* Η Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη είναι αναγνώστρια της Πόρτας.

* Οι απόψεις του εκάστοτε συντάκτη αντιπροσωπεύουν τον ίδιο και μόνο.

iPorta.gr 

Ψάχνω εδώ και ώρα, σχεδόν απελπισμένη, τι να σας γράψω! Για να ακριβολογώ, τι να σας πρωτογράψω!

Τι να κοιτάξω και τι να κάνω πως δεν το βλέπω…Με σκουντάω και μου λέω “κάνε πως δεν το είδες,κάνε πως δεν το είδες…”.

Δεν μπορεί να μην έχετε νιώσει ποτέ πως θέλετε να πείτε τόσα πολλά που στο τέλος δεν λέτε τίποτα και όλοι νομίζουν πως χαζέψατε ή ότι σας έκατσε βαρύς ο μουσακάς και είστε στην χώνεψη σαν εκείνο το ανακόντα που του στραβόκατσε ο αλιγάτορας από το National Geographic ή κοκκαλώσατε σαν την γυναικα του Λωτ που τα είδε όλα μαζεμένα η κακομοιρούλα και έγινε αίφνης ΤΟ καρύκευμα! Αχ! εκείνο το ροζ αλάτι των Ιμαλαΐων!

Με το βλέμμα της αγελάδας που την αρμέγουν αξημέρωτα, πίνω το πρώτο μου κεφεδάκι και η τηλεόραση να παίζει…Εκείνες, τις πρωινές ενημερώσεις που σου κόβουν το αίμα! Λες, πάει, ήρθε το τέλος του κόσμου και γω κοιμόμουν η μοσχάρα! Οσο εσύ λοιπόν κοιμόσουν μακαρίως, αναίσθητη, ήρθαν ίσα με 2000 νέοι φόροι, ξαναήρθε ο Ενφια από τα παλιά, βγήκε πρωθυπουργός με αυτοδυναμία ο Ερντογάν! κι ο Σάρουμαν με το ραβδί του σε στραβοκοιτάζει με το μάτι του το κλούβιο ενώ πίνεις καφέ! Ξύπνα καλέεεε!

Με το βλέμμα του ροφού τρώω μεσημεριανό και η τηλεόραση από το πρωί να παίζει…Αυτά τα αισιόδοξα ρεπορτάζ που μετράνε πτώματα, πνιγμένους, απολυμένους, αυτοκτονημένους, φυλακισμένους,ετοιμοθάνατους…και τα άλλα με τους βομβαρδισμούς, τις φωτιές, τις πλημμύρες … Ενδιαμέσως παίζουν κάτι διαφημίσεις με τα εξτέ της Μενεγάκη, άιντε και ολίγη Μύκονος (που μεταξύ μας θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητο κρατίδιο ), τα νέα του Ε.Τ.του εξωγήινου που είναι και της μόδας, και το Halloween γιατί είναι και η εποχή συγκομιδής της κολοκύθας εννοείται. Σε λίγα λεπτά πάλι κοντά σας με το τέλος του κόσμου!

Η μπουκιά σου κάθεται στον καρύτσαβλο, πίνεις και τα κρασάκια σου να ξεχαστείς από τον ζόφο που ζεις…ενώ παραλλήλως ψάχνεις το τηλέφωνο των Α.Α στο 11880 γιατί στην πραγματικά ειναι το μόνο που θυμάσαι πια!

Με το βλέμμα του Οδυσσέα που του ‘χει χαλάσει το GPS, έρχεται η ώρα του βραδυνού και η τηλεόραση ακόμα να παίζει…

Μέχρι το βράδυ και αν δεν σκάσει έκτακτο καταστροφής, κανένας σεισμούλης, κανένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο απ’ αυτά που πρέπει να αλυσοδέσεις το σμαρτάκι σου και συ να δεθείς στο μεσιανό κατάρτι, καμιά λαίλαπα φωτιάς, καμιά ειδεχθής δολοφονία, καμιά τρομοκρατική ενέργεια, το στομάχι σου κόμπος και η τηλεόραση ακόμα παίζει! 

Βασικά το μόνο πράγμα σ’ αυτή τη χώρα που πραγματικά χαίρεται την ζωή και έχει ακόμα διάθεση να παίζει, είναι η τηλεόραση! Όλο παίζει !

Με τα νεύρα μας κυρίως …

Κι ενώ ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά, η πολιτική παίζει κι αυτή με τα κουκλάκια της,εμάς!Call me Barbie ,the short edition.

Ενώ οι πολιτικοί κάνουν ότι είναι …πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί δεν θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί…πολύ πολύ …χολοσκασμένοι .

Μπορώ, αν θέλω, να διαλέξω τα πιο “ελαφρά ” των θεμάτων. Αν θέλω.

Αν πέσεις π.χ. πάνω στην Μενεγάκη που διαφημίζει σαμπουάν …με ξένα μαλλιά κυρίες μου και κύριοι! Πόσα να πήρε άραγε η πολύτεκνη εργαζόμενη μητέρα για ένα γύρισμα το οποίο διαφημίζει κάτι που κανονικά φύεται στην πανέμορφη κεφαλή της αλλά αυτό έφτασε στο στούντιο χωριστά από την ίδια την κεφαλή της;! Μιράκολο!Αλλού ο παπάς κι αλλού τα γένια του !

Εμείς οι κοινοί θνητοί βέβαια, θα συνεχίζουμε να λούζουμε τα μαλλάκια μας με άλλο γνωστό σαμπουάν…και θα περιμένουμε να δούμε!

Αχ, ναι μωρέ, ξέχασα ότι πρέπει να επεξηγώ και για τους αναγνώστες που έχουν γεννηθεί προ μιλένιουμ …Ήτανε που λέτε παιδάκια, κάποτε μια διαφήμιση που έλεγε επί λέξη “Λούστηκες με ultrex; Ε, λούσου με ultrex και θα δεις!” Ε, και λουζόμασταν και περιμέναμε να δούμε…

Μπορεί οι Έλληνες να μην έχουν πια πιτυρίδα κι αυτό είναι επιτυχία γιατί στο σχολείο δεν είχα χειρότερο από τον μπροστινό με μαύρο αμπέχονο και “χιονισμένες¨πλάτες, αλλά στην ουσία ακόμα περιμένουμε να δούμε κι ας τα είδαμε από τότε ΟΛΑ μαζεμένα! Και γίναμε ομαδικώς το άλας της ζωής! Κείνο το ροζ των Ιμαλαΐων.

Σας είπα, είναι εύκολο να το ρίξω στην παλαβή! Το ‘χω μέσα μου… αλλά έλα που το μέσα με το έξω είναι μια θάλασσα δρόμος και δη αγριεμένη…και γεμάτη φουσκωτά που δεν έχουν βγει βαρκάδα…κι αυτό είναι που με δυσκολεύει. Πολύ.