25 χρόνια μετά… Σαν σήμερα… Ξημερώματα 9 προς 10 Νοεμβρίου του 1989…

Που οι τελευταίες μάσκες έπεσαν. Ή μάλλον οι προτελευταίες. Τουλάχιστον για την Ευρώπη. Ένα σύγχρονο αίσχος της ανθρωπότητας, του δεύτερου περίπου μισού του πολυ-ματωμένου 20ού αιώνα, κατέρρεε. Ή μάλλον γκρεμιζόταν. Από τις 4 το πρωί, η γροθιά όλων αυτών που κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν για λογαριασμό τους, στο όνομα του Λαού και της Δημοκρατίας (ποιάς άραγε) να τους γκετοποιήσουν, έσφιξε τόσο απόλυτα και οριστικά, που γκρέμισε το κατάπτυστο σύνορο που χώριζε τον ίδιο λαό. Οι για 28 χρόνια φιμωμένοι, δικασμένοι, καταδικασμένοι, ζωντανεύοντας τις σκιές των εν ψυχρώ και αδίκως εκτελεσμένων, των ανοίκεια στερημένων την ελευθερία τους, των φιμωμένων και τρομαγμένων ψυχών, που αμέσως σχεδόν μετά τον πόλεμο, έμελλε να ζήσουν την πιο βάρβαρη φρικαλεότητα σε καιρό ειρήνης, τη στέρηση της συνολικής τους ελευθερίας, πήραν την απόφαση να ανασάνουν. Να γκρεμίσουν το χώρισμα , που θεμελιώθηκε το 1945 στη Σύνοδο της Γιάλτας. Το μοίρασμα του κόσμου. Παρόντες εκεί και χασάπηδες, οι πάντα ισχυροί. Απόντες και ερημο-καταδικασθέντες, οι πάντα εξαπατημένοι, οι πάντα προ τετελεσμένων γεγονότων, λαοί.

Το «τείχος του Βερολίνου»… Επιστέγασμα του ψυχρού πολέμου και του αποκλεισμού του Βερολίνου , που είχε ήδη αρχίσει από το 1948, ενώ από το 1952 άρχισαν προοδευτικά οι απαγορεύσεις εξόδου από τη χώρα και σε περιορισμένη κλίμακα οι άδειες διελεύσεων ως «ταξιδιωτικές διευκολύνσεις», κυρίως ή και σχεδόν αποκλειστικά σε μη παραγωγικές δυνάμεις του πληθυσμού.

Το Δόγμα Μπρέζνιεφ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ανατολικής Γερμανίας και οι οικοδόμοι, «κατά τα γνωστά», ύψωναν τάχα ένα προστατευτικό φράγμα για να προφυλάξει τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας από την εγκατάλειψη, τη φθορά, τη διάβρωση, την κατασκοπεία, τη δολιοφθορά, το λαθρεμπόριο, το ξεπούλημα και την επιθετικότητα της Δύσης. (Σας θυμίζουν τίποτα;…). Στην πραγματικότητα, το φιλο-λαικόν έργον, στρεφόταν κατά των ίδιων των πολιτών.

Ο Αντενάουερ, μετριοπαθής παίκτης, ζήτησε από τον λαό της Δυτικής Γερμανίας, ψυχραιμία.

Ο Κέννεντυ, από τη μια εις άπταιστον γερμανικήν, στο λόγο του «ich bin ein Berliner=εγώ είμαι ένας βερολινέζος» κι από την άλλη λέγοντας «καλύτερα ένα τείχος από τον πόλεμο», έθεσε τα όρια της ανοχής του στην εξασφάλιση της προσβασιμότητας και βιωσιμότητας του Δυτικού Βερολίνου, υποδεικνύοντας έτσι τη λύση για διχοτόμηση.

Ο Μακ Μίλλαν από την άλλη, σφυρίζοντας αδιάφορα-κατά τον προσφιλή του τρόπο- δεν έβλεπε πουθενά κάτι το παράνομο, σε μια διαχωριστική γραμμή.

Και η φαρδοκάπουλη μαμά Σοβιετία, νοιαζόταν μόνο για τις οικονομικές υποχρεώσεις που είχαν απέναντί της, οι χώρες που βρισκόταν κάτω από την κηδεμονία της.

Να το πεις προδοσία, να το πεις πουστιά, ποιόν να πρωτο-δείξεις σε αυτή την ενορχηστρωμένη συμπαιγνία, όπου μεταξύ τους λυκόφιλοι (εσείς πείτε τους και συμμάχους), συνεννοούνται να « ξυλεύσουν την πεσούσαν δρυν», για τα δικά του συμφέροντα ο καθένας…

Μονάχα ο Βίλλυ Μπράντ, μπροστάρης 300.000 συμπατριωτών του, όρθωσε το ανάστημα και τη φωνή της διαμαρτυρίας του το 1961, την επίμαχη χρονιά, όχι για τις εντυπώσεις αλλά από μια βαθειά εθνική αγωνία και ιδεολογική ανησυχία για το μέλλον των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Ποιος ίδρωσε;

Το αποτέλεσμα της φασιστικής επιβολής του αισχρού, για τη μοναδικότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την αυτονομία της οικείας και ελεύθερης βούλησης τείχους, είναι 238 νεκροί, μέσα σε 28 χρόνια-ανάμεσά τους και δυό Ελληνες- θύματα όλοι της διαφοροποίησής τους από μια απόφαση που τους αποστερούσε την αυτοδιάθεση.

Η ιστορική πύλη του Βραδεμβούργου, ένθεν και εκείθεν στολισμένη με προειδοποιητικές πινακίδες ACHTUNG!

Kατά τα άλλα, η ΛΔΓ ευημερούσε, κοιμίζοντας (έτσι νόμιζε) τους πολίτες ότι η μεγάλη μαμά τους σκέπει και δεν χρειαζόταν ο πειρασμός του συγκριτικού στοιχείου της Δύσης.

Μα ο λαός, που είναι παντού ίδιος και παντού άγιος, αφού με λύσσα επιχειρούσε να φύγει τρέχοντας από τον «λαικό φασισμό», πηδώντας συρματοπλέγματα, βάφοντας με το αυθεντικό κόκκινο του αίματός του τη βούλησή του για ελευθερία σκέψης, διακίνησης και διάθεσής του, ενέγραψε εις το όσχεον την παραμυθολογία που το «λαικό καθεστώς» κάθε λίγο πρέζαρε με δελτία τύπου και με εξαγγελίες του πολίτμπιρο το πόπολο, περί προοδευτικώς παρεχομένων διευκολύνσεων για μετακινήσεις πλην υπό όρους και αν και εφόσον και να’χανε να λέγανε…

Βγάζοντας τη δική του πραγματική λαϊκή ετυμηγορία κι όχι την παραχαραγμένη σε συνευρέσεις «εταίρων», τυπικών ή ατύπων είτε σε συστάσεις συμμοριών και λαϊκών δικαστηρίων, ντυμένων το χρώμα της επανάστασης του λαού, ερήμην και σε βάρος του λαού και…

Και μια μέρα σαν τη σημερινή και σαν το αυριανό ξημέρωμα, αποφάσισε ή μάλλον, δεν πρόλαβε ν αποφασίσει, πήρε έτσι απλά στα χέρια του τα πραγματικά εργαλεία της εργατιάς ,τη δύναμη και τη θέληση και γκρέμισε τον κίβδηλο φραγμό που του θέσανε , στην ελεύθερη και προς πάσα κατεύθυνση επικοινωνία του.
Με ηχηρό μήνυμα προτροπής, μήνυμα συνείδησης, μήνυμα επίγνωσης, συντονίζοντας μαζί του τις ψυχές και τις σκέψεις όλου του κόσμου:

«Άλλαξε τη ζωή σου! Μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν, επικαλούμενος το δικό σου καλό, να σου στερήσει αυτό, που ο Θεός χάρισε απλόχερα σε κάθε πλάσμα του: Την ελευθερία. Στο όνομα καμμιάς δημοκρατίας. Στο όνομα κανενός λαού. Στο όνομα καμμιάς κυριαρχίας.

Όσο για την ολοκληρωτική θεώρηση, όσο και στάση ζωής, εμβαθύνοντας περισσότερο στην ιστορία των πραγμάτων, ο κάθε νοήμονας ας βγάλει μόνος του το συμπέρασμα και ας αποφασίσει, «με ποιόν θα πάει και ποιόν θ’ αφήσει».
Και μιας και μνημονεύσαμε-λόγω της ημέρας-την πτώση του τείχους του Βερολίνου και μιας και πρέπει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση και μιας και πρέπει να γκρεμίζουμε όλα όσα μας κλείνουν τον ορίζοντα υπάρχει μια τελευταία πρωτεύουσα χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κομμένη στα δύο.

Σαράντα χρόνια τώρα.

Αλήθεια, σας λέει τίποτα το όνομα Λευκωσία;

Δημήτρης Μπρούχος