Κωστής Α. Μακρής  

Όταν ήμουνα μικρός (γύρω στα 10) και με θυμώνανε οι δικοί μου, έπαιρνα το τσεκούρι μου ―είχα ένα μικρό τσεκούρι, που το είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου από ένα χρωματοπωλείο της γειτονιάς― κατέβαινα στον κήπο ―είχαμε και κήπο― και έκοβα σε μικρότερα κομμάτια τα άφθονα ξερά ξύλα που υπήρχαν εκεί.

Μετά από λίγη ώρα και πολύ ιδρώτα, ξεθύμωνα.

(Σημ. ΚΑΜ: Ποτέ δεν είχα ξεσπάσει τον θυμό μου σε ζωντανό δέντρο. Αυτό ήταν ταμπού για μένα.)

Επομένως, αυτό που νομίζω ότι λείπει από την ελληνική κοινωνία και το διαδίκτυο, δεν είναι τόσο η παιδεία, η ευγένεια, η σωφροσύνη, η αυτοσυγκράτηση, η δημοκρατικότητα, ο ορθός λόγος και ο πολιτικός πολιτισμός.

Λείπουν τα τσεκουράκια, οι κήποι και τα ξερά ξύλα.

Κι αν φοβάστε να δώσετε σε ένα παιδί 10 ετών ένα μικρό τσεκούρι για να μάθει να κόβει ξερά (κι όχι ζωντανά) ξύλα, τότε δεν το εμπιστεύεστε αρκετά και όταν μεγαλώσει δεν θα σας εμπιστεύεται και εκείνο. Μπορεί και να μην εμπιστεύεται ούτε τον εαυτό του και να πέφτει θύμα της εμπιστοσύνης του στον κάθε τυχάρπαστο και στις ιδεοληψίες του.

Όσο για τον θυμό που μας κατακλύζει, σίγουρα υπάρχουν πολλές δικαιολογημένες αφορμές και αιτίες.

Καμιά όμως δεν είναι τόσο ισχυρή όσο η ανικανότητα των πολλών να ακούσουν τι λέει ο άλλος και να σταθμίσουν με λογική και σκέψη τις αντιδράσεις τους.

Μερικές φορές λείπει και η ικανότητα, σε πολλές και πολλούς, να μετράνε πολλούς αριθμούς πριν εκδηλώσουν την οργή τους με πράξεις, λόγια, χαρακτηρισμούς και ευφυολογήματα που μόνο ευφυία δεν υποδηλώνουν.

Περισσεύουν όμως οι χαρακτηρισμοί και οι βόμβες σε πολλές μορφές.

Α, υπάρχει επίσης μεγάλη έλλειψη καθρεφτών…

25 Μαΐου 2017

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr