Κωστής Α. Μακρής  

 

 

 

 

 

Γύρω στο 1989 δούλευα με αερογράφο μια περίπλοκη εικόνα για διαφημιστικούς λόγους. Ήταν μια εικόνα ενός ποδιού με ένα πρωτοποριακό αθλητικό παπούτσι που υποσχόταν (το παπούτσι) ότι θα σε βοηθάει να τρέχεις στα όρη στ’ άγρια βουνά και στα πυκνά ρουμάνια χωρίς να καταπονούνται τα δάχτυλα, η πατούσα , το κου-ντε-πιε (cou-de-pied [Γαλλικά]// «λαιμός-του-ποδιού = ταρσός) τα γόνατα και όλος σου ο σκελετός και θα έχεις και καταπληκτικές επιδόσεις.

Δούλευα τη συγκεκριμένη εικόνα περίπου τέσσερεις μέρες με τον αερογράφο.
Μάσκες από ειδικό αυτοκόλλητο ασθενικής κόλλας, για να μπορώ να το αφαιρώ εύκολα από το ειδικό χοντρό χαρτόνι Schoeller, δύο πένες-πιστόλια αερογράφου συνδεδεμένες με το κομπρεσέρ, τα μελάνια (εκολίνες) στα μικρά μπουκάλια τους με τα σταγονόμετρα, πανάκια, πένα-ξυράφι με περιστρεφόμενη κεφαλή για το κόψιμο της μάσκας, μπαντονέτες με μπαμπάκι, πινέλα λεπτά για τέμπερα και ακουαρέλα (για ρετούς και επεξεργασία λεπτομερειών) και όλα τα χρειαζούμενα.

Παρένθεση: Πολύ χαίρομαι που όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν επειδή τα έχω αντικαταστήσει με υπολογιστή από το 1995.

 

Δούλευα λοιπόν εκείνη την απαιτητική εικόνα με βάση το προσχέδιο που είχε εγκρίνει ο πελάτης και όσο πλησίαζα προς το τέλος, τόσο κρατούσα την αναπνοή μου, τόσο ανέβαιναν οι καρδιακοί παλμοί, τόσο η αγωνία μου για τη «στραβή» να κορυφώνεται.

Και η στραβή ήρθε.

Βράδυ, αργά, την ώρα που είχα σχεδόν τελειώσει, κάτι θέλησα να διορθώσω, μια μικρολεπτομέρεια.

Και τότε, ο φριχτός αερογράφος ―άθλιο εργαλείο, φθονερό, απρόβλεπτο και άτιμο― κάνει ένα «φτθρουκλούπκξκλατς» και αμολάει μια ροχάλα μελανιού, με χρώμα μοβ και τόσο χταποδάσχημη λες και ήταν βγαλμένη μέσα από τους πιο μελανούς εφιάλτες της μυθολογίας των «Κθούλου», του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ.

Κι όλο αυτό το ξερατό, πάνω στο σχεδόν τελειωμένο έργο μου.

Μετά από πάρα πολλές ώρες επίπονης δουλειάς.

Πάγωσα.

Ήμουνα μόνος μου στο εργαστήριο, δεν είχα κάποιον δίπλα μου να ξεσπάσω, να βρίσω, να γείρω σ’ έναν συμπονετικό ώμο και να κλάψω με δάκρυα μεγάλα και πολύχρωμα, με όλες τις αποχρώσεις των εκολίνων μου (Ecoline, μελάνια για αερογράφο και άλλες χρήσεις).

 

Παράτησα το σχέδιο όπως ήταν, έκλεισα κομπρεσέρ και φώτα, έκλεισα την πόρτα του εργαστηρίου μου και πήγα στο σπίτι μου.

Η εικόνα έπρεπε να παραδοθεί το αργότερο την μεθεπόμενη μέρα το πρωί.

Τέσσερις μέρες δουλειάς χαμένες. Και τώρα; Τώρα τι;

«Αύριο είναι μια καινούρια μέρα» είπε η μέσα μου κρυμμένη Σκάρλετ Ο’ Χάρα μόλις έφτασα σπίτι.

«Ναι… Όσα παίρνει η ανεμόεσσα ροχάλα του σκατο-αερογράφου…» μουρμούρισα σχολιάζοντας το ανόητο ρητό, που κρύβει τόση αλήθεια όση και το «Καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος».

Την άλλη μέρα, ξεκίνησα τη δουλειά από την αρχή. Είχα όμως τα σχέδια σε ριζόχαρτο, έτοιμες και τις μάσκες, που δεν τις πετούσα πριν παραδοθεί η δουλειά. Είχα τη γνώση, είχα την εμπεδωμένη εμπειρία, είχα έτοιμες λύσεις και δεν πήγαινα ψάχνοντας.

Η νέα εικόνα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη.

Παρέδωσα τη δουλειά και το έντυπο βγήκε πολύ καλό.

Αυτά με τον αερογράφο και την τραυματική μου εμπειρία.

 

Ο τίτλος όμως έχει και τη λέξη«παιδί».

Πού κολλάει αυτό;

Έγραψα πιο πάνω ότι μόλις συνειδητοποίησα την καταστροφή του κόπου μου, έκλεισα το εργαστήριο και ψύχραιμος πήγα σπίτι μου.

Γιατί θυμήθηκα όμως τώρα αυτό το περιστατικό;

Είναι απλό.

Στη θέση της εικόνας με τον αερογράφο, έβαλα ένα παιδί.

Στη θέση του αερογράφου, που μερικοί το λένε και «πιστόλι αερογράφου», έβαλα ένα πραγματικό όπλο.

Έχουν μαζευτεί πολλοί φόνοι παιδιών αυτές τις μέρες.

Οι βομβαρδισμοί με τα χημικά στη Συρία.

Ο μουρλός με το φορτηγό στη Σουηδία.

Οι μουρλοί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Κι εκείνος ο ακατονόμαστος στα Ανώγεια. Το χωριό που έχω μάθει να το λέω χωριό μου.

Και σκέφτομαι.

Εγώ είχα παγώσει και είχα απελπιστεί επειδή από δική μου αμέλεια ―ίσως δεν είχα καθαρίσει σωστά το «πιστόλι» του αερογράφου― έχασα ένα «παιδί» μου που πάλευα μόνο τέσσερις μέρες ―και ούτε ολόκληρες― να το «αναθρέψω» και να το δω να «βγαίνει στον κόσμο».

 

Και ξανά πάγωσα.

Και σκέφτηκα τη θέση των γονιών εκείνων των παιδιών που χάνονται από τη βλακεία, τον φανατισμό, την αδικία, τη μισαλλοδοξία, την απληστία, το μίσος και όλα αυτά που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να (ξε)χάσει την ιδιότητα του Ανθρώπου.

Ένα πάτημα μιας σκανδάλης, ένα ξέφρενο οδήγημα φορτηγού, μια εντολή…

Και… Μπαμ!

Παιδιά που τα βλέπεις να μεγαλώνουν, παιδιά που τα λες «δικά σου».

Τέλος. Χωρίς σκοπό.

Πόσος πόνος, πόση απελπισία, πόση οργή… Πόσο μίσος.

 

Και επειδή έρχεται Πάσχα, κι Εκείνος, ο που δεν χρειάζεται να τον πιστεύω ως Θεό καθώς πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος που μπορεί να πει « ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι » γίνεται Θεός, τα σκέφτομαι όλα αυτά και αυτό μόνο θέλω να ευχηθώ: Αγάπη και Συγχώρεση.

Αγάπη για εμάς και για τον Κόσμο

Συγχώρεση για τα λάθη μας και τα λάθη των άλλων.

Με γνώση και αυτογνωσία.

Δύσκολο, το ξέρω.

Αλλά τώρα πια δεν έχω άλλη πολιτική θέση ούτε άλλον δρόμο.

 

Μεγάλη Τρίτη, 11 Απριλίου 2017

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr