Αλέξανδρος Μπέμπης  

Ο χρόνος κυλούσε ανεπαίσθητα στη κλειστή μας γειτονιά. Θα μπορούσες να πεις και μονότονα αλλά δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης. 

Καμιά εικοσαριά οικογένειες, σε μονοκατοικίες αραδιασμένες σαν χάντρες κομπολογιού γύρω από την μεγάλη αλάνα.

Το πρωί οι άντρες στη δουλειά, τα παιδιά στο σχολείο, οι γυναίκες τα συνηθισμένα.

Το απόγευμα κάποιοι μπαμπάδες τάβλι και πρέφα στο πλακόστρωτο κάτω από το καβάκι-δεν υπήρχε καφενείο κάπου κοντά-και άλλοι στο κουβεντολόι.

Ποδόσφαιρο. ΗΡΑΚΛΗΣ, ΑΡΗΣ άντε και λίγο-τότε- ΠΑΟΚ και πολιτική. Έντονη περίοδος το ’65. Νωπός ακόμη ο απόηχος από τη δολοφονία του Λαμπράκη.

Τα παιδιά στην αλάνα. Μπάλα από νωρίς, κυνηγητό, ”τσιλίκα τσομάκα”, ”κλέφτες και αστυνόμοι”, ”βασιλιά βασιλιά” όταν σουρούπωνε και κρυφτό όταν πλησίαζε το σκοτάδι. Μέχρι να μπήξουν οι μάνες τις φωνές.

Οι γυναίκες τα συνηθισμένα.

Πόρτες ξεκλείδωτες, παντζούρια αμαντάλωτα.

Παππούδες και γιαγιάδες-μερικές φορούσαν ακόμη τσεμπέρι-σχολίαζαν το αναπόφευκτο μοιραίο.

”Του ‘ρθε νταμπλάς” ήταν το εγκεφαλικό, ”συμφόρηση” το έμφραγμα.

Και κλάμα για τις χαμένες πατρίδες ή τους μετανάστες γύρω από το ξύλινο ραδιόφωνο. Εκείνα με τις λυχνίες που έπρεπε να ζεσταθούν πέντε λεπτά για να ”παίξει”.

Κάθε απόγευμα Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ με μουσικό σήμα έναν από τους έξοχους ελληνικούς χορούς του Σκαλκώτα.

Την επόμενη πάλι τα ίδια. Σαν θίασος από μαριονέτες κρεμασμένες από τους σπάγκους που έπαιζε το ίδιο έργο.

Δεν υπήρχε πλήξη. Ήταν ο μικρόκοσμος που ζούσαμε. Γαλήνιοι και ευχαριστημένοι. Δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης…

Ο πατέρας μου έκανε περισσότερη παρέα με έναν έμπορο που είχε ”πάρε-δώσε” με Γερμανία. Είχε και Γερμανίδα γυναίκα. Και το πιο μοντέρνο σπίτι.

Οι Ελληνίδες ”τικ-τικ” με τα πασουμάκια στο καλντερίμι, η Γερμανίδα ”τοκ-τοκ”με τα σαμπό. Πρώτη φορά έβλεπα σαμπό…

Και πρώτη φορά-εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα του ’65- ήταν που άκουσα μια μαγική λέξη. ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ…

– ”Θα μας τη φέρει ο Βασίλης από τη Γερμανία”, είπε ο μπαμπάς.

– ”Τι να την κάνουμε;”, ρώτησε η μαμά.

– ”Να βλέπουν, να περνούν την ώρα τους οι γονείς σου”.

– “Πόσο κάνει;”

– ”Μην ανησυχείς. Με δόσεις. Ας τσοντάρει και λίγα ο παππούς από τη σύνταξη”.

– ”Καλά. Ας είναι”…και ήρθε στο σπίτι το μαγικό κουτί μέσα σε ξύλινο κουτί γεμάτο φελιζόλ. Πρώτη φορά έβλεπα φελιζόλ…

Μάστορας με πένσες και κατσαβίδια. Κεραία, καλώδιο και…”στην Ελλάδα δεν έχουμε σταθμό…θα πιάνετε Γιουγκοσλαβία”…

Ένα νέο διάπλατο παράθυρο άνοιξε μπροστά στα εκστασιασμένα παιδικά μάτια. Ένας άλλος κόσμος. Που με περίμενε και δεν περίμενε συγκρίσεις.

Κάθε Πέμπτη βράδυ έδειχνε όπερα. Τις υπόλοιπες μέρες και ώρες, ειδήσεις, συζητήσεις, πολιτιστικά και αθλητικά.

Κάθε Κυριακή ποδόσφαιρο. Γράμματα στο Κυριλλικό αλφάβητο. Ήξερε ο παππούς. ΠΑΡΤΙΖΑΝ-ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ νούλα σπρέμα νούλα(=0-0).

Κάποιο πρωί-ναι. Αυτό της Πρωτοχρονιάς ’66-ένα σύμβολο με αστέρια σε κυκλική διάταξη και μια λέξη γραμμένη ανάμεσα στα αστέρια.

EUROVISION. Σαν αστραφτερές χάντρες σε κομπολόι. Πρώτη φορά το έβλεπα…

…και σύνδεση με Βιέννη για την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία.

Κάθε φορά που άκουγα το μουσικό σήμα, παρατούσα τα πάντα και έτρεχα να δω αυτόν τον άλλο κόσμο που ρουφούσα σαν σφουγγάρι.

Καλοκαίρι του ’66 Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου από την Αγγλία. Φεστιβάλ Τραγουδιού της Ιταλίας από το Σαν Ρέμο. Αγώνες αυτοκινήτων και…

…Μάιος του ’67 Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Τραγουδιού. Νικήτρια μια τραγουδίστρια από την Αγγλία με ένα τραγούδι που έμελλε να είναι από τα πιο διαχρονικά.

Από τα ελάχιστα πρώτα που δεν ξεχάστηκαν και η μελωδία του ακούγεται ακόμη και στις μέρες μας σε ινστρουμένταλ.

Και η Sandie Shaw με το PUPPET ON A STRING (μαριονέτα κρεμασμένη από σπάγκο), δροσερή, ξυπόλυτη και με μίνι.

Μαθημένο το μάτι στα πασουμάκια και το τσεμπέρι, πρώτη φορά έβλεπε ξυπόλυτη με μίνι…

Καλή σας απόλαυση.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr