Αλέξανδρος Μπέμπης  

Σαν σήμερα 29 Απριλίου γεννήθηκε το 1863 και πέθανε το 1933 ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής μας.

Η ζωή του και το ποιητικό του έργο είναι γνωστά σε πολλούς.

Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό,είναι ο πεζός του λόγος.

Κριτικές και αναλύσεις του έργου άλλων λογοτεχνών, άρθρα και επιστολές σε περιοδικά και εφημερίδες σε ελληνικά αλλά και ξένα έντυπα της εποχής, πραγματείες και παρεμβάσεις σε θέματα της τότε επικαιρότητας, όπως η συμμετοχή του στην έντονη αντιδικία μεταξύ Άγγλων δημοσιογράφων και ιστορικών που είχε ξεσπάσει στα τέλη του 19ου αιώνα για τα μάρμαρα του Παρθενώνα που εκλάπησαν από τον Έλγιν.

Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα-την εισαγωγή- από άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΚΛΕΙΩ της Λειψίας τον Δεκέμβριο του 1891 σχετικά με το έργο του Σαίξπηρ με τίτλο ”Ο ΣΑΚΕΣΠΗΡΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ” από τα ΑΠΑΝΤΑ ΚΑΒΑΦΗ των ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΦΥΚΙΡΗ (1982).

Εκτιμώ περισσότερον τας παρατηρήσεις των μεγάλων ανδρών παρά τα συμπεράσματά των.

Οι μεγαλοφυείς νόες παρατηρούσι μετ’ ακριβείας και ασφαλείας όταν δεν μας εκθέσωσι τα υπέρ και τα κατά ενός ζητήματος δυνάμεθα ημείς να ποιήσωμεν το συμπέρασμα.

Διατί όχι αυτοί; θα με ερωτήσωσιν. Απλώς διότι δεν έχω πολλήν πεποίθησιν περί της απολύτου αξίας ενός συμπεράσματος.

Από αυτά τα διδόμενα εγώ σχηματίζω τοιάυτην κρίσιν και άλλος άλλην, είναι δε δυνατόν να ήναι αμφότεραι εναντίαι και αμφότεραι ορθαί καθ’ όσον αφορά έκαστον άτομον,
διότι υπαγορεύονται υπό των ιδιαιτέρων μας περιστάσεων και ιδιοσυγκρασιών ή συμμορφούνται προς αυτάς.

Δεν εννοώ με αυτά να καταστήσω τους συγγραφείς αναποφασίστους όλως διόλου. Το τοιούτο θα ήτο υπερβολή.

Θέλω μόνο να είπω ότι δεν αγαπώ την υπερβολικήν δογματικότητα.

Τα άνω έγραψα ως εισήγησιν ωραιοτάτων στίχων του Σακεσπήρου περί ζωής, ους ανέγνωσα προ ολίγων ημερών και εν οις ο συγγραφεύς μας λέγει πολλά χωρίς οριστικώς να μας επιβάλλη τι.

Ακολουθεί διάλογος από το δράμα του Σαίξπηρ MEASURE FOR MEASURE, μεταξύ του Κλαύδιου και του Δούκα της Βιέννης για το μάταιο της ζωής όπου ο Καβάφης αφού αναλύει και αιτιολογεί την άποψή που διατύπωσε στην εισαγωγή, καταλήγει στον επίλογο

…”Ήμείς οι Έλληνες έχομεν την ματαιότητα ή την φιλοδοξίαν να θέλωμεν πάντοτε να φέρωμεν εις όλα και τους δικούς μας μέσα”… και τελειώνει με απόσπασμα από ένα Νεκρικό Διάλογο του Λουκιανού…

ΔΙΟΓ. ‘Αρα ούν επλούτεις, είτα ανιά σε το πολλήν τρυφήν(*) απολιπόντα τεθνάναι;
ΠΤΩ. Ουδέν τοιούτον, αλλ’ έτη μεν εγέγονεν αμφί τα ενενήκοντα, βίον δε άπορον από καλάμου και ορμιάς είχον ες υπερβολήν πτωχός ών άτεκνός τε και προσέτι χωλός και αμυδρόν βλέπον.

ΔΙΟΓ. Είτα τοιούτος ών ζην ήθελες;

ΠΤΩ. Ναι,ηδύ γαρ ήν το φως και το τεθνάναι δεινόν και φευκτέον.

(*) τρυφή=η πολυτέλεια, η μαλθακότητα, η ζωή χωρίς σκοτούρες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr