Quattro: η ανδρική ένδυση

 Παιλαιών Πατρών Γερμανού 18, Ρόδος

* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας  

{youtube}uEk9OpOYp3A{/youtube}

Στην κηδεία πρέπει να είσαι εκεί.

Και μάλιστα να περιμένεις το αγαπημένο σου πρόσωπο.

Όχι μετά, πάνω απ’ τον τάφο να σταθείς και να σου φύγει κι ένα δάκρυ στο φρεσκόχωμα.

Ο Νικόλας που ”παραβίασε” τη ζωή εθελουσίως και με γνώση του πράττειν, έφυγε από κοντά μας στις 17 Μάρτη του 1988, ημέρα Πέμπτη και πριν τις 12 το μεσημέρι. Βαρέθηκε τα 38 του χρόνια…

Τα γεγονότα της πυκνής μας καθημερινότητας καλπάζουν, με αποτέλεσμα να μη γράψω ακριβώς την ημέρα του φευγιού του. Με λίγη καθυστέρηση Νικόλα, εντάξει;

Τί να πω, τί να γράψω, τί να θυμηθώ, τί να χαρώ από τις λίγες φορές-ήταν και απρόσιτος βλέπετε καθώς και ιδιόρρυθμος-που είχαμε κουβεντιάσει.

‘Εχουν πει, έχουν γράψει κι έχουν τραγουδήσει πολλοί για τον Νικόλα ‘Ασιμο, τον εκ Κοζάνης ορμώμενο ν’ αλλάξει την κοινωνία, και όχι Νικόλα Ασημόπουλο.

Αυτό που μου είχε πει το έκανε πράξη: ”άμα σαραντίσεις αλανιάρη, σ’έφαγε η κατηφόρα”.

– Γιατί βρε Νίκο;

– ‘Ακουσε: τριάντα=αντα, σαράντα=αντα, πενήντα=ηντα, να προχωρήσω…; ”.

Μια ευχάριστη στιγμή και μια δυσάρεστη θα σας περιγράψω μόνο: καλοκαίρι του 1986 στον Λυκαβηττό σε μια συναυλία του Νίκου Παπάζογλου. Ο Νικόλας παρών. Οχι για να συμμετάσχει στην συναυλία, ούτε ως θεατής.  Ήταν εκεί στο χώρο πουλώντας την πραμάτεια του. Με ένα λουρί στο σβέρκο, είχε κρεμάσει ένα ξύλινο πανέρι (όπως αυτό που είχαν οι παλιοί κουλουράδες ) και πάνω το εμπόρευμα: κασέτες, τσιμπιδάκια, χτένες, κοκκαλάκια για τα μαλλιά, χαϊμαλιά, εθνόσημα άγνωστης καταγωγής (άλλα για το πέτο, άλλα για το στήθος, άλλα για το μπράτσο, σκουλαρίκια, όλα τα φανταχτερά μπιχλιμπίδια).

Αγόρασα δυο κασέτες του.

– Νικόλας: “αν σου κάνουν νούμερα, Καλλιδρομίου 55 ξέρεις, αντικατάσταση με νέες, πάλι original”.

Εκεί στην Καλλιδρομίου 55 μετά από πολλές πρόβες και δοκιμές με την αγχόνη, με τα καθημερινά εναλλασσόμενα σημειώματα στα παράθυρα: “άντε και αύριο τελειώνει η ζωή”. “Μια μέρα απόμεινε ακόμη”, δίνει μια κλωτσιά στο σκαμνί κι αυτό ήταν.

Η άλλη σκηνή εκτυλίχτηκε στο νεκροταφείο Καλλιθέας – Ν.Σμύρνης. Εκεί που “νοικιάστηκε το σπίτι” για το Νικόλα για 4 χρόνια.

Πολύς ο χαμός και οι διαφωνίες αν πρέπει να μπει εντός ναού ή όχι. Λύθηκε κι αυτό.

“Παιδιά, όχι το Νικόλα στα “κοράκια”. “Θα τον πάμε οι φίλοι του..”. Έτσι κι έγινε.

– Βασίλη (Παπακωνσταντίνου), ένα τραγούδι. Πού να βρει τη ψυχή του ο Βασίλης.

Ένα κασετοφωνάκι του Στέλιου Λογοθέτη αρχίζει να παίζει τον “μηχανισμό”.

Τραγική φιγούρα η μάννα του: “Νίκο μου, δεν ήξερα ότι έχεις τόσους φίλους…”

Κληρονομιά του οι 8 “παράνομες κασέτες” αρχίζοντας από το Νο 000001 και τα όποια δικαιώματά του στην, ούτε 10 ετών τότε, κόρη του Λίλιαν.

Ο Νικόλας από το 1992 “ζει” μόνιμα στη γενέτειρά του την Κοζάνη που τόσο νωρίς εγκατέλειψε.

{youtube}9Pt7anqtWvw{/youtube}