* Η Λουσίλ Πετρίδου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο”, όπου περιγράφει με χιούμορ πώς νίκησε τον καρκίνο του μαστού. 

Αναπολούσα πρόσφατα τις στιγμές των «παχιών πασοκικών αγελάδων» των δεκαετιών του 80΄και του 90΄.

Μαθήτρια λυκείου ήμουν ακόμη και γυρνουσα σπίτι από ξενύχτι, για να βάλω την ποδιά και να ξαναφύγω κατευθείαν για το σχολείο. Κάθε μέρα. Όλες τις καθημερινές.Επανάσταση! Και έφερνα και ακόμη καλυτερους βαθμούς! Ζουσα για την στιγμή που, φορωντας τις βάτες, το baggy jean ή το κολάν με τις γκέτες, θα βρισκόμουν στην μέση της πίστας να στροβιλίζομαι! Και με ένα ποτό όλη τη νυχτα παρακαλώ! Μα σε μεθούσε η νιότη και η γενικότερη διάθεση ευμάρειας (έστω και επίπλαστη) που επικρατούσε!

Ποιος να πιστέψει σήμερα ότι υπήρχε εποχή που ο κόσμος άντεχε οικονομικά ή ειχε την διάθεση να βγαίνει κάθε μέρα; Και μετά ήρθε η εποχή των σπουδών με δουλειά μαζί, και μετά εποχή των 2 δουλειών μαζί, αλλά η έξοδος…έξοδος! Ακούραστοι , χαρούμενοι, αισιόδοξοι, δουλευταράδες και γλετζέδες, οι νέοι της εποχής ζουσαν το ονειρό τους! Born To Be Alive με τα όλα του!

Η disco στις δόξες της, τα πρώτα ελληνικά σουξέ κάνουν την εμφανισή τους με το Μαμπο Μπραζιλέιρο, το Κοκκινο Φουστάνι, το Πάμε για τρέλες στις Σευχέλες, το Κυκλοφορώ κι Οπλοφορω… Φσσσστ Φσσσστ, Φσσστ με υποδεχόταν ο ήχος του πιεσόμετρου κάθε ξημέρωμα που γύριζα στο σπιτι. Ο μεγαλύτερος ψυχολογικός εκβιασμός δεν ήταν ομιλών, δεν είχε λέξεις, ήταν ένα τοσο δα μηχανηματάκι στα χέρια της πολυμήχανης μάνας σε απόγνωση….

Περιέγραφε με τον πιο καθοριστικό και γλαφυρό τροπο την φράση:

-Εσύ θα με σκάσεις, θα με στείλεις στον άλλον κόσμο!

Υπηρχαν και περιπτώσεις που μετά το φσσστ, φσσστ, φσσστ, σειρά είχαν και τα λόγια… Θυμάμαι έκανα μπάνιο για να πάω στη δουλειά και τραγουδούσα: «Τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυο-δυο ωωωωωωω έτσι κάνω και γωωωωω» και η φωνή της μάνας από μέσα: -Όχι όλα τα κορίτσια, μόνο οι αλήτισσες!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την εποχή του πιεσόμετρου, ειδικά τώρα που στα χρόνια της ωριμότητας μου, ο κόσμος έχει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, είναι άνεργος, δεν κάνει όνειρα, χρεοκοπεί, υποφέρει, μεταναστεύει, πόσο μάλλον δεν τραγουδάει και δεν χορεύει όπως παλιά!

Ο σκληρός καπιταλισμός εκτός από τα σπίτια και τις δουλειές, την ελπίδα και τα χαμόγελα μας πήρε μάλλον και τα πιεσόμετρα από τα σπίτια…