Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Ορκίσου,
πως δεν θα με αφήσεις ποτέ.

Ορκίσου,
πως δεν θα με κάνεις να πονέσω.

Ορκίσου,
πως δεν θα με προδώσεις, ξαφνικά, ανυποψίαστα.

Λόγια που έμειναν ξεκρέμαστα,
λόγια που σκόρπισαν
και πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια.

Ακόμη και αν δεν είμαστε μαζί,
ακόμη και αν δεν ήτανε ποτέ γραφτό μας να ξημερώσουμε,
να ολοκληρώσουμε,
θαρρώ πως ήρθε η στιγμή,
αυτή που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε.

Ίσως να΄ναι καλύτερα έτσι.

Όσες φορές και αν φαντάστηκα τον κόσμο μου μαζί σου
όσες φορές και αν κορόιδεψα τον ίδιο μου τον εαυτό
ακόμα και όταν η ψυχή μου φώναζε το λάθος
εγώ επέμενα, σταθερά εκεί, παραδειγματικά,
για να αποδείξω κάτι.

Το κύκνειο άσμα σου δεν θέλω να γίνω.

Πονάς, το ξέρω
πονάω, το νιώθω
λέξεις που γίνονται μαχαίρια στην καρδιά, και με ματώνουν
πράξεις που μοιάζουν με ασήκωτους βράχους,
γκρίζα σύννεφα πάνω από την ήρεμη χειμωνιάτικη θάλασσα
και ένα φως που δεν λέει να βγεί
ένα χέρι που δεν βρίσκει το άλλο
και μια αγάπη που δεν της έμελλε να δεί ευτυχισμένο τέλος.

Όσα δάκρυα,
όσοι αναστεναγμοί,
όσα άγρυπνα βράδια και αν περάσουν,
η αλήθεια της ψυχής θα βρίσκει πάντα τον μοναχικό της δρόμο
και θα δείχνει την σωστή πορεία, σαν πυξίδα.

Τα καθημερινά, τα δικά μας
θα πάψουν να ηχούν στους τοίχους
και οι πόρτες θα κλείσουν
τα παράθυρα και οι καθρέφτες θα σκεπαστούν
και το κακό θα ξορκιστεί
θα αλλάξει τόπο.

Ανάμνηση θα γίνεις
και εγώ θα ψάχνω να βρω τρόπο να σωθώ,
από όλα αυτά που με έχουν πονέσει,
από όλα αυτά που με έχουν σημαδέψει.

Θα συνεχίσω να πιστεύω,
θα συνεχίσω να αγαπάω την ζωή,
το φως του έρωτα,
να πιστεύω στην αγάπη που με γέννησε,
αφού χωρίς αυτή, θα ζούσα στο σκοτάδι,
αυτό που με φοβίζει πιο πολύ και απ΄τους ανθρώπους.
Κι εγώ θα ψάξω να σε βρω,
σε στίχους που πονάνε,
σε ουρανούς που κλαίνε,
και σε αγκαλιές που κρύβουν λόγια
και όταν θα αντικρίσω τα μάτια που μιλούν μες την ψυχή μου ξανά,
θα σταματήσω τον χρόνο
και θα τον ξεγελάσω, έστω για μια στιγμή.

Για μια ζωή,
ακόμη και αν δεν ήταν μαζί σου,
να μην ξεχάσεις ποτέ σου πως σε αγάπησα.