Το μεγαλύτερο έγκλημα της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν η κατάλυση του συντάγματος, η διάλυση του Κοινοβουλίου, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι εκτοπισμοί, η τρομοκρατία, η οπισθοδρόμηση σε όλους τους τομείς της δημόσια ζωής, ο ευτελισμός των θεσμών, η λογοκρισία, ο σκοταδισμός στην παιδεία και τις τέχνες, η εξαγορά και η διαφθορά συνειδήσεων, η προδοσία της Κύπρου και ο εξανδραποδισμός εκατομμυρίων πολιτών.

Το μεγαλύτερο έγκλημα της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, ήταν και παραμένει ―κατά τη γνώμη μου― το στρίμωγμα μεγάλης μερίδας των Ελλήνων Πολιτών σε βρομερούς «Υπνόσακους Σωτήριας Εξουσίας» και ο εθισμός πολλών σε αυτούς.

Ο «Υπνόσακος Σωτήριας Εξουσίας» δεν αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, προνόμιο ή ιδιοκτησία καμιάς ιδεολογίας, πολιτικής παράταξης ή κόμματος.

Είναι ένα ιδεολογικό εφεύρημα εξουσιολάγνων κάθε είδους και συνεχίζει να πλανιέται εφιαλτικά πάνω από τη χώρα, ακόμα και ως πιθανότητα.

Είναι το ατομικό ασφυκτικό κουκούλι που θέλουν να επιβάλλουν σε φίλους και εχθρούς όλοι οι θιασώτες τυραννικών καθεστώτων και ιδεολογημάτων της «Μιας και μοναδικής αλήθειας», αρκετών θρησκειών ή παραθρησκειών συμπεριλαμβανομένων.

Είναι η παραμύθα κάθε αντιδημοκράτη και λαϊκιστή φανατικού.

Είναι το προστατευτικό κάλυμμα του κατ’ επίφαση καλλιτέχνη που πολιορκεί την αναγνωρισιμότητα διακηρύσσοντας δήθεν αυτονόητες αλήθειες του μέσου όρου.

Είναι τα καπιτονέ επαναστατικά συνθήματα, στιχάκια ή κείμενα μιας επανάστασης που οραματίζεται το φάγωμα των κακών δράκων από καλούς δράκους, αδιαφορώντας για το κατά τεκμήριο ατελέσφορο της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων με δράκους.

Είναι η φασκιά της «χρήσιμης για τον λαό» τέχνης που με από καθέδρας τοποθετήσεις ενισχύει την υποψηφιότητα του «καλλιτέχνη» σε μελλοντικές λαϊκές ή κρατικές αντιμισθίες.

Είναι το αξεσουάρ ταξιδιού κάθε μικρόνου που όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα επινοεί εχθρούς αντί να επινοεί λύσεις για το κοινό καλό.

Είναι η μπουζουριέρα κάθε εμμονικού και φανατισμένου εξουσιαστή.

Είναι η ντόπα που πασπαλίζει κάθε αντιεπιστημονική προσέγγιση της πραγματικότητας.

Είναι το ζεστό ένδυμα κάθε ρηχής συνείδησης που επιλέγει την άνεση της εθελοδουλείας από την ευθύνη της κοπιαστικής ελεύθερης σκέψης.

Είναι το καταφύγιο των ανθρώπων της μιας και μοναδικής αλήθειας και του ενός βιβλίου. Το περιτύλιγμα ανθρώπων ανίκανων να στοχαστούν με ορθολογικό τρόπο και εξίσου ανίκανων για πράξεις αγάπης προς τον εαυτό τους ή και τον συνάνθρωπό τους.

Είναι το γλείφτικο, εκβιαστικό ή επιθετικό «Δώσε μας την εξουσία και εμείς θα σε σώσουμε».
Είναι η ρομπ-ντε-σαμπρ διαχείρισης της εξουσίας από άτομα που η ζεστασιά της απόλυτης εξουσίας θα εκκολάψει τα αυγά της απόλυτης διαφθοράς τους.

Είναι το ζωτικό ψεύδος που βοηθάει μερικούς πολίτες να κοιμούνται αγκαλιά με το τέρας, αδιαφορώντας για τις τερατογενέσεις που θα προκύψουν από την ανόσια συνεύρεσή τους.
Είναι η απόδειξη ότι κάθε εξουσιοδότηση αφαιρεί εξουσίες, αξιοπρέπεια και ελευθερίες από τον εξουσιοδοτούντα.

Θεωρώ έγκλημα διαρκές και ιδιώνυμο την καλλιέργεια έλλειψης εμπιστοσύνης στην κρίση, ικανότητα και δυνατότητα των Πολιτών και των Οργανώσεών τους να αντιμετωπίζουν τους υπαρκτούς, φυσικούς ή τεχνητούς, κινδύνους και να νικούν.

Θεωρώ έγκλημα διαρκές και ιδιώνυμο τη σκοπούμενη απουσία εκπαίδευσης και άσκησης στους Δημοκρατικά και Συνταγματικά κατοχυρωμένους θεσμούς των Ελλήνων Πολιτών, με αποτέλεσμα να μην είναι κοινό αγαθό η γνώση, η εμβάθυνση, η διεύρυνση και η αποτελεσματική προστασία της Δημοκρατίας και της διάκρισης των εξουσιών.

Θεωρώ έγκλημα διαρκές και ιδιώνυμο την υποτίμηση της ικανότητας των Πολιτών να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν με επάρκεια τους ορθολογικά εκφρασμένους κινδύνους που απειλούν τη χώρα.

Θεωρώ έγκλημα διαρκές και ιδιώνυμο την ασάφεια και το ψεύδος στη διατύπωση των μεγάλων εθνικών προβλημάτων που ενισχύει την καλλιέργεια ατομικής και συλλογικής αυταπάτης.

Θεωρώ έγκλημα διαρκές και ιδιώνυμο την απουσία αποτελεσματικής προστασίας των πολιτών και της περιουσίας τους, των πόλεων, των μνημείων, των μέσων μεταφοράς, των σχολείων και των πανεπιστημίων απέναντι σε φανατικούς, μισθοφόρους, μαστουρωμένους κι οπλοφόρους πλασιέ «Υπνόσακων Σωτήριας Εξουσίας».

Το πιο σοβαρό έγκλημα της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 ήταν και παραμένει, για μένα, η σχετική νομιμοποίηση, στη σκέψη πολλών Πολιτών, κάθε ατόμου, συλλογικότητας ή φορέα ―ανεξαρτήτως ιδεολογικής ή κομματικής τοποθέτησης― που διαλαλεί τον δικό του «Υπνόσακο Σωτήριας Εξουσίας» και ζητάει πληρεξουσιότητα για τη «σωτηρία» του τόπου.

Δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι είναι ο «μόνος» που κατανοεί πλήρως τα προβλήματα.

Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά και από τους νοσταλγούς του ναζισμού μέχρι τους ψευδεπίγραφους «αναρχικούς», όλοι οι αντιδημοκράτες λαϊκιστές και μαθητευόμενοι μάγοι, ένα έχουν στο μυαλό τους: το χώσιμο όσο το δυνατόν περισσότερων Πολιτών στους δικούς τους «Υπνόσακους Σωτήριας Εξουσίας».

Για να μπορούν, επωφελούμενοι από τον ύπνο των ησυχασμένων «συμπολιτών» τους, να κλώθουν, να γνέθουν και να υφαίνουν τους δικά τους ολέθρια σχέδια «Σωτήριας Εξουσίας».

Που μόνο τυραννική και καταστροφική για τον τόπο και τους πολίτες μπορεί να είναι η κατάληξή τους.

23 Ιουλίου 2017

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr