Ο Νίκος Βασιλειάδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας

Είναι η εποχή των μαγισσών. Οι μάγισσες είναι αυτές που σκοτεινά και υποχθόνια διαφεντεύουν τη φύση και προφητεύουν το πεπρωμένο των ανθρώπων. …Ο Μάκβεθ άρχοντας του Γκλαμις πρόκειται να γίνει άρχοντας του Κώντορ, και στη συνέχεια… βασιλιάς της Σκωτίας. Αλλά όχι χωρίς να βάψει τα χέρια του με αίμα. Ο Μάκβεθ τυφλωμένος από την αλαζονεία της εξουσίας έχει πειστεί ότι ο θρόνος του ανήκει δικαιωματικά, ελέω μοίρας, και γνωρίζει πως μόνον πατώντας επί πτωμάτων μπορεί κανείς να αναρριχηθεί σε αυτόν τον θρόνο. Η δίψα για εξουσία, είναι ισχυρή.

Από τη πρώτη στιγμή που στιγμή που ακούει την προφητεία, ο Μάκβεθ ήδη έχει φανταστεί και έχει αποδεχτεί εσωτερικά τη δολοφονία του Ντάνκαν και μολονότι στην αρχή αποφεύγει την ιδέα, η σύζυγός του, της οποίας η θέληση φαίνεται πιο ισχυρή από τη δική του, τον παροτρύνει να το κάνει. Ο Μάκβεθ δολοφονεί τον Ντάνκαν, εκτρέποντας δόλια τις υποψίες προς τα δύο παιδιά του βασιλιά. Αυτά τα παιδιά εγκαταλείπουν τη χώρα και ο Μάκβεθ, καθώς είναι ο πιο κοντινός κληρονόμος, ενθρονίζεται. Μέσα από μια αναπότρεπτη αλυσίδα γεγονότων, ο Μάκβεθ, ένας άνθρωπος θαρραλέος και διόλου κακός, καταλήγει να γίνει η κλασική μορφή ενός τυράννου που όλοι μισούν και όλοι τον φοβούνται όλοι. Ο Βασιλιάς κατέχεται διαρκώς από το φόβο της προδοσίας και της εξέγερσης και η αυλή του περιστοιχίζεται από δολοπλόκους, δολοφόνους και συκοφάντες, κάτι που τον υποχρεώνει να γίνεται ολοένα και πιο σκληρός με την πάροδο του χρόνου. Η αρχική ηθική αναστολή χάνεται, η διστακτικότητα δίνει την θέση της στην θηριωδία και ο Μάκβεθ μεταμορφώνεται στον άνθρωπο που τελικά σφαγιάζει γυναίκες και παιδιά χωρίς να διστάζει ούτε για μία στιγμή, ενώ η λαίδη Μάκβεθ χάνει όλη την ψυχρότητά της και πεθαίνει μισότρελη.

Από την αρχή ώς το τέλος ο Μάκβεθ οδηγείται από έγκλημα σε έγκλημα όχι από έμφυτη κακία, αλλά μόνον από αυτό που του εμφανίζεται σαν μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα, αναγκαιότητα που δικαιολογεί στους μεγάλους του μονολόγους προς τον θεατή εν είδη διαγγέλματος, θέλοντας να τον κάνει συνένοχο, χρησιμοποιώντας τον στην προσπάθεια του να καταλάβει και ο ίδιος, αλλά και οι θεατές, την έννοια του θανάτου, το εδώ και το τώρα, το αύριο, το χθες, τον φόβο, το τίποτε στον κόσμο των ενστίκτων.

Σε άλλη κλίμακα αλλά με τον ίδιο και ίσως ακόμη πιο επικίνδυνο τρόπο βλέπουμε τον σημερινό μας ηγέτη να συμπεριφέρεται με τρόπο αρκετά ανάλογο προς εκείνον του Μάκβεθ. Ο Μάκβεθ είναι η ιστορία του επηρμένου αλαζόνα που χρησιμοποιεί την εξουσία που του δόθηκε για να εξαφανίσει τους άλλους αρκεί να διασωθεί αυτός, να κρατηθεί γαντζωμένος στην καρέκλα της εξουσίας βουτώντας τα δάκτυλα των ποδιών του σε ένα πάτωμα πλημμυρισμένο από το αίμα των υπηκόων του. Η ιστορία μιας οποιασδήποτε ανθρώπινης ύπαρξης που επωφελείται από μια άθλια περίσταση, για να αισθανθεί πιο σημαντική βασισμένη στην απατηλή ανθρώπινη πεποίθηση ότι μια ενέργεια μπορεί να παραμείνει απομονωμένη και να αποδειχθεί επιτυχής.

Ο Ηγέτης Μάκβεθ της δικής μας καθημερινότητας είναι αυτός που κραυγάζει: Θα διαπράξω μόνον αυτό το έγκλημα για να πετύχω το σκοπό μου και αμέσως μετά θα γίνω αξιοσέβαστος…Εκεί που κακός και ο ήρωας συμπίπτουν.