Ταξίδι, βαλίτσες, πολλά χιλιόμετρα και ένας αγγλικός γάμος στην εξοχή. «Υπάρχει τίποτα καλύτερο;», διερωτώμαι. Είμαστε πανέτοιμοι! Φτάνοντας μέσω Φρανκφούρτης στο χαοτικό, τεράστιο αεροδρόμιο του Heathrow, που η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί την μάνα, ψάχνουμε να βρούμε τις απαραίτητες πληροφορίες για να φτάσουμε στον πρώτο μας προορισμό, το μικρό χωριό Yeovil στο «εξωτικό» Somerset. Εκεί θα γινόταν ο γάμος της ξαδέρφης μου Zoe (Ζωή), ο πραγματικός σκοπός αυτού του ταξιδιού, σε ένα παλιό αρχοντικό κάπου εκεί «στας εξοχάς».

Το αγγλικό μας σόι μας περίμενε πως και πως, αφού ως εκπρόσωποι της Ελλάδας, είχαμε ιδιαίτερο ρόλο να διαδραματίσουμε, να δώσουμε το παρόν και να συναντηθούμε όλοι οι αγαπημένοι αλλά ακριβοθώρητοι συγγενείς σε αγγλικό αυτή την φορά έδαφος.

Αφού μπήκαμε στον αρκετά μικρό και στενόχωρο υπόγειο, περάσαμε από πολλές στάσεις μέσα από ποικίλες περιοχές του Λονδίνου, στριμωχτήκαμε στον χώρο, ανταλλάξαμε ματιές με άλλους «ταλαίπωρους» επιβάτες και τελικά φτάσαμε σε έναν από τους κεντρικότερους σταθμούς τρένων στην Αγγλία, το ταξίδι μας άρχισε να παίρνει «μορφή».

Αγγλικά τρένα, σκεφτήκαμε, θα είναι οργανωμένα, θα έχουν τάξη. Δεν λέω και στην Αυστρία έχουμε άψογα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα τρένα μας φημίζονται για την πολύ καλή τους γενική οργάνωση… έλα όμως που είχαμε «ξεχάσει» πως ήταν Παρασκευή, ώρα αιχμής ανά τον κόσμο και η κοσμοσυρροή δεν περιγράφονταν. Περιπέτεια. Αφού βρήκαμε μια θέση για την μητέρα μου σε ένα από τα πολλά βαγόνια, κρατήσαμε τις βαλίτσες στον διάδρομο, κάπου μεταξύ των δυο βαγονιών και 2 θεσούλες με πτυσσόμενο καθισματάκι μας φάνηκαν αρκετά «δελεαστικές» για να ξεκουράσουμε τα κορμιά μας, μέχρι να βρούμε κάτι άλλο… ταξιδιώτες…

Δυο ώρες και μερικές κλεφτές ματιές στην καταπράσινη διαδρομή από τα παράθυρα του τρένου, φτάσαμε στον σταθμό μας. Αναφωνήματα χαράς και ένα ταξί να μας περιμένει, μας οδήγησε (από την ανάποδη πλευρά του δρόμου… ) στο ξενοδοχείο μας, ένα παλιό αγγλικό αρχοντικό σπίτι από τον 14ο αιώνα, με το κλασικό αυτό αγαπημένο στιλ. Ξύλινο πάτωμα να τρίζει και χοντρή αγγλική μοκέτα να βουλιάζει το πόδι σου χωρίς να αφήνει αποτύπωμα, είμασταν χαρούμενοι δίχως αναστεναγμούς.

Κουρασμένοι μακρινοί ταξιδιώτες όπως εμείς, φάγαμε, ήπιαμε και αφού συναντήσαμε για λίγο τους αγαπημένους συγγενείς, πέσαμε για ύπνο έτσι ώστε να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για την επόμενη μεγάλη μέρα.

Σάββατο νωρίς το μεσημεράκι, μετά από ένα τυπικό αγγλικό πρωινό, αυγά, τσάι και βολτίτσα στην μικρή αλλά αρκετά γραφική πόλη του Yeovil, πήραμε τον δρόμο μας για τον πρώτο μας αγγλικό γάμο.

Η είσοδος του κτήματος, εκεί που θα γινόταν ο γάμος, ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή… κάναμε νόημα στον αγαπητό οδηγό να σταματήσει το αυτοκίνητο έτσι ώστε να το επεξεργαστούμε όλο αυτό που μας συνέβαινε, να απολαύσουμε την ομορφιά των καταπράσινων μεγάλων δέντρων που σχημάτιζαν ένα μακρύ πέταλο, την πύλη σε έναν πράσινο παράδεισο…

Το κεντρικό οίκημα του Brympton d´evercy ήταν μια ονειρική αρχοντική κατοικία, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1220 μέχρι την ολοκλήρωσή της κατά τον 18ο αιώνα από την οικογένεια D´Evercy. Θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα αγγλικά οικήματα, μια έπαυλη που συνδυάζει άψογα όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ξακουστής αγγλικής εξοχής. Αυτό λοιπόν το αριστούργημα αρχιτεκτονικής έχει περάσει από τα χέρια 5 οικογενειών μέχρι που μετά από 300 χρόνια αγγλικής παράδοσης, πέρασε στα χέρια καινούργιων ιδιοκτητών το 1992, με σκοπό την συντήρηση της περιουσίας αυτής. Με διοργανώσεις εκδηλώσεων καταφέρνουν να διατηρούν λοιπόν το αυθεντικό τοπίο, τους χώρους, που είναι γεμάτοι σπάνια έργα τέχνης και να δίνουν ζωή τον 21ο αιώνα σε κάτι τόσο σπάνιο και πολύτιμο για την περιοχή και όλους αυτούς που το «εκμεταλλεύονται» για να περάσουν ξεχωριστές στιγμές.

Έτσι κι εμείς… χαρούμενα πρόσωπα μας καλοδέχτηκαν, σε ένα καταπληκτικό, μοναδικό τοπίο. Όπου και να κοίταζε κανείς ήταν ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής βγαλμένος από άλλη εποχή. Ξυλόγλυπτα και μαρμάρινα τζάκια, έπιπλα αντίκες, αριστοκρατικός στολισμός με λουλούδια στα αγαπημένα χρώματα της αγγλικής εξοχής, παλιές οικογενειακές γαμήλιες φωτογραφίες απλωμένες σε έναν παλιό ξύλινο μπουφέ, σε ένα παλιό πιάνο… ένα κεντρικό τραπέζι με κεράκια αναμμένα σε κρυστάλλινα μικρά δοχεία. Μαγικά.

Και η νύφη, πανέμορφη, κλασική, χαμογελαστή και απόλυτα σίγουρη για το ταίρι της, ζούσε την στιγμή. Τα μικρά κοριτσάκια των λουλουδιών, τα μικρά ανιψάκια μου, ήταν σαν να είχαν ξεπηδήσει από πίνακα του Ρέμπραντ και ο χώρος που έγινε η τελετή, το castle house, απέπνεε έναν αέρα σχεδόν κρυφό, μυστικιστικό, με μόνο φως τα κεριά και τα γοτθικού ρυθμού παράθυρα… σκηνές αγάπης, όρκοι αιώνιας πίστης και αφοσίωσης, μουσική εμπνευσμένη.

Το ελληνικό στοιχείο έπαιζε και αυτό ένα σημαντικό ρόλο.. αργότερα, μετά από το φαγητό και τους παραδοσιακούς λόγους, του γαμπρού, του κουμπάρου και του πατέρα της νύφης, αλλάξαμε σκηνικό και προχωρήσαμε προς στο μέρος του πάρτι. Αμέτρητα φωτάκια, σ’ ένα πέτρινο οίκημα μας περίμενε η αίθουσα για χορό υπό την μουσική της ζωντανής μπάντας, που έπαιζε καταπληκτικά… δεν άργησε η πίστα να πάρει φωτιά και το αποκορύφωμα της βραδιάς, ένα χασαποσέρβικο, που τραγούδησε μοναδικά ο Ελληνοκύπριος Κωνσταντίνος Ανδρονίκου, ανερχόμενο αστέρι των μιούζικαλ…. «εφτά τραγούδια θα σου πω»… που χορεύτηκε από όλους μας, Άγγλους και Έλληνες μαζί, αγκαλιασμένοι, τρελαμένοι από χαρά, γιορτάζοντας το νεόνυμφο ζευγάρι.

Δεν θέλαμε να τελειώσει η μέρα αυτή… Δεν νομίζω πως θα τον ξεχάσουμε σύντομα αυτόν τον γάμο! Μαγεμένοι και με ένα χαμόγελο στα χείλη λοιπόν, συνεχίσαμε το ταξίδι μας την επόμενη ημέρα για το πανέμορφο Bath. Ο καιρός μας έκανε την χάρη να μας χαρίσει μπόλικο ήλιο και ζέστη. Η όμορφη αυτή πόλη είναι χτισμένη στον ποταμό Avon και απέχει μόλις 20 χιλιόμετρα από την πόλη Bristol. Το Bath έγινε γνωστό για τα ρωμαικά λουτρά του και μετέπειτα για την αρχιτεκτονική του. Τώρα πια προστατεύεται από την Unesco, ως μνημείο για την πολιτιστική του κληρονομιά.

Αφού κάναμε μια βολτίτσα στο κέντρο της πόλης, σαν καλοί τουρίστες και φχαριστηθήκαμε αγγλική φιλοξενία από τα καινούργια πεθερικά της νιόπαντρης ξαδέρφης, πήραμε μια ανάσα και συνεχίσαμε για το Northampton.

Η ημέρα φαίνονταν πως δεν θα τελείωνε ποτέ αφού η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη, και ξέρετε, ταξιδεύοντας σε ένα αγγλικό αυτοκίνητο, που όλα κινούνται «ανάποδα» δημιουργεί μια σχετική εσωτερική αναστάτωση… αγγλική πραγματικότητα και αυστροελληνική κουλτούρα σημειώσατε Χ.

Αφού ξημέρωσε λοιπόν, στο σπίτι του Θείου και της Θείας στο Northampton, φύγαμε για το επόμενο ταξιδάκι μας στην πιο γνωστή πανεπιστημιούπολη του κόσμου, θεωρώ, το Cambridge. Περιττό να σας περιγράψω πως όταν πάτησα το πόδι μου στο συγκεκριμένο μέρος, «ανατρίχιασα» όταν είδα όλα αυτά τα Κολέγια, τα κτίριά τους, τους κήπους τους και τους δρόμους που ήταν ο ένας πιο όμορφος από τον άλλο. Δεν ήξερα τι να πρωτοφωτογραφίσω, τι να θαυμάσω πιο πολύ, που να «γραφτώ»… ήθελα να αρχίσω πάλι τις σπουδές, εδώ αυτή την φορά, να μείνω έστω για έναν χρόνο και να «κρυφτώ», στο Cambridge, να πάρω τα «φώτα» τους και περπατώντας στους δρόμους με βιβλία στο χέρι, να κάνω πικνίκ, να πίνω μπύρες και να φιλοσοφώ… *ζητάω πολλά ;

Δεν νομίζω πως μου έχει κάνει κάτι πιο πολύ εντύπωση στην ζωή μου ως τώρα, όπως αυτό το μέρος…. δηλώνω «ερωτευμένη» και σίγουρη πως δεν ήταν η τελευταία φορά που τα «είπαμε» εμείς οι δυο…

Η πόλη του Northampton δεν είχε να μας προσφέρει πολλά, αλλά το μουσείο παπουτσιού ήταν το κάτι άλλο… Μιας και έχει παράδοση στην κατασκευή υποδημάτων από τον 18ο αιώνα, μπορώ να πω με σιγουριά και ως λάτρης και γνώστης του συγκεκριμένου αντικειμένου, πως δεν έχω ξαναδεί τέτοια συλλογή! Παπούτσια του Μεσαίωνα, άρβυλα που φορούσε ο Έλτον Τζόν, μπαρόκ παπουτσάκια κεντημένα στο χέρι, αυθεντικά Ντιορ του 60, παπούτσια των θρυλικών (πια) Spice Girls και αυθεντικά στρατιωτικά παπούτσια από τον Α Παγκόσμιο πόλεμο ήταν μερικά από τα εκθέματα.

Η τελευταία μας ημέρα θα κατέληγε στο αγαπημένο, πολυσύχναστο, κοσμοπολίτικο Λονδίνο.. Η λέξη χαμός νομίζω πως περιγράφει μια χαρά τον κόσμο που συναντήσαμε στον δρόμο, στον υπόγειο, στα μουσεία. Μια μέρα ασφαλώς και δεν φτάνει για να περιπλανηθεί κανείς στην πόλη, αλλά εμείς κάναμε το καλύτερο δυνατόν. Επισκεφθήκαμε τον Πύργο του Λονδίνου και αφού είδαμε κι εμείς με την σειρά μας την εντυπωσιακή «τοποθέτηση» των κόκκινων λουλουδιών μπροστά στα τείχη, όπως πολύ όμορφα περιέγραψε η συνεργάτιδά μου Ελπίδα Νούσα στο άρθρο της, κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Αφού περπατήσαμε αρκετά, φάγαμε σε μια παραδοσιακή Pub κάπου κοντά στο Covent Garden για μεσημέρι, «χαθήκαμε» κι άλλο στα σοκάκια της πόλης και κλείσαμε την ημέρα μας με ένα γρήγορο βραδινό γεύμα σε ένα από τα πολλά εστιατόρια του διάσημου Άγγλου Σεφ Jamie Oliver.

Νομίζω πως θα μπορούσα να γράψω κι άλλο τόσο για αυτό το ταξίδι στην υπέροχη Αγγλία… είναι μια χώρα με αμέτρητες ομορφιές και ευγενικούς ανθρώπους, που όσο και μην ταιριάζουν οι νοοτροπίες μας, όσο και να μας εκνευρίζει το γεγονός ότι έχτισαν ένα ολόκληρο British Museum γύρω από τα μάρμαρά μας και μπορούν να σε «σκοτώσουν» με το γάντι, πάντα οι Έλληνες (και όχι μόνο) θα θεωρούμε την Αγγλία έναν από τους πιο αγαπημένους μας ταξιδιωτικούς προορισμούς!

Εξάλλου «όποιος γυρίζει, μυρίζει»….

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ