Θα περιαυτολογήσω.

Πάλι…

Και δεν θα το κάνω όπως ο συμπαθής ασθενής μου που μού είχε πει κάποτε: “χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, ο φίλος μου ο Πέτρος είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος !”.

Συνειρμικά, μου έρχεται στον νου κι άλλος ένας ασθενής μου, (βλέπετε, με τους αρρώστους μου δεν ασχολούμασθε αποκλειστικά και μόνον με ζητήματα υγείας – ή ακριβέστερα, της υγείας τους !), ο οποίος αναφερόμενος σε μία κοινή γνωστή μας μου είπε: ” Α, η κυρία Παπαδοπούλου, (τυχαίο όνομα), είναι πολύ καλή! Είναι μία εξαιρετική κυρία! Είναι πολύ τζέντλεμαν!”.

Αυτήν την φορά θα περιαυτολογήσω χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός τρίτου ασθενούς μου!

Πρόκειται για έναν αξιαγάπητο, λεβέντη, θαρραλέο παππού, ο οποίος, μέσα από την βραχύχρονη επαφή μας, αισθάνθηκε τόσο οικεία μαζί μου, όσο κι εγώ μαζί του. Ένα είδος coup de foudre, (ελληνιστί κεραυνοβόλου), όχι έρωτος, αλλά αμοιβαίας συμπάθειας!

Παρένθεση: Εμείς οι ενδοσκόποι, λόγω της προηγμένης τεχνολογίας που έχουμε στην διάθεσή μας, βλέπουμε τις βλάβες με τα μάτια μας και τις “αγγίζουμε”, αν όχι με τα χέρια μας, οπωσδήποτε με τα εργαλεία μας, in real time and real life! Δεν κυνηγούμε τις, συχνά φευγαλέες, σκιές τους, όπως οι απεικονιστές, (ακτινολόγοι, υπερηχολόγοι, κ.λπ.), πασχίζοντας να τις αποκωδικοποιήσουμε, γεγονός που μας καθιστά, (όχι πάντα βέβαια), αρκετά ακριβείς διαγνώστες, παρέχοντάς μας και την ευχέρεια να διατυπώνουμε με σαφήνεια τις διαγνώσεις μας μ’ έναν τρόπο που, φορές-φορές, αγγίζει τα όρια της θρασύτητας, αλλά και να δίνουμε πολύ συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με την αντιμετώπιση και την πρόγνωση των ασθενειών, (επαναλαμβάνω, όχι πάντα!).

Προς θεού, και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν λέω ότι εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους και είμαι βέβαιος ότι οι έμπειροι και καλόπιστοι απεικονιστές ξέρουν καλά τι ακριβώς εννοώ.

Πάντως, στην περίπτωση του κοτσονάτου, εύψυχου, λεβεντο-παππού, υπήρξα τόσο κατηγορηματικός περί την διάγνωσή μου και περί το πρακτέον, που η αντίδρασή του ήταν να γελάσει!

Γέλασε, μετά την διαβεβαίωσή μου ότι, επί λέξει, “…αν ακολουθήσετε τις οδηγίες μου και τις συστάσεις μου, θα πεθάνετε σε βαθιά γηρατειά, από άλλην αιτία! ” και συνόδευσε το γέλιο του με την δήλωση: “Λοιπόν γιατρέ, πολύ μου αρέσεις!”

Πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και νά σου τον πάλι τον παππού μπροστά μου, πάντα κοτσονάτο, χαμογελαστό και σαφώς ικανοποιημένο από την εξέλιξη της πάθησής του!

Αφού εξαντλήσαμε τα δικά του, παρακολουθώ το πρόσωπό του να παίρνει μιάν έκφραση λίγο πονηρούτσικη, λίγο ένοχη, με τα ματάκια του να λάμπουν και, χωρίς χρονοτριβή, μού εξομολογείται:

“Ξέρεις γιατρέ, επειδή μου αρέσει να είμαι ειλικρινής μαζί σου, όπως άλλωστε υπήρξες κι εσύ μαζί μου, εγώ ρώτησα και έμαθα για σένα!”.

Ωχ, λέω μέσα μου, και τον ρωτώ: “Και τι σας είπανε;”.

Πετάγεται, καθόλου τυχαία, η εξ ίσου συμπαθέστατη και πολύ καλοβαλμένη σύζυγός του, η οποία μού έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε, προκαταβολικά, να “σώσει την κατάσταση!”, και λέει: “Εξαίρετος επιστήμων και…”, την διακόπτει ο παππούς και λέει κοφτά: “Ιδιόρρυθμος!“.
Ακούω εγώ “ιδιόρρυθμος”, βάζω τρανταχτά γέλια και του λέω : “Έχουν δίκιο! “.

Εκείνος, όμως, συνεχίζει απτόητος: “Ε, να, πηγαίνει, λέει, στο νοσοκομείο με το ποδήλατο, και είπανε και για το κοτσιδάκι. Έχει, λέει, κι ένα κοτσιδάκι!”.

Δώσ’ του κι άλλα γέλια εγώ!

“Λαμπρός επιστήμων!” επιμένει η σύζυγος, θέλοντας να απαλύνει λίγο τις αλγεινές, (νομίζει), εντυπώσεις!

Εγώ βέβαια, γνωρίζω ότι η περισσότερη λαμπρότητά μου οφείλεται κυρίως στην φαλάκρα μου, και εν μέρει, στο προαναφερθέν τεχνολογικό πλεονέκτημα που έχουμε οι ενδοσκόποι, έναντι των άλλων ειδικοτήτων!

Ό,τι και να πούμε, ο παππούς υπήρξε ειλικρινής και αυθόρμητος, και καθόλου δεν έδειξε να ενοχλείται ούτε από την ποδηλατική μου δραστηριότητα, ούτε και από την, λόγω κοτσιδακίου, “ιδιαίτερη” εμφάνισή μου! Αφήστε που η σύζυγος επέμενε σθεναρά στο ” λαμπρός και εξαίρετος επιστήμων”!

Στον επίλογο, θα σταθώ στα εξής λίγα, μπορεί και ασήμαντα, σημεία:

α) Οι πληροφοριοδότες του παππού απεδείχθησαν ακριβολόγοι!

β) Η αμείλικτη κοινωνία μας, ασκεί, δια του κουτσομπολιού, έναν αποτελεσματικότατο έλεγχο στα μέλη της! Αλίμονο σε όποιον ξεφύγει κατά πολύ από τους μέσους όρους, και δεν μπορεί να υποστηρίξει τις επιλογές του με άνεση, για να μην πω θράσος!

γ) Ο χαρακτηρισμός “ιδιόρρυθμος”, έχει αμφίσημη, ή μάλλον, πολύσημη έννοια: Μπορεί να καλύψει μία τεράστια γκάμα από το “πολύ μαλάκας”, μέχρι το “σαχλαμάρας”, ή το “γραφικός” ή το “διαφορετικός” ή το “προχωρημένος”, ή το “χαλαρός”, ή, ή, ή… (την συνέχεια την αφήνω σ’ εσάς).

δ) Η εμπιστοσύνη του παππού στο άτομό μου δεν επηρεάσθηκε ούτε κατ’ ελάχιστο απ’ όσα έμαθε για μένα!

ε) Εγώ τώρα, πώς να χρεωθώ το “ιδιόρρυθμος”, σαν φιλοφρόνηση μετ’ επιφυλάξεως, ή σαν συγκεκαλυμμένη προσβολή;

Το αφήνω και αυτό σ’ εσάς!

Ο παππούς, όμως, έχω την εντύπωση ότι γνωρίζει καλύτερα απ ‘όλους μας τι σημαίνει «ιδιόρρυθμος»…

Γιάννης Στουραΐτης