίκρυσα την εξής εικόνα:ένας άνδρας-περίπου 35 ετών, ο Νίκος-κατάχαμα στο πεζογρόμιο και στηριζόμενος σ’ ένα από εκείνα τα πράσινα κολωνάκια που εδώ και χρόνια έχουν φράξει την Αθήνα-να έχει απλώσει τα χέρια του πάνω σε κάτι αθλητικά παπούτσια και να κλαίει μ’ ένα παράξενο τρόπο μεταξύ λιγμών και χαράς.

Να ευχαριστεί τον κύριο που του τα πρόσφερε από τα κορδόνια τους κρεμασμένος και τα δάκρυα να ποτίζουν την οδό Πανεπιστημίου.

‘Ενα απομεινάρι του σημερινού μας πολιτισμού,της αλληλεγγυας κοινωνίας μας.

Δεν ανέβηκα στο σταθμό,δεν είχα πόδια για ούτε τα δώδεκα σκαλοπάτια μέχρι να φτάσω στο studio.

Τα γόνατα κόπηκαν, κιτρίνισα, ένα μπουκαλάκι νερό απο το περίπτερο να ρίξω στο πρόσωπό μου, να…συνέλθω.

Ανακτώντας τις δυνάμεις μου (σχεδόν) μετά το σοκ, φίλησα το Νίκο και του υποσχέθηκα ότι αύριο θα του πάω ένα πολύ χοντρό πουλόβερ για το κρύο και τις βροχές που καθημερινά τον λούζουν και έφυγα.

Πέρασα μπροστά από την οδό Νίκης που βρίσκεται το Υπουργείο των Οικονομικών, χώθηκα μέσα στα στενά της Πλάκας με προορισμό-περνώντας από την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου,κάτω από την Ακρόπολη και κατηφορίζοντας προς πλατεία Θησείου-να φτάσω σπίτι.

Σκηνή δεύτερη: μπαίνοντας στην Αρεοπαγίτου, ένας φαρδύς πεζόδρομος-12 μέτρα περίπου στα πόδια της Ακρόπολης-πέφτω πάνω σε κάμερες, μικρόφωνα, φλας, αστυνομία και βάλε.

Τί έγινε βρε παιδιά; γιάφκα ανακάλυψαν;τί τρέχουν σαν τρελοί,γιατί απωθούν και τους μετρημένους στα δάχτυλα διαβάτες;

Ηρεμία κύριε! Τίποτα απ’ όλα αυτά.Ένα γαλλικό (κανάλι;), μάλλον περιοδικό πηγαίνει προς το σπίτι του κ.Γιανη Βαρουφάκη να φωτογραφίσει τον ίδιο μετά της συμβίας του.

Βρε τί παράξενες συμπτώσεις! Διονυσίου Αρεοπαγίτου το παλάτι του Άκη, δίπλα σχεδόν του Βαρουφάκη. Έτυχε να είναι γείτονες, τί το μεμπτόν; Ουδεν.

Υπουργός Οικονομικών και life style; Ναι,ναι έπρεπε να γίνει κι αυτό.Το επιβάλουν οι συνθήκες,οι τύχες μας που παίζονται στις Βρυξέλλες,το αύριο το απροσδιόριστο,το σαφές ασαφές.

Το ερώτημα βέβαια είναι αν αυτή η φωτογράφιση θυμίζει τις συστάσεις περί λιτού βίου-που είθισται να συνοδεύεται και από ένα χαμηλό προφίλ-αλλά και αν αυτό το φωτογραφικό υλικό μπορεί να ”ταυτιστεί” ο μέσος Έλληνας ο οποίος κρέμεται από μια δήλωση του κ.Υπουργού των Οικονομικών,για το μέλλον της οικονομίας ή ακόμη και των πενιχρών του καταθέσεων.

Διάβασα λοιπόν την επομένη σε διάφορα σοβαρά sites, ότι το ζεύγος εμφανίζεται στην βεράντα του σπιτιού του με θέα την Ακρόπολη, να εκφράζει τα αισθήματά του με τρυφερές ματιές, με αγγίγματα κομψά, να την σηκώνει ψηλά, να προσποιείται ο ίδιος ότι παίζει πιάνο άνευ παρτιτούρας πλάι του, εν ολίγοις να βρίσκονται μεσ’ την τρελλή χαρά.
Θα μου πείτε ανθρώπινο είναι. Δεν συμφωνώ. Για ιέτοιες δραματικές ώρες που διέρχεται η χώρα, να διοργανώνουμε ”καλλιστεία”; …

Κατηφορίζοντας προς το σπίτι μου βιδώθηκε στο μυαλό: λιτός βίος, λιτή γειτονιά, λιτό όνομα. Γιάνης κι όχι Γιάννης.

”…και να αδερφέ μου που φτάσαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα κι απλά”

Ξύπνα Ποιητή μου: και να αδερφέ μου οι ψαρούκλες, οι γαριδάρες και όλων των ειδών τα θαλασσινά.

Και να αδερφέ μου η πολυτελής συλλογή ζωγραφικής της κυρίας Υπουργού των Οικονομικών, και να αδερφέ μου η σαφής ασάφεια.

Σκηνή τρίτη: θυμός.