Αλέξανδρος Μπέμπης  

Αλέξη μπράβο, καλά τα κατάφερες.

Όλα σου πήγαν δεξιά και η χώρα σώθηκε.

Για τρία χρόνια 86.000.000.000 δεν είναι άσχημα. Ένα παράδειγμα για να αντιληφθούμε το μέγεθος του αριθμού.

Είναι 238,89 ευρώ τον μήνα, κάθε μήνα, επί τρία χρόνια, για κάθε έναν από τους 10.000.000 Έλληνες. Δίκαιη μοιρασιά.

Δηλαδή 1000 (χίλια) περίπου ευρώ τον μήνα για κάθε τετραμελή οικογένεια με έναν εργαζόμενο. Έτσι λύνουμε και δύο σοβαρά προβλήματα.

Θα έχουμε στο 0% (μηδέν τοις εκατό)την ανεργία επειδή επιτέλους θα έρθουν επενδύσεις.

Η χώρα θα γίνει ο παράδεισος του επενδυτή που δεν θα έχει τον πονοκέφαλο του εργατικού κόστους. Θα κοιμάται ήσυχος,χωρίς αυτόν τον εφιάλτη.

Το σενάριο ακούγεται πολύ ρομαντικό για να είναι πραγματοποιήσιμο, άλλωστε τα λεφτά πρέπει (;)να μοιραστούν αλλιώς.

Στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και στην αποπληρωμή παλιότερων δανεικών και τοκοχρεολυσίων.

Επίσης ο δεκάλογος του καλού επενδυτή, προβλέπει το αντίθετο. Αν η επιχείρησή του απασχολεί 100 εργαζόμενους,
για να κοιμάται ήσυχος, πρέπει να υπάρχουν 200 άνεργοι έξω από την πόρτα του, που να παρακαλούν για δουλειά.

Ας προσγειωθούμε λοιπόν στην πραγματικότητα.

Τα λεφτά θα δοθούν με σκληρούς όρους. Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι το πρόγραμμα ”δεν βγαίνει” και ακόμη περισσότεροι αυτοί που παρακαλούν να μη βγει. Απλά διότι είναι τοκογλύφοι.

Επειδή μερικοί δυσανασχετούν στο άκουσμα της λέξης αυτής, ας δούμε μια διαφορά.

Ο δανειστής δίνει τα λεφτά του, όταν είναι απόλυτα σίγουρος ότι θα τα πάρει πίσω βοηθώντας σε παράλληλα να ορθοποδήσεις. Εκεί τελειώνει η σχέση του.

Ο τοκογλύφος δίνει τα λεφτά του,όταν είναι απόλυτα σίγουρος ότι αντικειμενικά δεν θα μπορέσεις να τα επιστρέψεις στο χρόνο που συμφωνήθηκε και παράλληλα σου βάζει τέτοιους όρους ώστε να μη μπορέσεις να τα επιστρέψεις.

Η στρατηγική του δεν είναι να χάσει λεφτά-αλίμονο-αλλά να σε κρατάει με μισό ρουθούνι έξω από το νερό, στα όρια του πνιγμού.

Δεν σε βοηθάει να ορθοποδήσεις, διότι αν το πετύχεις σε χάνει από πελάτη και χάνει τον στόχο του.

Ο στόχος του φυσικά είναι οι εγγυήσεις που σου ζήτησε(και τις έδωσες).

Δεν τον ενδιαφέρει να σωθείς, αλλά να νομίζεις στο διηνεκές(ή έστω σε βάθος τριάντα ετών όπως μας λένε) ότι μπορείς να σωθείς.

Και για όσο διάστημα εσύ ”νομίζεις”, το κοντέρ γράφει τόκους. Γλύφει από τους τόκους, εξ ου και η λέξη.

Έχοντας κάνει και την αξονική τομογραφία των δυνατοτήτων σου, έχει προσαρμόσει και τους όρους ανάλογα.

Ο τελικός στόχος είναι η περιουσία.

Εν προκειμένω η δημόσια περιουσία που η δέσμευση ότι θα αξιοποιηθεί λειτουργεί ως ενέχυρο με πρόσχημα ένα αυθαίρετο νούμερο. Επί πλέον η λέξη ”αξιοποίηση” έχει ασαφές περιεχόμενο.

Εδώ προκύπτουν κάποια ερωτήματα.

Πώς προέκυψε το νούμερο των 50 δις; Με ποια λογική; Ποιόν λογαριασμό; Γιατί σε 30 χρόνια;

Οι όροι μιας αξιοποίησης είναι υποκειμενικοί και εξαρτώνται κάτω από ποιές συνθήκες αξιοποιείς.

Ποιο είναι το προς αξιοποίηση αντικείμενο;

Επειδή πρόκειται για ακίνητα και υλικά αγαθά, ποια είναι η αξία μονάδος σήμερα και αν θα παραμείνει αυτή η αξία σταθερή σε βάθος χρόνου;

Και κυρίως ποιος επηρεάζει και διαμορφώνει τις αξίες;

Αν αλλάξουν οι συνθήκες και πέσουν οι αξίες, θα ”αξιοποιήσουμε”κάτω από το κράτος πανικού, διότι το χρονοδιάγραμμα των συμβατικών υποχρεώσεων θα παραμείνει ανεπηρέαστο.

Συν το γεγονός ότι θα πρέπει να αυξηθεί η προς αξιοποίηση περιουσία.

Εύλογα θα μου πείτε ότι αφού προβλέπονται και 36 δις για ανάπτυξη, γιατί τους αποκαλείς τοκογλύφους.

Ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι για την ανάπτυξη δεν αρκούν μόνο τα χρήματα, αλλά χρειάζονται και μεταρρυθμίσεις.

Εκεί ποντάρουν.

Γνωρίζουν ότι δεν θα τις κάνουμε.Αργά η γρήγορα θα εκτεθούμε. Οι αξιολογήσεις για την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων είναι για τα μάτια.

Υποτίθεται ότι γινόταν και τα προηγούμενα 5 χρόνια. Αν γινόταν, τότε γιατί παραμείναμε στον ίδιο ή και χειρότερο παρονομαστή και τώρα χρειάζονται νέα και μάλιστα σκληρότερα μέτρα με τρίτο μνημόνιο;

Υπήρξε το 2010 κάποιο χρονοδιάγραμμα και αν ναι ποια ήταν η διάρκειά του;

Μέχρι σήμερα, το μόνο που είδαμε ήταν αύξηση ανέργων, μειώσεις σε μισθούς και κυρίως συντάξεις και αυτό δεν το λες μεταρρύθμιση.

Και εν πάση περιπτώσει ποιές είναι αυτές οι έρμες οι μεταρρυθμίσεις που κατάντησαν σαν το σεντόνι της Πηνελόπης που όσο δεν γίνονται, μονίμως θα βρισκόμαστε κάτω από καθεστώς μνημονίων και κάθε φορά το επόμενο θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο;

Συνεχώς θα προστίθενται νέοι όροι ή θα ζητείται αναθεώρηση παλαιότερων.

Όλα αυτά προκύπτουν από απλή ανάγνωση κάποιων ειδήσεων.

Όπως για παράδειγμα ότι μέχρι τώρα, η Γερμανία από όλη αυτή την ιστορία έχει ενθυλακώσει 100 δις. Προφανώς κι’ άλλοι άλλα ποσά.

Ακόμη και αν δεν είναι τοκογλύφοι, δεν είναι ηλίθιοι για να δώσουν τέλος. Αφού κερδίζουν το γαϊτανάκι θα συνεχίζεται.

Όπως επίσης ότι από την μια δεσμευόμαστε για πρωτογενή πλεονάσματα και από την άλλη ο κ.Σταθάκης δηλώνει ότι το μνημόνιο ”βγαίνει” μόνο αν γυρίσουμε σε ανάπτυξη. 

Η λέξη ”μόνο” τα λέει όλα.

Αν δεν έχουμε ανάπτυξη όμως, η υποχρέωση για πρωτογενή πλεονάσματα παραμένει, όπως και η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα ταμεία.

Ποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο;

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αγαπητέ Αλέξη, η μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει, είναι μία και μοναδική.

Να απαλλαγεί η χώρα οριστικά και αμετάκλητα από την πασοκίλα που έχει περάσει στο DNA της.

Αν αυτό δεν γίνει, ακόμη και αν μηδενιστούν μισθοί και συντάξεις καθώς και κοινωνικές παροχές, η μαύρη τρύπα που καταπίνει πακέτα, δεν θα κλείσει.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της πασοκίλας.

Κατ’ αρχήν δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 (εκείνες τις ηρωικές μέρες που Αλέξη μου ήσουν ακόμη ασαράντιστο λεχούδι).

Τα χαρακτηριστικά της, κρυφά ή φανερά, βρίσκονται παντού και έχουν ποικιλόμορφους εκφραστές.

Η πασοκίλα είναι όπως οι Γερμανοί στο ποδόσφαιρο. Ό,τι και να γίνει στο τέλος κερδίζουν.

Αν πας Αλέξη μου σε ένα μπουζουξίδικο-πολιτιστικά κέντρα τα αποκάλεσε κάποτε ο Γιαννόπουλος, ρώτα τον παππού Φλαμπουράρη να σου πει – θα δεις πολλούς που ανοίγουν σαμπάνιες και βάζουν φωτιά στην πίστα με ουίσκι, χορεύοντας υποτίθεται ζεϊμπέκικο που το ξεφτιλίζουν έτσι όπως τους το έμαθε ο Άκης.

Κατά 99% είναι αυτοί που ήδη ξερογλύφονται για τα 86 δις.Είναι η μια κορυφή του τριγώνου τράπεζες/διαπλοκή/επίορκοι.

Δεν είναι άνθρωποι του μεροκάματου. Όσοι ξέρουν από πηλοφόρι και μυστρί, ξέρουν και ζεϊμπέκικο.

Πάρε Αλέξη μια μέρα την Περιστέρα και τα παιδιά για βόλτα σε μια από τις μαρίνες. Είναι-κατά 99% πάντα-αυτοί που θα βγουν από τα κότερα να σου σφίξουν το χέρι, όχι όμως όπως είναι η κλασσική χειραψία,αλλά με το καινούριο στυλ ”πολλά βαρύ αρρενωπό” μπρα ντε φερ στον αέρα. Πιθανόν να είναι και οι ίδιοι που είδες στο μπουζουκομάγαζο.

Κάνε τον κόπο να πας σε μια δημόσια υπηρεσία (κυρίως σε οργανισμό ή ΔΕΚΟ).

Είναι η στρουμπουλή κυρία, ξανθή κατά κανόνα με καλοχτενισμένο μαλλί, που έχει μια στοίβα χαρτιά επάνω στο γραφείο και μόλις σε δει κλείνει το συρτάρι.

Κατά 99% έχει μέσα κάποιο τελευταίο best seller.

Αν ζητήσεις κάποιον υπάλληλο και πάρεις την απάντηση ”το σακάκι του είναι εδώ,κάπου θα πετάχτηκε”, μη θεωρήσεις απίθανο να πετάχτηκε ο απίθανος για καφέ στη Βαρκελώνη.

Αυτή τη σιγουριά τους προσφέρουν τα επερχόμενα 86 δις και σε ακολουθούν με σημαίες Αλέξη μου, γιατί τους έταζες από τα μπαλκόνια ότι θα έσκιζες τα μνημόνια και με ένα νόμο θα τα έκανες όλα όπως ήταν πριν το 2009.

Το κακό όμως με όλους αυτούς είναι ότι δεν έχουν μάθει αλλιώς. Έχει περάσει στο DNA τους ότι τα δανεικά είναι για να τρώγονται.

Δεν μπορούν ή μπορεί και να μη θέλουν να καταλάβουν ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της χώρας και δεν πρέπει να σπαταληθεί όπως οι προηγούμενες.

Αν,Αλέξη μου,σε 3 χρόνια και αυτά τα λεφτά γίνουν ό,τι και τα προηγούμενα, δεν θα υπάρχει πλέον δικαιολογία ούτε εταίροι που να μας συμπαθούν.

Πολύ δε περισσότερο δεν θα δικαιούμαστε να τους αποκαλούμε τοκογλύφους.

Βλέπεις, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν φταίει μόνο ο βιαστής, αλλά και η μπάνικη γκόμενα που κουνάει προκλητικά την ουρά της.

Ειδικά δε αν την κουνάει ασταμάτητα μπροστά στη βλογιοκομμένη μούρη του.

Υ.Γ 1.: Συγγνώμη κ.Πρωθυπουργέ που η γλώσσα μου ήταν πεζοδρομιακή. Δεν είμαι δικηγόρος ούτε οικονομολόγος.

Ελεύθερος επαγγελματίας είμαι με 35 χρόνια στη πιάτσα.

Έτσι τα έμαθα, έτσι στα λέω.

Υ.Γ. 2.: Και πριν αλέκτωρ…ήρθε η επιβεβαίωση. Η Γερμανική κοινοπραξία που πήρε τα αεροδρόμια, ζητάει αναθεώρηση της σύμβασης. Απαιτεί νέες εγγυήσεις λόγω υψηλού ρίσκου χρηματοδότησης.