Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Το ωφέλιμον μετά του τερπνού

Του πιτσιρικά που άρχισε, από νωρίς, ν’ ανακαλύπτει τις χαρές της ζωής …

Να μην τους υποτιμάτε καθόλου!

Συχνά τους συμπεριφερόμαστε σαν ν’ απευθυνόμαστε σε άτομα με περιορισμένη αντίληψη ή με υπολειπόμενα αισθητήρια.

Δεν είναι καθόλου έτσι!

Οι μπόμπιρες είναι τσακάλια! Δεν τους ξεφεύγει τίποτε!

Ακούστε λοιπόν την, άκρως διδακτική, ιστορία των φίλων μου που αποφάσισαν να καθίζουν το αγοράκι τους στο καθικάκι του, σε τακτά χρονικά διαστήματα, στο πλαίσιο της εκπαίδευσης των σφιγκτήρων του, αφού είχε προηγηθεί και η σχετική θεωρία περί αυτοελέγχου και αυτοσυγκράτησης, προσαρμοσμένη, εννοείται, στις ιδιαιτερότητες της ηλικίας του!

Είναι, που λέτε, ο μικρός καθισμένος στο ειδικό δοχείο, και περιμένει, καλά προετοιμασμένος, να εξωτερικευθούν τα αναμενόμενα προϊόντα, δεν ξέρουμε ψιλά ή χοντρά, με το συμπάθιο, και δεν έχει σημασία άλλωστε, αλλά ξέρουμε ότι οι υπερήφανοι γονείς του τον παρακολουθούν, υποτίθεται διακριτικά, μισοκρυμμένοι πίσω από την πόρτα, θεωρώντας ότι δεν έχουν πέσει στην αντίληψή του, (χα ! σε τα μάς τώρα !), αφού ο πιτσιρίκος είναι πάρα πολύ απασχολημένος με το πουλάκι του, μιάς και ανακάλυψε, σχετικά πρόσφατα, ότι πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνιδάκι που όταν το πασπατεύεις, σου προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση!

Έλα όμως που δεν τους αρκεί να τον παρατηρούν μακρόθεν!

Θέλουν να τον σχολιάζουν κιόλας, ενώ τους διαφεύγει ότι ο σπόρος έχει οξύτατη ακοή!

Σκύβει, λοιπόν, καμαρωτός ο πατέρας και λέει χαμηλόφωνα, (νομίζει), στην εξ ίσου καμαρωτή, και τρυφερά μειδιούσα, μητέρα:

«Κοίτα τον Γιαννάκη μας, (τυχαίο όνομα), Την Παίζει!»

Ο, ας τον πούμε, Γιαννάκης αφήνει το σχόλιο να περάσει, σαν να μην υπέπεσε καν στην αντίληψή του.

Οι «επισκέπτες» από τον εσωτερικό κόσμο του Γιαννάκη, (πάει πια, τώρα τον βαφτίσαμε !), καθυστερούν, αλλά αυτός, είπαμε, περνάει φίνα με το εργαλειάκι του και καθόλου δεν νοιάζεται!

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή, κηρύσσει ο μικρός την διαδικασία λήξασα, σηκώνεται από τον μίνι θρόνο του, κτυπά τα χεράκια του σε στυλ «τελειώσαμε», και λέει:

« ‘Ντάτσει, Την Έπαιτσα!»

Γι’ αυτό σας λέω:

Τσακάλια! Δεν τους ξεφεύγει τίποτε!

Τούτος ‘δω, δε, ο δικός μας, είναι και ορθογράφος, αν το παρατηρήσατε, (το –τσει με έψιλον-γιώτα και το –παι με άλφα-γιώτα)!

Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ!

Τής Δεσποινούλας, τής εντελώς ακομπλεξάριστης…

Κλείνω την ενότητα «Μπόμπιρες» με άλλη μία, δυνητικώς διδακτική, ιστορία:

Πρόκειται για την αξιαγάπητη κορούλα του κουμπάρου μου, μία μελαχρινή, πανέξυπνη μουρίτσα, πνευματώδη σαν τον πατέρα της, με κάτι αστραφτερά ματάκια, που με μιά μόνο ματιά στέλνουν το ψυχόγραμμά σου ταχύτατα και με απίστευτη ακρίβεια στο δαιμόνιο μυαλουδάκι της και με το γέλιο πάντα έτοιμο να εκραγεί, ιδίως αν αντιληφθεί ότι έχει απέναντί της κάποιον που είναι πρόθυμος να παραβγούν στ’ αστεία!

Πάμε τώρα στα δύσκολα:

Ως γνωστόν, τα παιδιά είναι αμείλικτα με οτιδήποτε τείνει να διαφοροποιηθεί από το συνηθισμένο, δίνοντας στόχο, και βέβαια, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις τους, μόνον κομψές δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν!

Έτσι λοιπόν, η μελαχρινούλα η Δεσποινούλα, είχε πάνω από το χειλάκι της κάτι, μόλις υποσημαινόμενες, τριχίτσες, ένα χνουδάκι σαν αχνή σκιούλα, οι οποίες, σημειωτέον, δεδομένης και της τρομερής προσωπικότητας της μικρής, κανέναν δεν ενοχλούσαν και κανείς δεν τις πρόσεχε.

Κανείς;

Όχι ακριβώς!

Ένα άλλο κοριτσάκι, αρκετά δηλητηριώδες, σταμπάρει το ανεπαίσθητο κουσούρι-στόχο της φίλης μας, φιξάρει το βλέμμα του στο δικό της και της λέει, χωρίς περιστροφές

«Έχεις μουστάκι!»

Και η απάντηση της δικιάς μας, ακαριαία:

«Εσύ δεν έχεις!»

Κοίτα να δεις, πώς, το βρωμόπαιδο μετέτρεψε, ασκαρδαμυκτί, δια των ταχύτατων αντανακλαστικών του, αλλά και της αθωότητός του, το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα!

Γυναίκες…