Αλέξανδρος Μπέμπης  

Σωτήριο έτος 1492.
Μήνας Οκτώβριος.
Ημέρα 12η.

Ο Cristobal Colon, μετά από ταξίδι δυο μηνών και δέκα ημερών που ξεκίνησε-κατακαλόκαιρο 3 Αυγούστου-από το λιμάνι Palos της Ισπανίας,αντικρίζει επιτέλους στεριά.

Επιβιβάζεται από την ναυαρχίδα του Santa Maria σε μια βάρκα με λίγους κωπηλάτες και πιάνει ακτή.

Μη περιμένοντας το πλήρωμα να τοποθετήσει σκάλα, ανυπόμονος πηδά από τη βάρκα εκεί που σκάει το κύμα, βρέχοντας τα πόδια του.

Δυο τρία βήματα ακόμη και με έκδηλη συγκίνηση γονατίζει,φιλά και οσφραίνεται το χώμα.

Στρέφεται στους συντρόφους του και με στεντόρειο-έως αλαζονικό-ύφος τους λέει:

”Επιτέλους αδέλφια, με τη βοήθεια του Θεού,τα βάσανά μας τελείωσαν.Φτάσαμε στην Αμερική”(!?)

Ουρανομήκεις ζητοκραυγές, αγκαλιές φιλιά μεταξύ των ναυτών,…”είσαι μεγάλος μεγάλε”…και άλλα τέτοια παρόμοια, συνοδεύουν τα αργά βήματά του στην ενδοχώρα.

Αίφνης προβάλλει μέσα από τις φυλλωσιές μπροστά τους ένας ιθαγενής και τους κόβει τον δρόμο.

Αμήχανη σιωπή επικρατεί όταν βλέπουν τον μυστήριο τύπο να κουνά περίεργα το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού και απευθυνόμενος στον Cristobal Colon, να του λέει:

”Μεγάλε δεν ξέρω πόσο μεγάλος είσαι ούτε για ποια Αμερική με μιλάς. Καρντάσι ένα πράγμα θα σε πω, βάλτο καλά στο μυαλό σου και να θυμάσαι πάντα αυτό που σε λέω.”

ΣΑΝ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr