Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μέχρι το ξημέρωμα έβρεχε. Οι απέναντι είχαν πάλι μουσικές…νταλκάδες…χαμό.
Εκεί κάπου κοντά στις 5 κάποιος γείτονας απελπίστηκε. Φωνές, απειλές για αστυνομίες. Η μουσική αντί να χαμηλώνει δυνάμωνε…Αναψαν κι άλλα φώτα…Το γλέντι συνεχίστηκε δυνατότερα.

 

Είχα ανοίξει το παραθυρο να ανασάνω, να μυρίσω το χώμα.

Απόψε, ειδικά απόψε, δεν με ενόχλησε όλη αυτή η φασαρία. Το αντίθετο μάλιστα.

Την ήθελα, την περίμενα. Παρακαλούσα να ήταν εκεί και να μπλέκει με τον ήχο της βροχής.

Το απόλυτο δραματικό εφέ.

Με βοήθησε να δεχτώ αυτό που μόλις είχα μάθει.

Ο ψυχρός υπολογιστής μετέφερε το κακό νέο τυλιγμένο σε μιά μαύρη κορδέλα .

‘Ανοιξα το παράθυρο να πάρω αέρα κι έκλαιγα, έκλαιγα.

Ορίστε λοιπόν που η ζωή συνεχίζεται. Και στα μικρά , τα ανούσια, εκεί κρύβει την ειρωνεία της!

Η συγκεκριμένη μέρα ξεκίνησε παράξενα, άγρια θα έλεγα.

Ένα παληκάρι ακουμπισμένο στα κάγκελα του σπιτιού κρατούσε μιά ένεση κι ένα πλαστικό ποτήρι. Μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο, πέταξε το ποτήρι στον κήπο, γύρισε την πλάτη του και παραπατώντας έκανε λίγα βήματα πιο πέρα.

 

Με την εικόνα του νεαρού καρφωμένη στο μυαλό μου έβλεπα την βροχή να αρχίζει και να σταματάει .Εφυγα χωρίς ομπρέλα πάλι. Το συνηθίζω να ξεχνάω αυτά που υποτίθεται πως έχουν σημασία.

 

Μέσα στη μέρα μας περίμενε ένα κάλεσμα χαράς από αυτά που αφήνουν ένα χαμόγελο … έστω και προσωρινό.

 

‘Ενα μωράκι που ήρθε λίγο καθυστερημένα ειν΄η αλήθεια, στην ζωή δύο φίλων μα,ς έπαιρνε το όνομά του μαζί και τη θέση του στον κόσμο.

 

Ένας Φίλιππος ακόμα, ένας βασιλιάς, ένας κατακτητής, δυνατός και όμορφος! Ή απλά ο “θησαυρός” της όπως τον αποκαλούσε η ευτυχισμένη μαμά του που βρισκόταν μαζί με έναν υπέροχο και εξίσου ευτυχισμένο “χαζομπαμπά”, στα σύννεφα!

Τα άλλα σύννεφα, τα κανονικά, απειλούσαν την εκδήλωση αλλά όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι για να τους πτοήσει η προοπτική μιας νεροποντής. Όταν ζεις την ευτυχία σου- το κομμάτι που σου αναλογεί- αυτό τελικά ίσως να είναι που σε κάνει τόσο μεγαλόψυχο!

Όλα έμοιαζαν σωστά. Και σε κείνη την πλευρά του κόσμου ήταν.

Το βράδυ έπεσα πάνω σε μια ταινία που δεν είχα δει.

“Οι Απόντες” ήταν μια παρέα από το σχολείο, κάπου εκεί γύρω στο ’87, που μετά τις σπουδές τους ξανασμίγουν στην γενέτειρά τους. Μιά παρέα έξι αγοριών και μια γενιά που την ήξερα καλά, έστω κι αν είμαι ελάχιστα μικρότερη, μιά ¨φουρνιά ” πριν, που λένε.

‘Ακουσα μουσικές που είχα ξανακούσει…Ήταν τα ρούχα, τα μαλλιά, η αστείες μόδες, η “προιστορική” τηλεόραση, η ξεγνοιασιά της εποχής της αθωότητας …τόσο γνώριμο σκηνικό.

 

Και το στόρυ πήγαινε μέχρι το 1994, εκεί που η αθωότητα έχει πια σβήσει, όλοι έχουν πάρει τον δρόμο τους και οι κύκλοι των παιδικών φίλων έχουν χάσει τα κοινά σημεία επαφής τους.
Μετά απλά και μοιραία έρχονται οι επόμενοι.

Η επόμενη παρέα που έκανε τα όνειρά της στην ίδια παραλία μετά από ένα πάρτι, που μιλούσε για έρωτες και φιλίες που κρατάνε για πάντα και που φυσικά δεν κρατάνε…

Κάπως έτσι δεν είμασταν κι εμείς;

Παρέες που ξαναβρεθήκαμε μετά από πολλά χρόνια για να βάλουμε τις μνήμες σε κίνηση.

Μια συμμαθήτρια μας είχε την αρχική ιδέα της επανένωσης …και μετά από 25 χρόνια μας έκανε ξανά έφηβους…να χορεύουμε τις επιτυχίες της εποχής μας με κάποια παραπανίσια κιλάκια κάποιοι από εμάς, με γκρίζους κροτάφους κάποιοι άλλοι, αλλά με τα ίδια γελαστά μάτια.

Από τα μάτια μπορεί να αναγνωρίσεις κάποιον ακόμα κι αν έχεις να τον δεις 25 ολόκληρα χρόνια! Αλήθεια είναι αυτό!

Η παράξενη μέρα είχε τελειώσει (έτσι πίστευα) και στον υπολογιστή έλεγα τις τελευταίες καληνύχτες αναζητώντας λεπτομέρειες για την ταινία του Γραμματικού.

Σκεπτόμουν πώς τα σκαμπανεβάσματα του καιρού μοιάζουν με κείνα της ζωής !

Μιά πάνω μιά κάτω. Καρυδότσουφλα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα όλοι μας.

Ο καλός ο καπετάνιος, μας μάθανε, στην φουρτούνα φαίνεται.

Όχι πάντα. Ειναι και κάτι φουρτούνες που κι ο καλύτερος καπετάνιος δεν μπορεί να αντιπαλέψει. Μπορεί στο τέλος να γίνεται ένας ήρωας που κοίταξε την τέλεια καταιγίδα στα μάτια , χωρίς φόβο. να μην εγκατέλειψε το καράβι του και να χάθηκε μαζί του στα βάθη της μαυρης θάλασσας. Αλλά χάθηκε.

Μιά κακή είδηση, μιά καλή, μιά συμφορά, μιά ευτυχία και όλα πάλι από την αρχή. Στη μέση αγρυπνος φρουρός η αγάπη.

Το κακό νέο με την μαύρη τυποποιημένη κορδέλα, αυτή που βάζουν για να καρφώνει την καρδιά μέχρι να την ματώσει, με βρήκε απροετοίμαστη και ευάλωτη… με ξάφνιασε, έβαλα τα κλάματα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο που φωτιζόταν μόνο από την οθόνη του υπολογιστή. Με ξάφνιασε, με τρόμαξε, με θύμωσε πιο πολύ αυτό το ¨γιατί” που όλοι σου λένε πως δεν έχει απάντηση.

Μιά ερώτηση χωρίς απάντηση! Καλό κι αυτό.

Σίγουρα εσύ μπορεί και να μην αναρωτιόσουν για αυτό το “γιατί”. Λες και είχες κάνει μια παράξενη ειρήνη μ΄αυτή τη λέξη. δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι ένιωθα.

Μπορεί να μην το κατάφερες εύκολα.

‘Εφυγες και δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω πώς το κατάφερες κι αν το κατάφερες ποτέ.’Τώρα πια δεν έχει σημασία.

Σαν καλή καπετάνισσα δεν εγκατέλειψες το σκαρί σου και ΄χαθηκες μαζί του στα κύματα της δικής σου θάλασσας.

‘Ανοιξα το παράθυρο να πάρω ανάσα.

΄Εξω έβρεχε δυνατά και ο ήχος από τη βροχή στην άσφαλτο έμπλεκε με τη μουσική από απέναντι…

Ένα τραγούδι ακουγόταν σαν αναστεναγμός …από αυτά τα βαριά λαικά που μόνο αν έχεις βάσανα και έχεις πιεί πολύ μπορείς να εκτιμήσεις.

Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά ήταν αδύνατον.

Άρχισε να χαράζει . Τα πουλιά στα διπλανά δέντρα, συναυλία κανονική.

‘Ενα μικρό πουλάκι στέκεται στο περβάζι για μιά στιγμή ακίνητο και σαν να κοιτάζει προς τα μέσα το δωμάτιο. Γυρίζει απότομα, ανοίγει τα φτερά του και πέφτει στο κενό…Εκεί που λες πως θα καταλήξει στο βρεγμένο χώμα αμέσως σηκώνεται ψηλά…Στην “ομίχλη” της διάφανης κουρτίνας μου γίνεται μια κουκίδα που φτερουγίζει στον ουρανό.

Όταν ο κόσμος είχε μπει πια στις ράγες του εγώ αποκοιμήθηκα.

Άφησα στα ανήσυχά όνειρα να αποτελείωσουν την δουλειά.

Και η ζωή λέει πως συνεχίζεται…

Αντίο συμμαθήτρια

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr